«Η εκπαίδευση είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα και ουσιαστικό για την εξάσκηση όλων των υπόλοιπων ανθρώπινων δικαιωμάτων. Προωθεί την ατομική ελευθερία και ενδυνάμωση και αποδίδει σημαντικά αναπτυξιακά οφέλη. Ωστόσο, εκατομμύρια παιδιά και ενήλικες παραμένουν στερούμενοι εκπαιδευτικών ευκαιριών, πολλοί ως αποτέλεσμα της φτώχιας» (μετάφραση του γράφοντος).
Αυτά γράφει η ιστοσελίδα της UNESCO (ο Οργανισμός για την Εκπαίδευση την Επιστήμη και τον Πολιτσμό των Ηνωμένων Εθνών) για το ανθρώπινο δικαίωμα στην εκπαίδευση. Τα παραθέτουμε σαν πρώτη απάντηση στο θρασύτατο άρθρο του κ. Δημήτρη Γεωργιάδη στον «Πολίτη», 20/01/2014, με τίτλο «Δεν έχετε δικαιώματα, τα αποκτάτε», που έγραφε: «Αγαπητοί μαθητές. Δεν έχετε δικαιώματα… γενικώς, απλώς επειδή γεννηθήκατε. Δεν έχετε δικαίωμα σε δωρεάν εκπαίδευση. Δεν έχετε δικαίωμα δωρεάν πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας, σε υπηρεσίες πολιτισμού. Πολύ περισσότερο δεν έχετε δικαίωμα δωρεάν μεταφοράς με το λεωφορείο».
Το συγκεκριμμένο άρθρο εκπέμπει ένα ευδιάκριτο μίσος και έναν ελιτισμό καθώς και μια αποσύνδεση από τις πολιτικές, οικονομικές, και κοινωνικές πραγματικότητες. Δεν ξέρει κανείς από πού να το πιάσει και από πού να το αφήσει. Είναι επίσης προσβλητικό, καθώς και, κατά την άποψή μας, επικίνδυνο και ακραίο. Κατά τα άλλα φαίνεται, θα μπορούσε να πεί κανείς, ότι εξυπηρετεί συνειδητά κάποια συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα. Αν όχι παραμένει στα μάτια μας τουλάχιστον αδικαιολογητο και επικίνδυνο.
Ο κ. Γεωργιάδης λέει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι οι μαθητές – οι οποίοι διεκδικούν την δωρεάν μεταφορά τους στο σχολείο – αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, δεν έχουν δικαιώματα αλλά τα διεκδικούν με την εργασία τους. Γράφει: «Το ότι εσείς πάτε σχολείο χωρίς να πληρώνετε, δεν είναι δικαίωμά σας. Είναι δικαίωμα των γονιών σας. Είναι δικαίωμά τους όχι γιατί γεννήθηκαν, αλλά γιατί εργάστηκαν γι’ αυτό. Γιατί πλήρωσαν. Γιατί το ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ. Αυτό είναι το σημείο που πρέπει να αντιληφθείτε. Τα δικαιώματά σας δεν τα αποκτάτε με τη γέννησή σας, αλλά μετά που θα εργαστείτε γι’ αυτά. Που θα πληρώσετε γι’ αυτά. Αφού τα αποκτήσετε με εργασία, τότε αν κάποιος πάει να σας τα πάρει, ΝΑΙ, τα διεκδικείτε. ΝΑΙ, αγωνίζεστε γι’ αυτά».
