Καλοκαίρι 1974. Κύπρος.
Η Γεωργία, στα 24 της χρόνια εγκαταλείπει την Αμμόχωστο. Λεχώνα, 7 ημερών, και με το σύζυγο στον πόλεμο, μπαίνει στο αυτοκίνητο και φεύγει με τους γονείς της και το νεογέννητο στην αγκαλιά.
Μαζί τους παίρνουν μόνο τα κλειδιά του σπιτιού. Άλλωστε, έφευγαν προσωρινά…
Από την Αμμόχωστο, στα περβόλια της Ορμήδειας, σε καταυλισμούς, στις ουρές του Ερυθρού Σταυρού, σε συγγενείς, σε προσωρινά σπίτια και τελικά στο Στρόβολο.
Στη διαδρομή, ανάμεσα σε άλλα χρειώδη, στα χέρια της έπεσε μέσω του Ερυθρού Σταυρού και μια ζακέτα. Αντρική. Όταν έβαλε το χέρι στην τσέπη, βρήκε ένα σημείωμα…
Καλοκαίρι 1974. Ελλάδα.
«Να βάλουμε κι αυτή τη ζακέτα του μπαμπά, μάνα;».
Η 13χρονη Σταματία, στο χωριό Νυμφόπετρα, βόρεια της Θεσσαλονίκης, μάζευε ρούχα. Τους είχε ζητήσει ο παπάς του χωριού, να μαζέψουν κουβέρτες για τις στείλουν στην Κύπρο μέσω του Ερυθρού Σταυρού. Μέσα στις κουβέρτες, έβαλε και μια ζακέτα. Πριν όμως τη βάλει, στην τσέπη, έβαλε ένα σημείωμα.
«Όποιος/ όποια βρει αυτό το σημείωμα και θέλει να έχει επικοινωνία, μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου.
Σταματία…..»
Το πρώτο γράμμα.
Λίγους μήνες μετά, η Σταματία έλαβε ένα γράμμα από την Κύπρο. Στο γράμμα μέσα και μερικές φωτογραφίες.
Φθινόπωρο 1977. Ελλάδα.
Μια οικογενειακή υποχρέωση, βρίσκει τη Γεωργία και την οικογένεια της στην Ελλάδα. Ένα βροχερό βράδυ, φτάνουν απροειδοποίητα στη Νυμφόπετρα. Χωρίς τηλέφωνα και άλλο μέσο επικοινωνίας, αναζητούν τη Σταματία.
Όταν μπαίνουν στο χωριό, σταματάνε στο δρόμο, κι ανοίγουν το παράθυρο για να ρωτήσουν.
«Συγγνώμη, μήπως γνωρίζετε ποιο είναι το σπίτι της Σταματίας….;»
«Γεωργία εσύ;».
Κι εκεί, στη μέση του δρόμου, έγινε η πρώτη συνάντηση.
1979, συνάντηση στο Στρόβολο. 1983, συνάντηση στη Νυμφόπετρα. And the rest, is history.
Από τότε πέρασαν 44 χρόνια.
Μαζί με τα πήγαινε έλα. Οικογένειες γνωρίστηκαν. Σμίχτηκαν. Σε χαρές και λύπες. Σε γιορτές και πανηγύρια. Σε γάμους, σε βαφτίσεις. Κι έκαναν παιδιά και εγγόνια. Και τα παιδιά έγιναν φίλοι. Και κουμπάροι.
44 χρόνια.
44 χρόνια προσφυγιάς και προσδοκίας για επιστροφή.
44 χρόνια να χτίζονται καριέρες, πολιτικές, θρησκευτικές, επιχειρηματικές, οικονομικές, πάνω στο Κυπριακό.
44 χρόνια μετά, το προδοτικό πραξικόπημα βαφτίστηκε διχασμός και απερισκεψία. Οι εγκληματίες, άφρονες. Και κανείς δεν οδηγήθηκε ποτέ στη δικαιοσύνη. Αντίθετα, έβαλαν γραβάτες κι έγιναν σπουδαίοι και τρανοί. Mε τους απόγονους και απολογητές τους να μπαινοβγαίνουν στη βουλή με τα μαύρα.
44 χρόνια μας πουλούν πατριωτισμό με τη σέσουλα. Ακόμα κι αυτοί που κάθονται στο ίδιο τραπέζι και τρώνε με τους Χρυσαυγίτες.
44 χρόνια, ο ένας βολεμένος συγκρίνει την Αμμόχωστο με την Αλυκή. Ο άλλος ψάχνει ακόμα να βρει το πλαίσιο. Κι ο τρίτος σκοτώνει την ελπίδα πριν ξεκινήσει. Κι όλοι μαζί περιμένουν την αφορμή για να χύσουν δηλητήριο και χολή.
44 χρόνια, η Γεωργία περιμένει να επιστρέψει στην Αμμόχωστο. Να πάρει από το χέρι τη φίλη της τη Σταματία και να περπατήσουν στην αγαπημένη της πόλη.
44 χρόνια μετά, τα σκουριασμένα πλέον κλειδιά κρέμονται ακόμα στο σπίτι στο Στρόβολο.
Μπορεί να σκουριάσανε τα κλειδιά. Μπορεί να σκουριάζει και το σώμα. Αλλά δεν σκουριάζει η ψυχή. Δεν σκουριάζει η ελπίδα. Δεν σκουριάζει ποτέ ο πόθος για επιστροφή.
Υστερόγραφο.
«Ρε συ Λεόντη, θα΄ρθω και στο γάμο των δικών σου παιδιών».
Αυτό μου είπε η Σταματία τις προάλλες, όταν ήρθε Κύπρο για το γάμο της αδερφής μου. Κι όπως καταλαβαίνετε, με αυτή την ιστορία έχω μεγαλώσει. Και δεν κουράζομαι να την ακούω ποτέ. Τις έβαλα να τη διηγηθούν ξανά. Για να τη γράψω.
Η Γεωργία είναι η μάνα μου. Για 39 χρόνια, μένει στην οδό Γιαννιτσών στο Στρόβολο και περιμένει.
Η Σταματία είναι η οικογένεια μας στην Ελλάδα. Ζει με τη δική της οικογένεια, παιδιά και εγγόνια, στα…Γιαννιτσά! Άτιμο πράγμα η σύμπτωση.
Λίγο πιο πέρα, η μικρή Σοφία από την Ελλάδα, έψαχνε την Αριάδνη.
«Φίλη μου, που είσαι;»
Οι εγγονές. Η τρίτη γενιά σκέφτηκα.
Φίλη μου. Φίλοι μας.
Από ένα ξεριζωμό. Μια ζακέτα. Ένα σημείωμα. Και μια αληθινή φιλία με ρίζες στην προσφυγιά.
Μια προσφυγιά που δεν λέει διάολε, να τελειώσει.
Εξαιρετικά αφιερωμένο.
Στη Γεωργία μου και στη Σταματία μου.
Και στα 44 χρόνια φιλίας τους.
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
Follow: @leontios_
