Οι δικτάτορες έχουν μία έφεση στο συμβολισμό διάβασα κάπου. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κάποτε ως τραγωδία, κάποτε ως φάρσα (Μαρξ).
Η επιλογή της Γενεύης για να φιλοξενήσει την πενταμερή διάσκεψη για την Κύπρο, μπορεί να μην είναι τυχαία. Στη Γενεύη έλαβε χώρα (8 - 13 Αυγούστου 1974) η τελευταία πενταμερής διάσκεψη μεταξύ Τουρκίας, Ελλάδας και Βρετανίας από τη μία, και των δύο κοινοτήτων από την άλλη. Υπό το βάρος των επιπτώσεων των συνταρακτικών γεγονότων του Ιουλίου, ο προεδρεύων τότε της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Γλαύκος Κληρίδης, σύρθηκε στην πενταμερή, όπου αντιμετώπισε τους σκληρούς όρους του Τούρκου κατακτητή: Διζωνική Ομοσπονδία, με μια Τουρκική ζώνη 34% του συνολικού εδάφους της Κύπρου που να ξεκινάει από την Αμμόχωστο και να καταλήγει στο Λιμνίτη.
Ο αείμνηστος Κληρίδης, δεν είχε κανένα πολιτικό στήριγμα σε εκείνη την πενταμερή αφού η Ελλάδα βρισκόταν στη ρευστή φάση της μεταπολίτευσης και στριμωγμένη στη γωνιά λόγω του προδοτικού πραξικοπήματος. Στην Κύπρο τον αμφισβητούσαν και οι δύο αντιμαχόμενες ακόμα παρατάξεις. Κι όμως είχε το πολιτικό θάρρος να απορρίψει την ποταπή απειλή και τον εκβιασμό του τότε Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, κ. Γκιουνές. Κανένας μέχρι σήμερα και ούτε η ιστορία τον καταδίκασε γιατί αυτή η απόφαση του οδήγησε στη Β’ φάση της εισβολής, που προκάλεσε χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, αγνοούμενους, καταστροφή περιουσιών, κατάληψη εδαφών από την Τουρκία ακόμα και πέραν των απαιτήσεων του Γκιουνές κλπ κλπ.
Με τα κριτήρια των σημερινών κυβερνώντων ο αείμνηστος Κληρίδης δεν επέδειξε «πολιτικό θάρρος» να αναλάβει την ευθύνη μιας απόφασης που θα απάλλασσε το λαό μας από τόσες θυσίες – αλλά που στη συνέχεια σίγουρα θα τον κατάτασσε στην κατηγορία του Εφιάλτη και του Τσοκάλογλου.
Την επομένη της ολοκλήρωσης της επιχείρησης Αττίλας Β’, άρχισε μία άλλη επιχείρηση: Η νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της προδοσίας και της εισβολής, δια της αποδοχής της από τους Ελληνοκυπρίους.
Πέρασαν 42 χρόνια. Έγιναν πολλά και φτάσαμε πάλι εκεί που ξεκινήσαμε: Σε πενταμερή διάσκεψη στη Γενεύη. Μάλλον η επιλογή του χώρου δεν είναι τυχαία.
Είπαμε οι δικτάτορες αγαπούν τους συμβολισμούς.
Ιστορικό παράδειγμα: Στις 21 Ιουνίου του 1940 ο νικητής Χίτλερ ανάγκασε την ηττημένη Γαλλία να βγάλει από το μουσείο της Κομπιένης το ίδιο σιδηροδρομικό βαγόνι και να το ξαναβάλει στην ίδια ακριβώς θέση που βρισκόταν στις 11 Νοεμβρίου του 1918, μέσα στο οποίο η Γερμανία υπέγραψε τη συνθηκολόγηση της ήττας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι νικητές καθορίζουν τους όρους. Ότι δεν έγινε στη Γενεύη το 1974, ότι δεν έγινε στο Μπούργκενστοκ το 2004, θέλουν να το πετύχουν στη Γενεύη (πάλιν) το 2017.
Τι Γενεύη, τι Γενεύη; Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ή επανεκκινεί από εκεί που σταμάτησε.
Γράφει: Γιώργος Περδίκης