Ο κ. Γεωργιάδης ξεχνά δύο βασικά πράγματα (από τα πολλά που ξεχνά). Πρώτον, και πιο σημαντικό, η εκπαίδευση, η υγεία, και γενικώς κάθε άλλο ανθρώπινο δικαίωμα που διασφαλίζεται από σωρεία διεθνών συμβάσεων, όπως και η ελευθερία του λόγου την οποία ο ίδιος εξασκεί εις βάρος των υπολοίπων (ναι υπάρχουν τέτοιες συμβάσεις, δεν αποφασίζει ο καθένας μόνος του τι είναι δικαίωμα και τι όχι), θεσπίστηκαν μετά από ανθρώπινους αγώνες, μετά από μάχες, πολέμους, νεκρούς. Ακριβώς. Η ιστορία δεν ξεκίνησε σήμερα, η ανθρωπότητα έχει μια κάποια συνέχεια. Δεν μπορεί ο κάθε κύριος Γεωργιάδης να αποφασίζει μέσα από ανεδαφικά δημοσιογραφικά παραλληρήματα αν τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην δωρεάν παιδεία. Δεύτερον, τα παιδιά, όπως γνωρίζει, μέχρι να ανεξαρτητοποιηθούν από τους γονείς τους, είναι εξαρτώμενα από αυτούς. Ο «άλλος» που λέει ο κ. Γεωργιάδης ότι δεν θα έπρεπε αλλά πληρώνει για την παιδεία των παιδιών, είναι το κράτος. Το κράτος όμως φορολογεί τους πολίτες του – συμπεριλαμβανομένων και των εν λόγω γονέων – για να παρέχει τα δικαιώματα που αναλογούν στον καθένα. Γράφει: «Αν εμείς που πληρώνουμε φόρους θέλουμε να πληρώσουμε περισσότερους φόρους για να πηγαίνετε εσείς δωρεάν σχολείο, είναι θέμα δικό μας… όχι δικαίωμά σας.», και συνεχίζει ανένδοτος, «Αν εμείς θέλουμε να πληρώσουμε φόρους για να πάτε δημοτικό ή μπουζούκια, είναι κάτι που εμείς θα αποφασίσουμε και όχι εσείς.».
Παρακαλώ σημειώστε ότι, εξισώνει το δικαίωμα στην παιδεία με… τα μπουζούκια. Κανονικά κάπου εδώ θα έπρεπε να σταματούσαμε να γράφουμε αφού το μέγεθος της προβληματικής του άρθρου είναι προφανές. Κάνουμε κουράγιο όμως (από την ώρα που αναγνώσαμε το άρθρο), και συνεχίζουμε. Η δημόσια παιδεία ήταν πάντα μέρος της φορολογίας, δεν είναι ούτε κάτι καινούργιο ούτε και υπήρξε οποιαδήποτε αύξηση για αυτό το σκοπό. Για οποιεσδήποτε φορολογικές αυξήσεις δεν ευθύνεται η παιδεία. Μάλλον ευθύνεται το πολιτικό σύστημα που καλλιεργεί και ευνοεί μια μικρή ελίτ η οποία θεωρεί ότι έχει δικαίωμα να θησαυρίζει στις πλάτες της κοινωνίας, να τρώει τα λεφτά στα μπουζούκια [sic παράδειγμα], και πιστεύει πως έχει την υποχρέωση να κοινωνικοποιεί τα κόστη της συμπεριφοράς της αφαιρώντας δικαιώματα από τις ευρύτερες μάζες. Αυτό είναι η δημοκρατία: «δικαιώματα» και «υποχρεώσεις». Αυτό είναι και το σύστημα και οι πολιτικές που μείωσαν τον ετήσιο προϋπολογισμό της παιδείας κατά 4,44%. Λες και φταίει η παιδεία και ο προϋπολογισμός της για την κατάντια μας – μάλλον μπερδέψαμε τα αγόρια του δημοτικού με τα «Golden Boys». Αυτό, ο κ. Γεωργιάδης το επικροτεί και τα βάζει και με τους μαθητές που αντιδρούν. Λες και η παιδεία δεν είναι κάτι το οποίο αξίζει να διεκδικήσουμε. Φαίνεται πως μόνο τα πλούσια παιδιά πρέπει να έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση. Μήπως, σύμφωνα με τη λογική του κ. Γεωργιάδη, να θεσμοθετήσουμε και την παιδική εργασία για να μπορούν να κερδίσουν τα παιδιά με τον ιδρώτα τους την μαθητεία;Έτσι θα δημιουργήσουμε και νέο φθηνό εργατικό δυναμικό που θα φέρει επενδύσεις και ακόμα περισσότερη ευημερία, ανάπτυξη – και βέβαια – ευτυχία στον τόπο. Μπορούμε επίσης μετά την ιδιωτικοποίηση των ημικρατικών, να ιδιωτικοποιήσουμε πουλώντας σε πολυεθνικές και τις θάλασσες, τα βουνά, το φως, το έδαφος, και ό,τι άλλο μπορούμε για να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας για το νέο μαθησιακό εργατικό προσωπικό. Λέω να ιδιωτικοποιήσουμε και το πόσιμο νερό, εφόσον δεν είναι δικαίωμα μας να το έχουμε, και να πρέπει να εργαστούμε για να το κερδίσουμε. Σαρκασμός – προς αποφυγή παρεξηγήσεων, διότι με αυτά που ακούμε είναι όλα δυνατά.
