Όταν δυσκολεύουν οι διαδικασίες της διαπραγμάτευσης, υπάρχει η εξής φράση που χρησιμοποιούν οι Αμερικάνοι για να περιγράψουν αυτό που συμβαίνει: « Είναι λες και θέλουμε να μετακομίσουμε ένα κοιμητήριο, τα περισσότερα πράγματα είναι νεκρά αλλά έχουμε πολλούς φίλους ακόμα ζωντανούς».
Σε αυτή τη φάση βρισκόμαστε με τους δυο ηγέτες τον τελευταίο καιρό με κορύφωση αυτό που συνέβηκε στην Παγκόσμια Σύνοδο Ανθρωπιστικής Βοήθειας στην Κωνσταντινούπολη. Και οι δυο ηγέτες αισθάνθηκαν το ίδιο πράγμα, απειλημένοι. Ο ένας φοβήθηκε την τόση αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας στη Τουρκία και έτρεξε να δώσει το παρόν του και ο άλλος έφυγε γιατί φοβήθηκε την αναγνώριση του ψευδοκράτους. Εδώ και μέρες βιώνουμε μια παγωμάρα, λες και κάποιος τράβηξε την πρίζα. Ο κόσμος της Κύπρου έχει εναποθέσει τις ελπίδες του σε αυτούς τους δυο ηγέτες και δεν είναι υπερβολή αυτό που γράφω. Αν κοιτάξετε τις έρευνες που έχουν γίνει μετά την εκλογή του Ακιντζή αλλά και πέρυσι όταν ξεκίνησαν οι συνομιλίες μπορεί κανείς να διακρίνει την επιθυμία της πλειοψηφίας του κόσμου για διευθέτηση του Κυπριακού γνωρίζοντας ότι αυτή η λύση θα εμπεριέχει επώδυνους συμβιβασμούς. Αν κοιτάξετε σήμερα τις έρευνες θα παρατηρήσετε ότι το απορριπτικό μέτωπο (αυτοί που θέλουν την λύση της διχοτόμησης) κατάφεραν να αποδομήσουν τον Ακιντζή αλλά και τον Αναστασιάδη και να παγώσουν την υποστήριξη μεγάλης μερίδας του κόσμου σε αυτούς τους δυο ηγέτες. Αυτό που έγινε την Δευτέρα το βράδυ στην ουσία είναι αυτό που αναζητούσαν τα απορριπτικά μέτωπα και δυστυχώς οι δυο ηγέτες κατάφεραν να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες τους. Αυτό είναι το λιγότερο κακό ίσως, το μεγαλύτερο είναι ότι με τέτοιες ανώριμες και παρορμητικές ενέργειες διαλύεται το κλίμα εμπιστοσύνης και δηλητηριάζονται οι συνομιλίες.
Οι δυνατοί ηγέτες είναι ασφαλείς, πατούν γερά στα πόδια τους, ξέρουν όχι μόνο να διαπραγματεύονται αλλά και να διαχειρίζονται τις απώλειες μιας διαπραγμάτευσης. Και σε αυτό το κομμάτι και οι δυο ηγέτες υστερούν. Δεν ξέρουν να διαχειριστούν τις απώλειες και θεωρώ είναι και το σημείο που χρειάζεται να δουλέψουν. Σε μια διαπραγμάτευση είναι αναπόφευκτες οι απώλειες, κάτι θα κερδηθεί και κάτι θα χαθεί στο χέρι τους όμως είναι να φτάσουν σε μια συμφωνία που μακροπρόθεσμα θα είναι νίκη για όλους. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνούν οι δυο ηγέτες είναι ότι ο λαός της Κύπρου ξέρει να διαχειρίζεται τις απώλειες. Η ιστορία αυτού του λαού είναι γεμάτη απώλειες αλλά και μια εξαιρετική ανθεκτικότητα να στέκεται στα πόδια του και να ευημερεί.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο Αναστασιάδης είναι ο μόνος ηγέτης που μπορεί να λύσει το Κυπριακό. Θα πρέπει να μείνει προσηλωμένος στους στόχους που έχει θέσει σε αυτή τη διαπραγμάτευση και να προχωρήσει στην επίλυση του Κυπριακού εντός του 2016. Οι αυλικοί του θα τον «παρτάρουν» για το αντίθετο, πρέπει να καταλάβει όμως ότι πολλοί εξ αυτών έχουν ήδη στο μυαλό τους τον υποψήφιο για τις εκλογές του 2018 σε μια μισή Κύπρο και δυστυχώς αυτός δεν είναι ο Αναστασιάδης. Μια Κύπρος ενωμένη έχει πολύ περισσότερα να κερδίσει σε όλα τα επίπεδα παρά διχοτομημένη.
Οπόταν αυτό το νεκροταφείο πρέπει να το μετακομίσουν οι δυο ηγέτες πολύ σύντομα, γιατί υπάρχουν πολλοί ακόμα ζωντανοί και κυρίως πολλοί νέοι και παιδιά που διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον σε ένα νησί χωρίς κατοχικό στρατό και σύνορα.
Γράφει: Θεανώ Β Καλαβανά
