Άγιε μου Βασίλη, άρχισα πραγματικά να πιστεύω ότι είσαι κι εσύ σαν την επανεκκίνηση… Όλο ακούμε για σένα, αλλά ποτέ δεν σε βλέπουμε! Να το προσέξεις διότι σαν την οικονομία μας πας να γίνεις. Από Santa Clause σε Santa Closed!
Πάντως μη με αδικείς! Είναι δύο χρόνια τώρα που δεν έχω πάρει τίποτα απ’ όσα ζήτησα. Εξηγούμαι.
Δύο χρόνια πριν, σου ζήτησα κάτι απλό: ότι τζιαι αν ένει, Ελένη. Δύο χρόνια μετά στοιχηματίζω όλα μου τα δάνεια ότι είναι κόσμος που δεν έχει πάρει χαμπάρι ποιος είναι Δήμαρχος Λευκωσίας. Οπόταν έχουμε μια Πόλη φάντασμα με Δήμαρχο και μια πόλη με Δήμαρχο Φάντασμα!
Αφού τότε με έγραψες κανονικά, πέρσι είπα να πρωτοτυπήσω. Αντί να σου ζητήσω να μου φέρεις, σου ζήτησα να πάρεις:
- Σου ζήτησα να πάρεις τους μεγαλοτραπεζίτες. Ήτανε και εύκολο να τους ξεχωρίσεις: αυτούς που ο Νικόλας και ο Αβέρωφ θεωρούσαν topbankers! Με έγραψες κανονικά και αυτοί συνεχίζουν να κυκλοφορούν και να χαίρονται τα τρελά μπόνους που έπαιρναν για τις εξαίρετες τους υπηρεσίες!
- Σου ζήτησα να πάρεις μαζί σου και τις τράπεζες! Εσύ ΔΕΝ πήρες τις τράπεζες κι εμάς μας πήρε και μας σήκωσε ο διάολος γι’ αυτές! Μας άφησες και το γλυπτό στην είσοδο της Πρωτεύουσας για να μας θυμίζει τι πάθαμε…
- Σου είχα ζητήσει να πάρεις για παρέα με τα άλλα ξωτικά και τον Ορφανίδη. Εδώ τα μπλέξαμε! Διότι λάθος Ορφανίδη πήρες και ως εκ τούτου ο παμμέγιστος (κατά Αβέρωφ και Νικόλα επίσης) επόπτης συνεχίζει ατάραχος τη λαμπρή του καριέρα στην Αμερική!
- Για τους πολιτικούς, ούτε συζήτηση. Στο γράψιμο και πάλι. Ως εκ τούτου, ΕΜΕΙΣ έπρεπε να ζήσουμε στον αστερισμό του ΔΗΚΟ για τόσους μήνες! Εμείς πρέπει τώρα να υποστούμε το νέο σταρ του πολιτικού στερεώματος. Εμείς πρέπει να ακούμε καθημερινά να μιλούν για το μαχαίρι που θα φτάσει στο κόκαλο. Σιγά τα αίματα…
- Σου ζήτησα να πάρεις μαζί σου και την Τρόικα! Αντί αυτού κάθε τρεις και λίγο εδώ τους έχουμε! Θέλω να είσαι ειλικρινής μαζί μου: μήπως αυτό ζήτησε ο κύριος Χάρης πέρσι στο δικό του γράμμα; Δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια χαρά κάθε φορά που βλέπει τη Ντέλια και την παρέα της! Μιλάμε για χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά!
Εγώ πέρσι Άγιε μου Βασίλη είχα ζητήσει ακόμα κάτι απλό: να μου αφήσεις ΜΟΝΟ τον Αρχιεπίσκοπο για να μπορώ να εμπνέομαι και να διασκεδάζω. Σε αυτό έπεσες διάνα και σε ευχαριστώ. Από την άλλη όμως που κουβάλησες και ένα άλλο σωρό από καρτούν: ένα Υπουργό από το Φαρ Γουέστ. Τον κύριο Πική και το MuppetShow. Μια Υπουργό Barbieκαι ένα Βοηθό Εισαγγελέα Σαΐνι. Θάλασσα τα έκανες και πάλι.
Ως εκ τούτου Άγιε μου Βασίλη φέτος προβληματίζομαι ακόμα παραπάνω. Διότι πολύ φοβάμαι πως ότι κι αν ζητήσω μάταιο θα είναι. Φέτος λοιπόν δεν θα ζητήσω κάτι για μένα. Ούτε και θα ζητήσω πολλά.
Στην αρχή σκέφτηκα να ζητήσω να ανοίξεις τα μάτια αυτών που μας κυβερνούν για να δουν που οδηγείται ο τόπος μας. Κι αυτό μάταιο θα ήταν. Διότι για να δεις πρέπει να θέλεις! Ακόμα και με ανοιχτά τα μάτια… Η πραγματικότητα ωστόσο δεν αλλάζει. Δυστυχώς σε ένα τόπο που φάνταζε κάποτε παράδεισος, χιλιάδες σήμερα οικογένειες είναι αναγκασμένες να ζουν στην ανέχεια χωρίς βασικά αγαθά. Το μόνο λοιπόν που ζητώ, είναι να φέρεις σε όλους αυτούς τους συνανθρώπους μας κουράγιο, δύναμη και την ελπίδα ότι σύντομα θα έρθουν και πάλι καλύτερες ημέρες!
Υστερόγραφο…
Στην Τι-Βι πλέον δεν παίζουν, αλλά πίσω από τις όμορφες εικόνες των χιονισμένων τοπίων βρίσκονται οικογένειες με παιδιά που ζουν στο τσουχτερό κρύο. Πίσω από τις επανεκκινήσεις και τις πομπώδεις εξαγγελίες μέτρων βρίσκονται ουρές χιλιάδων ανέργων. Πίσω από τα φιλανθρωπικά γκαλά της κάθε γκλαμουράτης κυράτσας βρίσκονται κοινωνικά παντοπωλεία, συσσίτια, δυστυχώς ακόμα και πείνα. Έχουμε όλοι καθήκον να σταθούμε δίπλα στον συνάνθρωπο μας. Δίπλα στα παιδιά. Δίπλα σε αυτούς που υποφέρουν. Όχι από φιλανθρωπία, όχι από ελεημοσύνη, όχι για να «δειχτούμε». Απλά γιατί είναι ανθρώπινο!
Καλή Χρονιά!
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