Ο κ. Γεωργιάδης προχωρεί και συνδέει με τα παραπάνω τα κακώς έχοντα του δημόσιου τομέα, των τραπεζών κ.ο.κ. Φαίνεται να πιστεύει πως την διαφθορά, την κακοδιαχείρηση, την αισχροκέρδια, την κομματοκρατία, το ρουσφέτι, και όλα τα συναφή, πρέπει να τα πληρώσουν οι μαθητές. Αδυνατεί να καταλάβει ότι είναι η φιλοσοφία-ιδεολογία την οποία προωθεί που γέννησε όλα τα πιο πάνω – το παρόν τοπικό, περιφερειακό, και παγκόσμιο κοινωνικο-πολιτικό και οικονομικό σύστημα που έχει κάνει το χρήμα, το κέρδος, και την υπεραξία αυτοσκοπό, και που στην Κύπρο το έχουμε μειώσει στην «Κουμπαροκρατία». Το σύστημα του νόμου της ζούγκλας, όπου ο μεγάλος τρώει τον μικρό και ο μικρός δεν έχει ελπίδα. Ένα σύστημα μέσα στο οποίο ο καθένας μάχεται για τον εαυτό του, όπου μόνη λύση είναι να «πατάμε επί πτωμάτων», όπου όλοι είναι εναντίον όλων. Έτσι λοιπόν: ένας μαθητής, μόνος, να βγάζει λεφτά για τους λίγους της ελίτ, και οι όλοι… για κανέναν.
Λέει: «Δεν έχετε δικαιώματα. Μόνο υποχρεώσεις για το τι σας προσφέρουν οι γονείς σας και οι υπόλοιποι φορολογούμενοι. Δικαιώματα θα αποκτήσετε όταν εσείς αρχίσετε να προσφέρετε». Παραθέτουμε λογικό συνειρμό, απλά για να παίξουμε το παιχνίδι του άρθρου:αν τα παιδιά είναι εξαρτώμενα των γονέων, και αν οι γονείς έχουν δικαιώματα επειδή εργάζονται και πληρώνουν φόρους, τότε τα παιδιά έχουν δικαιώματα – δικαίωμα στην παιδεία. Τώρα, αν αυτά τα λεφτά τα τρώνε κάποιοι άλλοι στην πορεία, γι’ αυτό δεν φταίνε τα παιδιά, ούτε οι γονείς (όπως λέει ο κ. Γεωργιάδης), ας ψάξει αλλού τους ενόχους. Αυτό που παραθέσαμε είναι λογική, με τα δικά του κριτήρια, αφήνοντας κατά μέρος το ότι είμαστε άνθρωποι με θεσμοθετημένα και αιματοβαμμένα δικαιώματα. Αντιθέτως, η λογική του κ. Γεωργιάδη είναι συναφής με την εξής:«ο αστυνομικός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, συνεπώς ο αστυνομικός είναι μπουζούκι». Τέλος, η ανεργία των νέων στην Κύπρο έχει ανέλθει στο 50%, καλή ώρα για να συμπεριληφθούν στην κατηγορία των «νέων» και τα παιδία/έφηβοι από 6 (3-5 αν θέλουν δημόσιο νηπιαγωγείο/προδημοτική) μέχρι 18 χρονών.
Γράφει: Ζήνωνας Τζιάρρας
