Dear KOT,
Ομολογώ ότι παρασύρθηκα φέτος κι εγώ από όλους αυτούς που κατακλύζουν την πόλη των Χανιών κατά χιλιάδες και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι πόσο κοψονούρηες είμαστε εμείς με τους τουρίστες μας. Ντόπιους και ξένους.
Για να σου δώσω να καταλάβεις, αγόρασα στην παραλία σε γυάλινο ποτήρι freddo με 2 ευρώ και μου έδωσαν και μισό λίτρο εμφιαλωμένο νερό! Μα είναι ηλίθιοι; Που να κόψει ο νους τους σαν των δικών μας να πουλούν το φραπέ στα 4 ευρώ (το ελάχιστο) με καφέ από σίκλα άσπρη αγνώστου ταυτότητας;
Άσε δε που σε μια παραλία τα κρεβατάκια ήταν δωρεάν! Ξύλινα με στρώμα 15 εκατοστά και με τραπεζάκι με θήκες για φραπέ! Μεγάλη ανακάλυψη. Και ο πιο κοντινός μας, ήταν στα 2 μέτρα! Χάλια. Ενώ, άλλο να πηγαίνεις στην παραλία, να δίνεις για αρχή 7.5 ευρώ και να κάθεται ο διπλανός πάνω στα ζινίσhια σου! Στο κάτω-κάτω, στις δικές μας παραλίες, προωθούμε και τις γνωριμίες!
Σημείωσε εδώ, ότι πηγαίνοντας στην παραλία δεν υπήρχε ούτε ένα κρεβατάκι «κρατημένο». Ενώ εδώ; Φτάνεις στη παραλία σαν μαλάκας στις 9 το πρωί με τα παιδιά και μια φορτωτική, βρίσκεις τη μισή παραλία κρατημένη αι κάθεσαι πίσω-πίσω για να μπορεί να κατέβει η κυράτσα στις 1 το μεσημέρι και να επιδείξει το σιλικονάτο! Ρισπέκτ!
Να φανταστείς ότι κατά τη διαμονή, δεν χρειάζεται κατ’ ανάγκη να πληρώσεις λες και αγοράζεις το δωμάτιο που μένεις. Μπορείς να βρεις και μικρά, καθαρά καταλύματα, φιλόξενα και με όλες τις ανέσεις πάνω στο κύμα σε εκπληκτικές τιμές. Τραγωδία δηλαδή. Ενώ, άλλο να το πληρώσεις το βράδυ στα 150 ευρώ. Έτσι το εκτιμάς και καλύτερα!
Χορταστικό πιτόγυρο στα 2 ευρώ. Στο τραπέζι. Φυσικά δεν συγκρίνεται. Διότι προφανώς ο δικός μας κυπριακός σhοιρος, είναι μεγαλωμένος σε spa, γι’ αυτό και η πίτα με το σουβλάκι τυλιγμένη στο χαρτί και πατικωμένη στο κραμπί πουλιέται στα 5 ευρώ. Φαγητό φτηνό και ποιοτικό. Πάνω στην άμμο. Κάτω από ένα δέντρο. Ψάρι φρέσκο. Που δεν χρειάζεται να έχει ο άλλος 35 eating awards. Και προπαντός διαφορετικό και με χαρακτήρα. Που δεν τρως σιεφταλί τόσο βιομηχανοποιημένο λες και παράγεται στο εργοστάσιο της TOYOTA. Και που εντέλει, δεν μετριέται με το πόσον έσπασες που το φαί!
Δώσε βάση τώρα. Παραγγέλνεις στα ελληνικά! Τρελό; Την ώρα δηλαδή που παραγγέλνεις, δεν χρειάζεται να ανοίξεις Google Translate. Και για να μην παρεξηγηθώ. Προφανώς και δεν φταίνε αυτοί που εργοδοτούνται στα δικά μας καταλύματα, αλλά αυτοί που τους προσλαμβάνουν ανέξοδα, χωρίς ίχνος εκπαίδευσης για ένα πιάτο φαί!
Βγαίνεις έξω το βράδυ με μια βερμούδα και ένα σνίκερ. Χωρίς να κινδυνεύεις να φας πόρτα. Χαλαρά. Δεν χρειάζεται βλέπεις να βάλεις την πούλια και τον αυγερινό για να πας για καφεδάκι λες και πας σε επίδειξη μόδας του Valentino. Απαράδεκτοι καλέ! Και χώρκατοι!
Νοικιάζεις αυτοκίνητο σε χαμηλή τιμή. Για δοκίμασε να νοικιάσεις αυτοκίνητο στην Κύπρο με παιδικά καρεκλάκια; Μέχρι να το παραδώσεις, τα έχεις αγοράσει 2 φορές! Και στο δρόμο βλέπεις ελαιώνες. Φυτείες. Κοντά στις θάλασσες. Μάλλον θα φταίει το ότι στην Κρήτη δεν είχαν όλους αυτούς τους πανέξυπνους developer για να φτιάχνουν παραθαλάσσιες βίλλες από τα Λατσιά μέχρι της Βρυσούλες.
Νιώθεις φιλόξενα. Παραδοσιακά. Με τους ντόπιους να σε πιάνουν στην κουβέντα. Να σου δίνουν εισηγήσεις. Αυτό δηλαδή που, πριν την δούμε Πριγκιπάτο του Μονακό, ήμασταν κι εμείς κάποτε…
Υστερόγραφο.
Όχι, δεν θα πω το κλασσικό «σαν την Κύπρον εν εσhιει». Μπορεί να έχουμε ένα παράδεισο, αλλά δεν είναι ο μόνος. Κι αν δεν φέρουμε τα μίλια μας, η κότα με τα χρυσά αυγά θα ψοφήσει. Διότι μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για μικρό χρονικό διάστημα. Όλους για πάντα δεν γίνεται!
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
