Με το ξαφνικό άκουσμα του αναπάντεχου χαμού σου Τάσο μας, δεν ήταν δυνατό να μην ραγίσουν οι καρδιές και να μην σκιρτήσουν οι ψυχές αυτών που σε γνώριζαν.
Κάθε μέρα που ξημερώνει είναι διαφορετική κι ας είναι ο ήλιος και το φεγγάρι τα ίδια. Ο χρόνος κυλάει ασταμάτητα. Σαν χείμαρρος διαγράφει τις στιγμές και επιστρέφει στον ορίζοντα της μνήμης, που ποτέ δεν σβήνει…
Το διαχρονικό ρολόι της αρχής και του τέλους, οδεύουν μαζί στο ίδιο αστρικό όχημα, διαδέχοντας αστραπιαία το ένα, το άλλο. Οι δείκτες της ζωής τρέχουν πότε κανονικά και πότε αντίστροφα στην κόψη της ανθρώπινης ψυχής, που η καρδιά συντροφεύει, πάλλοντας στους χτύπους της, πότε με θλίψη και πότε με χαρά.
Κάθε χαμόγελο ζωής φωτίζει το ουράνιο τόξο της γης και κάθε βλέμμα αγάπης λαμπρύνει το σύμπαν. Στη στροφή της χαράς ο πόνος παραμονεύει και οι πλατιοί δρόμοι γίνονται ατραποί, που διυλίζουν την πραγματικότητα, οδηγώντας μας στο αναπόδραστο πεπρωμένο.
Το φυσικό ξεμπαρκάρισμα της ζωής στο αιώνιο αγκυροβόλιο είναι η φυσική κατάληξη. Το τέρμα της φυσικής διαδικασίας, το τελευταίο ταξίδι της ζωής είναι αυτονόητο. Όσο και να μας τρομάζει, είναι αποδεκτό. Όταν, όμως, τερματίζεται ξαφνικά στα μέσα της διαδρομής, τότε, δικαιολογημένα γίνεται δυσβάσταχτος ο πόνος και μεγάλη η δυστυχία.
Κολλημένα τα μάτια, τα αυτιά και οι αισθήσεις μας, πολλές φορές, εκεί, που οι
μικρές τελείες γίνονται διαχωριστικές γραμμές, κυριεύουν τη σκέψη μας. Αλλοτριώνουν το εγώ μας και μας ξεστρατίζουν. Μοίρα πολλές φορές των εκλεκτών ανθρώπων το πρόωρο αιώνιο ταξίδι. Χίλια δυο, δικαιολογημένα γιατί, μπορούν να ψιθυρίσουν τα χείλη… Οι λέξεις γίνονται κραυγές, όμως απάντηση δεν πρόκειται, να πάρουμε καμία.
Εκεί στην ταχύτητα του φωτός της σκέψης, όπου γινόμαστε ένα με το μέλλον, η ταύτιση με υπερκόσμιες δυνάμεις, οδεύει στην αιωνιότητα... Στην άκρη του μύθου τα φώτα σβήνουν απαλά και η δανεισμένη αλήθεια γίνεται κτήμα μας. Αλίμονο, παράξενη και τόσο πικρή είναι στ’ αλήθεια, πολλές φορές η ζωή μας. Εσύ όμως, ήσουν τόσο γλυκός, που ένα τελευταίο δάκρυ αγάπης , μαζί με τις λίγες αυτές γραμμές θύμησης κυλά αυθόρμητα από τα μάτια.
Η σκέψη μας που μοιραία απελευθερώνεται, είναι η πιο δυνατή αλήθεια και η μόνη παρηγοριά, που μας οπλίζει με θάρρος, εγκαρτέρηση και αισιοδοξία, να συνεχίσουμε τη δική μας πορεία με τις δικές σου απαρασάλευτες αρχές και αιώνιες αξίες, που πάντα διέκριναν τις σκέψεις και τις ενέργειες σου, μέχρι τα μονοπάτια μας πάλι να διασταυρωθούν…
Θα θυμόμαστε για πάντα το πέρασμα σου σαν μια δροσερή, πνευματική όαση στη σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα, της καθημερινότητας. Στερνό αντίο από πολλούς φίλους που αγάπησες και σε αγάπησαν αληθινά, όπως τόσο αυθεντικός ήσουν στη ζωή σου.
Βαρύ το πένθος και δυσαναπλήρωτο το κενό για την υπέροχη οικογένεια σου και για όλους που σε γνώρισαν αγαπημένε μας Τάσο.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Αιωνία σου η μνήμη.
Γράφει: Φοίβος Νικολαίδης
