Αρχιεπίσκοπε μου, κάτι πρέπει να κάνουμε νομίζω. Δεν γίνεται κάθε Κυριακή, να πρέπει να τρέχω για να γράψω άρθρο.
Είπαμε να επικοινωνούμε συχνά, να μην χανόμαστε, αλλά με το παρδόν εφκάλαμεν τζιαι το shoινί τζιαι το παλλούτζι.
(Απολογούμαι τα μάλα για τη χρήση της κυπριακής διαλέκτου. Δεν θέλω να θυμώσετε ούτε Εσύ ούτε και ο κύριος Κενεβέζος μας. Σας διαβεβαιώνω ότι η ψυχή μου παραμένει Ελληνοχριστιανική και δεν έχει εισχωρήσει μέσα μου ο διάβολος. Φυσικά είτε εις άπταιστον Ελληνική γράφω, είτε στα Κυπριακά, είτε στα Κινέζικα, δεν είναι ότι συνεννοούμαστε κιόλας).
Πάντως εγώ οφείλω να σε προειδοποιήσω: αν συνεχίσω με αυτό το ρυθμό, θα με χωρίσει η σύζυγος και θα με λες μετά κι εσύ αμαρτωλό. Να φανταστείς κάθε Κυριακή βράδυ, μόλις δει τα μάτια μου να γυαλίζουν με ρωτά: «Τι σκέφτεσαι αγάπη μου;». «Τον Αρχιεπίσκοπο» τις λέω και ανοίγω το λαπτοπ! Φταίω εγώ; Ή Εσύ που δεν περνά Κυριακή χωρίς να με εμπνεύσεις; Η Βουγιουκλάκη ήθελε «Κυριακή γιορτή και σχόλη να ‘ταν η βδομάδα όλη» κι εγώ τρέμω μόλις έρθει η Κυριακή διότι δεν βρίσκω την ησυχία μου!
Στο θέμα μας λοιπόν. Γιόρταζες τα 50 χρόνια ανεκτίμητης ομολογουμένως προσφοράς στη Χριστιανοσύνη και είπες να το γιορτάσεις με ένα κήρυγμα Αγάπης! Σημείωσε, ότι κάθε φορά νομίζω ότι κάποιου είδους αστείο είναι. Δεν έχω μάθει ακόμα ότι μαζί Σου όλα είναι πιθανά. Κήρυγμα Αγάπης λοιπόν για τους ξένους, για τους παρείσακτους μετανάστες. Αγάπης Υπερβολικής που λέει και η Απόλυτη (πατήστε εδώ). Τόσο υπερβολικής αγάπης που θέλεις να τους ξαποστείλεις όλους πίσω στη χώρα τους. Ωραία τα λες Αρχιεπίσκοπε μου. Εν τω μεταξύ αν εφάρμοζαν αυτή την μέθοδο τότε που οι παρείσακτοι μετανάστες Απόστολοι έρχονταν στα μέρη μας για να φέρουν τον Χριστιανικό Πολιτισμό, πολύ πιθανόν να είχαμε γλιτώσει και από του λόγου σου! Αλλά που τέτοια τύχη; Για να πούμε όμως και του στραβού το δίκιο, όπως εύστοχα μου επισήμανε ένας φίλος, εσύ είσαι Αρχιεπίσκοπος Κύπρου και Νέας Ιουστινιανής. Δεν είσαι δα και Οικουμενικός για να πρέπει να τους αγαπάς όλους το ίδιο!
Η Αγάπη σου εν τω μεταξύ είναι τόσο Υπερβολική, που δεν χωράει μεν Εδονόπουλα αλλά μια χαρά αγκαλιάζει όλα τα Χρυσαυγόπουλα. Και όχι μόνο αγαπάς αυτά τα φρεσκοξυρισμένα καλά παιδάκια, αλλά τα καθοδηγείς και από πάνω. Τους διδάσκεις το Ευαγγέλιο για το πώς πρέπει να αγαπούν τους ξένους! Να βεβαιωθείς μόνο ότι κρατάς το σωστό Ευαγγέλιο, διότι εμένα κάτι σαν το δεκάλογο του Μιχαλολιάκου μου ακούγεται.
Πάντως το ότι καθοδηγείς αυτά τα σεμνά και ταπεινά παιδιά είναι άκρως αισιόδοξο. Διότι αν κρίνουμε από το δικό σου ένδοξο παρελθόν, με εσένα στο πλευρό τους λογικά δεν θα δουν άσπρη μέρα. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τη στήριξη στον μ. Τάσσο; Τις ευχές σου στον Κασουλίδη; Το ρευστό της Εκκλησίας που κατάφερες και το έκανες πετσετάκια; Ή τις αλήστου μνήμης αγρυπνίες για να βρέξει μέχρι που στράγγιξε ο Κούρης; Ως εκ τούτου να σε παρακαλέσω να μείνεις στο πλευρό τους όσο παραπάνω μπορείς. Πιθανόν να είμαι η μόνη μας ελπίδα να γλιτώσουμε.
Απολογούμαι που σε αφήνω τόσο νωρίς Αρχιεπίσκοπε μου, αλλά το πρόβλημα με τις Κυριακές είναι ότι βιάζομαι. Βλέπεις σηκώθηκα από την τηλεόραση για να γράψω και χάνω ΚΑΙ τα καλλιστεία ΚΑΙ την κυρία Ροντίκα μας στο ΜΕΓΚΑ. Και επειδή κάτι λέγαμε στην αρχή για την γλώσσα που μας έδωσαν ελληνική, τα θερμά μου συγχαρητήρια! Ανακαλύψατε τον πιο εύκολο τρόπο για να ξεχάσει κανείς και τα λίγα Ελληνικά που ξέρει!
Υστερόγραφο…
Πάντα κλείνω τα άρθρα μου με κάποιο υστερόγραφο. Τις πλείστες δε φορές είναι το πρώτο που γράφω. Σήμερα ομολογώ ότι είναι από τις λίγες φορές που με δυσκολεύει αφάνταστα. Αφελής, επικίνδυνος, οπισθοδρομικός, αμόρφωτος, ακραίος – σκόρπιες λέξεις, σκόρπιες σκέψεις. Στο τέλος της ημέρας όμως, δεν φταις εσύ. Φταίει το σύστημα εκείνο που σε σιγοντάρει. Φταίνε αυτοί που σου δίνουν βήμα κάθε φορά που ανοίγεις το –όχι χρυσό φυσικά- στόμα σου. Φταίνε όσοι πολιτικοί αντί να σταθούν απέναντι σου, στέκονται πίσω σου. Φταίνε οι άνθρωποι των γραμμάτων, των τεχνών, του πολιτισμού που σφυρίζουν αδιάφορα. Στο τέλος της ημέρας φταίμε όλοι εμείς που σφυρίζουμε αδιάφορα. Μέχρι που ένα απόβρασμα, οπλισμένο από τη δική μας αδιαφορία, θα μπήξει το μαχαίρι στην κάρδια κάποιου. Και αυτός ο κάποιος θα είναι ένας από εμάς…
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
