Σε όλες τις πολιτισμένες ανθρώπινες κοινωνίες ο καννιβαλισμός αποτελεί ταμπού όσον αφορά την διατροφή του ανθρώπου.
Μόνο σε άγριες φυλές ανθρωποφάγων ένας ανθρώπινος οργανισμός διατρέφεται από άλλους του είδους του, κάτι που παραπέμπει σε ταινίες τρόμου, τελετές μαύρης μαγείας, φρικιαστικά εγκλήματα παρανοϊκών δολοφόνων, ή απονενοημένες πράξεις ατόμων με διασαλευμένη προσωπικότητα..
Ωστόσο τί άλλο παρά καννιβαλισμός μπορούν να θεωρηθούν όλα όσα παράδοξα και τραγικά ζούμε σήμερα στην πεζή εποχή μας. Γενοκτονίες οικογενειών. Χιλιάδες εξαφανίσεις ασυνόδευτων παιδιών στην καρδιά της Ευρώπης. Ακρωτηριασμοί και θηριωδίες αμάχων. Καταιγιστικοί βομβαρδισμοί και λεηλασίες ζωών, στη Συρία . Άνθρωποι θαμμένοι σε ερείπια. Ναυαγοί σε ερειμωμένα ακροθαλάσσια. Βορά κυκλωμάτων εμπορίας και διακινητών ανθρώπων και ανθρώπινων οργάνων. Κι ακόμη –πιο παρατραβηγμένα- ανθρώπινα πειραματόζωα, για να δοκιμαστούν νέα φάρμακα, νέα όπλα, νέες μέθοδοι εξολόθρευσης του αντίπαλου δέους, από χώρες, κυκλώματα, παράνομες εγκληματικές επιχειρήσεις, πράκτορες του θανάτου και της αισχροκέρδειας.
Η ανθρώπινη ζωή παίζεται κορώνα-γράμματα σε ένα κόσμο που μοιάζει σύγχρονη ζούγκλα τρωκτικών, με τα διάφορα ανθρωποειδή να υπηρετούν απλά, ιδιοτελή συμφέροντα οικονομικής υφής. Το κέρδος στο επίκεντρο επιτήδειων στην υλιστική παγκοσμιοποιημένη εποχή μας.
Πάμε δυστυχώς από το κακό στο χειρότερο.
Ο καννιβαλισμός κάθε είδους εισέβαλε για καλά στις ζωές μας βομβαρδίζοντας τη ψυχή, το πνεύμα, τις αντιστάσεις, την ηρεμία και την ελπίδα μας. Οι θύτες παντού.Το ίδιο και η βία σε όλες της τις μορφές. Βιασμοί γυναικών, εμπορία και άγρια εκμετάλλευση συμβαίνουν γύρω μας. Στη διπλανή πολυκατοικία, στο γειτονικό σπίτι. Παιδιά και έφηβοι υφίστανται σεξουαλική κακοποίηση- συχνά από οικεία πρόσωπα του στενού περιβάλλοντος- πίσω από κλειστές πόρτες. Η καθημερινή ειδησεογραφία προκαλεί αποτροπιασμό, φρίκη, αηδία και απορία για την κατηφόρα που δεν έχει τελειωμό.
Χαμηλής ποιότητας ραδιοτηλεοπτικά προγράμματα την αναπαράγουν, προβάλλοντας ότι φτηνό, πιασάρικο και ελκυστικό προς άγραν ψηλής τηλεθέασης δημιουργώντας εθισμό, εξάρτηση και ανοσία μιας κοινωνίας αποπροσανατολισμένης. Κοινωνικά δράματα, bulling και εξανδραποδισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μοιάζουν ως θέατρο του παράλογου που παίζεται ενώπιον παθητικών θεατών ανίκανων να αντιδράσουν.
Προϊόν της αξιακής κρίσης και το καθημερινό «φάγωμα» ενός ανθρώπου από άλλον, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μοιάζει ψωμοτύρι μιας μοντέρνας μορφής ανελέητης ανθρωποφαγίας που ολοένα και περισσότερο βρίσκει θιασώτες με τη χρήση όλο και πιο εξελιγμένης μορφής, νέων τεχνολογιών. Κι είναι τόσο απλό. Στον εικονικό κόσμο του διαδικτύου και του twitter με ένα απλό πάτημα των κουμπιών του computerκαι ένα «τιτίβισμα», κάθε απογοητευμένος μπορεί εύκολα να εκτονωθεί με τον πιο αναίμακτο τρόπο, καννιβαλίζοντας όποιον και ότι του φταίει. Το πολιτικό σύστημα, την κρίση, την ανεργία, τους εργοδότες, τους πολιτικούς, τους τραγουδιστές, τον γείτονα, τις σχέσεις ή τη μοίρα του . Από το Facebook ή το Twitter καθισμένος αναπαυτικά στον καναπέ του σπιτιού του, μπορεί να εξωτερικεύσει το θυμό του, να βρίσει, να λοιδωρήσει, να κατηγορήσει τους πάντες και τα πάντα. Η ανωνυμία τον κάνει να νοιώθει παντοδύναμος. Με ένα like ή ένα προσβλητικό σχόλιο μπορεί να εκτονωθεί χωρίς να είναι υποχρεωμένος να το πράξει, όπως συμβαίνει συχνά, σε ποδοσφαιρικούς αγώνες. Εκεί άλλωστε διατρέχει και τον κίνδυνο σύλληψης, ενώ πίσω από ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή, έχει τη ψευδαίσθηση πως θα παραμείνει ισχυρός και άτρωτος, αφού δύσκολα εντοπίζεται.
Κάπως έτσι συνέβηκε και προ ημερών, όταν κάποιοι μανιωδώς κανιβάλιζαν κατά του τραγουδιστή Παντελίδη και την επαύριο του απροσδόκητου θανάτου του, ανέκρουσαν πρύμνα. Είναι όντως η ζωή ένας μεγάλος φαρσέρ και επειδή το παρακάναμε, χάνοντας την ανθρωπιά μας, ας κάνουμε όλοι και όλες μια βαθειά αυτοκριτική. Ας δούμε πόσο απάνθρωποι γίναμε και πόσο τιποτένια συμπεριφερόμαστε στον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμό μας. Ας αποφασίσουμε επιτέλους να ξαναγίνουμε Άνθρωποι. Μια στιγμή είναι η ζωή μας, καθώς λέει κι ο Καζαντζάκης, μα προλαβαίνουμε. Φτάνει να το θελήσουμε, να αλλάξουμε ξεκινώντας από το δικό μας κακό εαυτό. Ο κόσμος κατά τον Eistein «δεν θα καταστραφεί από αυτούς που κάνουν το κακό, αλλά από αυτούς που παρακολουθούν χωρίς να κάνουν τίποτα».
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
