Εκλογές σημαίνει επιλογές. Και την Κυριακή έχουμε τρεις επιλογές να κάνουμε, τρεις λόγους να είμαστε στην κάλπη.
Πρώτο. Οι εκλογές μπορεί να αφορούν την Ευρώπη αλλά θα στείλουν μηνύματα και στην Κύπρο. Στην Πινδάρου, στην κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση με ένα ήθος και ένα ύφος εξουσίας που θυμίζει Τραμπ και ταυτόχρονα τόσο αδίστακτη ταξικά που ο Υπουργός Οικονομικών βγαίνει και λέει με άνεση ότι ο κατώτατος μισθός είναι ήδη πολύ ψηλός στην Κύπρο, ότι για τα ψηλά ενοίκια φταίνε τα νέα ζευγάρια που επιλέγουν να ενοικιάζουν. Μια τάξη και παράταξη που η οικονομική στρατηγική της συνοψίζεται στα λόγια του κ. Αβέρωφ Νεοφύτου «κουράστηκα να ψηφίζω νόμους για τις τράπεζες». Χρειάζεται λοιπόν αντεπίθεση όσων επιμένουν να μιλούν και να διεκδικούν εργατικά δικαιώματα, αξιοπρεπείς δουλειές και μισθούς, δικαιώμα στη στέγη και στην υγεία. Τα αυτονόητα δηλαδή, που πλέον έγιναν ζητούμενα.
Δεύτερο. Πρέπει να σταλεί μήνυμα και από την Κύπρο –όπως θα σταλεί και από πολλές χώρες στην Ευρώπη- ότι χρειαζόμαστε ένα άλλο δρόμο για την Ευρώπη. Μια άλλη Ευρώπη. Γιατί η σημερινή ΕΕ αποτυγχάνει. Όταν μετρά τους άνεργους, τους άστεγους, τους φτωχούς σε εκατομμύρια. Όταν ο κύριος Βέμπερ της ευρωδεξιάς απέκλεισε τη δημιουργία Ευρωπαϊκου Ταμείου Στήριξης των Ανέργων. Ευρωπαϊκό Ταμείο Άμυνας για στήριξη των πολεμικών βιομηχανιών και θέλει και βρίσκει και 13.5 δισεκατομμύρια ευρώ. Και δεν πρέπει να εκπλήσσει αυτό γιατί το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και ο ΔΗΣΥ ούτε μία φορά δεν έχει ψηφίσει κάτι μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο που να τάσσεται ενάντια στα συμφέροντα των μεγάλων πολυεθνικών. Για αυτό καταψηφίζει την επέκταση της πλήρως πληρωμένης άδειας μητρότητας και στηρίζει ένα Προϋπολογισμό που κόβει από τις κοινωνικές δαπάνες για να τα δώσει στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Μάλιστα λένε ότι είναι οι πιο Ευρωπαίοι από όλους. Πόσο Ευρωπαίοι όμως είναι όσοι θα κάτσουν στα ίδια έδρανα με την εγγονή του Μουσολίνι, τον Όρμπαν και τον Κουρτς της Αυστρίας; Πόσο Ευρωπαίοι είναι αυτοί που αρνούνται να απαντήσουν σε ερωτηματολόγιο για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΙ και πλέον αντιτάσσονται στον υποχρεωτικό εμβολιασμό των παιδιών, συναντώντας –και εδώ- την ακροδεξιά; Απαιτείται λοιπόν αντεπίθεση από όσους διεκδικούν μια άλλη Ευρώπη σηκώνοντας ξανά τα πλακάτ των εργατικών αγώνων από τη Γαλλία μέχρι την Ουγγαρία. Γιατί πράγματι, η Ευρώπη μπορεί να έχει μέλλον μόνο αν είναι ενωμένη. Αλλά μπορεί να είναι ενωμένη μόνο αν ξαναγεννηθεί από τους λαούς της και για τους λαούς της.
Τρίτο. Χρειάζεται ένα ισχυρό μήνυμα απόρριψης της ακροδεξιάς. Μήνυμα βέβαια πρέπει να πάρουν και οι φασίστες αλλά και όσοι τους «ανάγιωσαν» πολιτικά και ιδεολογικά. Όσοι συνεργάζονταν μαζί τους. Όσοι ψήφιζαν τις προτάσεις τους. Όσοι έλεγαν τα ίδια πράγματα μαζί τους. Η ψήφος στο ΑΚΕΛ είναι η μόνη που είναι αντιφασιστική. Στην ουσία της. Όχι εκλογικά και όψιμα.
Στους τρεις αυτούς λόγους η απάντηση είναι αυτό που ζητά ένα καθημερινά μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Αντεπίθεση. Και αυτό σημαίνει ότι είναι η ώρα για την αντεπίθεση της Αριστεράς. Με το ήθος της. Με την ορμή της Ιστορίας μας και με τη δύναμη της ιδεολογίας μας. Γιατί όλοι αντιλαμβάνονται πόσα κρύβονται πίσω από όσα διαπράττουν τις τελευταιες εβδομάδες -τα τελευταία χρόνια, ορθότερα- σε βάρος της Αριστεράς. Άλλωστε στα 93 χρόνια του ΑΚΕΛ δοκίμασαν πολλοί να συκοφαντήσουν ή να το ...εκμηδενίσουν. Ήταν μάλιστα και ικανότεροι από τον κ. Αναστασιάδη και τον κ. Αβέρωφ Νεοφύτου. Και απέτυχαν. Και απέτυχαν –όχι για κανένα άλλο λόγο- αλλά γιατί ο ίδιος ο κόσμος της Αριστεράς, ο κόσμος της δουλειάς και το πιο προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας, έμπαινε στην αντεπίθεση, έβγαινε μπροστά και επαναβεβαίωνε ότι το ΑΚΕΛ είναι η δύναμή του. Είναι η δύναμη που σφράγισε όσα κατέκτησε. Είναι η δύναμη που πρέπει να το ξανακάνει και σήμερα. Και για αυτό, όχι μόνο πρέπει να υπάρχει, αλλά να ξαναγίνει ισχυρό, πρωταγωνιστική και πρωτοπόρα δύναμη. Στην κάλπη και στους αγώνες. Για αυτό χρειάζεται η αντεπίθεση της Αριστεράς. Μια αντεπίθεση που μπορεί να αρχίσει την ερχόμενη Κυριακή.
