Εδώ και ένα περίπου μήνα έχει αναθερμανθεί μία συζήτηση η οποία έχει κατά καιρούς προβληματίσει την πολιτεία, την εκπαιδευτική κοινότητα και την ευρύτερη κοινωνία εδώ και δεκαετίες.
Εν μέσω πρωτόγνωρων επιπέδων ανεργίας, πιθανής χρεωκοπίας της χώρας, σημαντικών εκπτώσεων και αποκοπών στον τομέα της Παιδείας, ο Υπουργός Παιδείας κ. Κενεβέζος έθεσε ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα για τον εκσυγχρονισμό του συστήματος διορισίμων σαν να είναι η λύση σε όλα μας τα προβλήματα. Έχουν ακουστεί διάφορα επιχειρήματα υπέρ και κατά του νέου συστήματος από όλες τις πλευρές και λίγο πολύ είναι γνωστά. Όμως, δεν έχουμε ασχοληθεί με τα κίνητρα της κάθε πλευράς και κυρίως της κυβέρνησης και του Υπουργείου Παιδείας, αφού τα κίνητρα των κομμάτων, των αδιόριστων εκπαιδευτικών και των συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι εύκολο να εντοπισθούν.
1. Ψευδαίσθηση εκσυγχρονισμού και αναβάθμισης της Παιδείας, αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης: Υιοθετώντας το νέο σύστημα διορισίμων δίνεται η εντύπωση στην κοινωνία πως βελτιώνεται η παρεχόμενη εκπαίδευση, τη στιγμή που οι αποκοπές που έχουν γίνει και αυτές που τροχοδρομούνται έχουν αλλοιώσει σημαντικά την ποιότητα της εκπαίδευσης.
2. Ενδυνάμωση και στήριξη πανεπιστημίων και κολλεγίων: Δίνοντας στους μαθητές και τους φοιτητές απειροελάχιστες ελπίδες μελλοντικού διορισμού στη δημόσια εκπαίδευση δίνεται μια δυναμωτική ένεση στα πανεπιστήμια και τα κολλέγια. Ακόμη, δημιουργείται αυξημένη ανάγκη για μετεκπαίδευση με μεταπτυχιακά και διδακτορικά για σκοπούς μοριοδότησης. Εδώ να βάλουμε ένα ερωτηματικό που ίσως να πρέπει να διερευνηθεί από τους κατάλληλους φορείς για εξυπηρέτηση συμφερόντων.
3. Δημιουργία ανάγκης για φροντιστήρια για τις εξετάσεις του καταλόγου από τα οποία φυσικά θα επωφεληθούν συγκεκριμένοι ακαδημαϊκοί και εκπαιδευτικά ιδρύματα. Να βάλουμε και εδώ ένα ερωτηματικό για εξυπηρέτηση συμφερόντων.
4. Μεγάλα ερωτηματικά ως προς τα κίνητρα των τεχνοκρατών και των συμβούλων του Υπουργού εγείρονται όταν λάβουμε υπόψη μας πως κρατούνται σαν επτασφράγιστο μυστικό τα ονόματα αυτών των επίλεκτων που κρατούν στα χέρια τους το μέλλον χιλιάδων ανθρώπων. Πίσω από κλειστές πόρτες με άκρα μυστικότητα εργάζονταν και εργάζονται οι τεχνοκράτες σαν να πρόκειται να συζητήσουν για κάποια καινοτόμα ανακάλυψη, τη στιγμή που ουσιαστικά πρόκειται για την ανακάλυψη της ... ταχινόπιτας.
5. Πιθανή απόλυση μέχρι και 2000 συμβασιούχων εκπαιδευτικών και αντικατάστασή τους από άλλους οι οποίοι θα μπορούν να εργοδοτηθούν κάτω από νέες συνθήκες εργασίας και να θεωρηθούν νεοεισερχόμενοι. Έτσι, το κράτος εξοικονομεί 10% από κάθε συμβασιούχο που αντικαθιστά με νεοεισερχόμενο. Αν κατορθώσει το κράτος να απολύσει 1000 συμβασιούχους και να τους αντικαταστήσει με νεοεισερχόμενους τότε γίνεται μηνιαία εξοικονόμηση περίπου €200 000.
6. Διάσπαση των εκπαιδευτικών σε κατηγορίες και αποδυνάμωση των συντεχνιών: μόνιμοι, συμβασιούχοι, συμβασιούχοι προς μονιμοποίηση, πρώην συμβασιούχοι, έκτακτοι, αντικαταστάτες, συζητούν και διαφωνούν μεταξύ τους ως προς το νέο σχέδιο, την εφαρμογή του, τη μοριοδότηση, τα χρονοδιαγράμματα, ποιοι και πώς πρέπει να διασφαλιστούν. Προς το παρόν όμως υπάρχει ομοψυχία και ενότητα, μέχρι το επόμενο βόλι...
7. Με την επικείμενη ιδιωτικοποίηση των ημικρατικών οργανισμών και τις παγοποιήσεις των προσλήψεων στη δημόσια υπηρεσία, τα κόμματα πλέον αναζητούν ένα νέο «φτωχό συγγενή» προς εκμετάλλευση. Παλιά μου τέχνη κόσκινο...
8. Σταδιακή προετοιμασία για άρση της μονιμότητας: ίσως το επόμενο βήμα, αν ψηφιστεί το νέο σύστημα διορισίμων, να είναι η σταδιακή αντικατάσταση των μόνιμων εκπαιδευτικών με καταλληλότερους νέους, κατόχους μεταπτυχιακών και διδακτορικών.
9. Γιατί να σταματήσουμε στην άρση της μονιμότητας και να μην πάμε ένα βήμα παραπέρα, στην πλήρη ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. Αφού μία εξέταση και ένα βιογραφικό είναι αρκετά για να προσληφθείς, τότε γιατί να μην προσλαμβάνει η σχολική εφορία ή ο σύνδεσμος γονέων τους εκπαιδευτικούς που θέλει; Μετά από συνέντευξη, φυσικά...
Ας δώσουν λοιπόν οι πολίτες λίγη έμφαση στα κίνητρα και τα συμφέροντα τα οποία έχουν αυτοί οι οποίοι παρουσιάζονται ως σωτήρες και μεταρρυθμιστές του εκπαιδευτικού μας συστήματος και να συνειδητοποιήσουν πως τίποτα δε γίνεται αφιλοκερδώς.
Γράφει: Λεωνίδας Χατζηλοΐζου
