Ανάμεσα μας υπάρχουν μαχητές της ζωής των οποίων τις μάχες δεν τις μαθαίνουμε ποτέ.
Είναι οι συνηθισμένοι, απλοί άνθρωποι που σηκώνουν καθημερινά το δικό τους σταυρό μαρτυρίου. Παλεύουν με αξιοπρέπεια κόντρα στις αντιξοόητες της ζωής.Παλεύουν για να ξανασταθούν στα πόδια τους. Κι αν ευκαιριακά κάποιες από τις δικές τους βιωματικές εμπειρίες δουν το φως της δημοσιότητας, το χαιρόμαστε πραγματικά, γιατί δίνουν μαθήματα ζωής που εμπνέουν.
Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και η Μαρία, που μοιράστηκε μαζί μας μέσω μιας επιστολής που κοινοποίησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το προσωπικό της δράμα. Την πολύμηνη μάχη της με τον καρκίνο. Τις αγωνίες που έζησε και τις δύσκολες θεραπείες στις οποίες υποβλήθηκε, διατηρώντας απαράμιλλο ψυχικό σθένος που τη βοήθησε τελικά να δαμάσει το τέρας. Κι όταν μετά από ένα ολόκληρο χρόνο δοκιμασιών, επέστρεψε στη δουλειά της, «νικητής» για να συνεχίσει τη ζωή της, βίωσε την σκληρή συμπεριφορά του εργοδότη της που την αντικατέστησε με το σκεπτικό πως « έλειψε πολύ και έπρεπε να πάει στο σπίτι της, γιατί μια άλλη πήρε τη θέση της στην εταιρεία», προσφέροντας αποζημιώσεις πλεονάζοντος προσωπικού.
Ωστόσο η ίδια δεν λιποψύχησε. Μπροστά στην αδικία, αντέδρασε. Κάλεσε την υπουργό Εργασίας, βουλευτές και άλλους αρμοδίους να επανεξετάσουν το νόμο και να προστατεύσουν κάθε μαχητή της ζωής που ενδεχομένως να βρεθεί σε παρόμοια θέση στο μέλλον. Κάτω από το βάρος των αντιδράσεων συμπαράστασης προς τη Μαρία, η εταιρεία δεν την επαναπρόσλαβε (δυστυχώς) αλλά προέβηκε σε δικαιότερη διευθέτηση αποζημειώσεων...
Η περίπτωση της Μαρίας αναδεικνύει πολλά δημοκρατικά ελλείμματα που έχουμε ως κοινωνία και πολλές εκκρεμότητες που πρέπει να επιληφθούμε. Αναδεικνύει πρώτα και κύρια την ανάγκη προστασίας διά νόμου, των εργασιακών δικαιωμάτων ασθενών που πάσχουν από χρόνιες ασθένειες. Την ανάγκη αλλαγής των εταιρικών νοοτροπιών ώστε να πάψουν να βλέπουν τους εργαζομένους ως απλούς αριθμούς, αλλά να επιδεικνύουν τη δέουσα ανθρωπιστική ευαισθησία και να στηρίζουν όσους παλεύουν για την ίδια τους τη ζωή. Την ανάγκη να τολμούν οι ενεργοί πολίτες να υψώνουν φωνή συμπαράστασης και αντίδρασης σε όλα όσα άδικα συμβαίνουν γύρω τους με θάρρος, τόλμη και παρρησία.
Ζώντας σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα είδαμε και μάθαμε πολλά. Βλέπουμε ανάμεσά μας πολλούς μαχητές της ζωής. Είδαμε πρόσφυγες που πάλεψαν σκληρά και παλεύουν ακόμη. Οικογενειάρχες, που ξενητεύτηκαν για ένα καρβέλι ψωμί και σήμερα, αντί να απολαμβάνουν τους καρπούς των κόπων τους, αναγκάζονται να ξενητευτούν ξανά για να στηρίξουν αυξημένες οικογενειακές ανάγκες λόγω της οικονομικής κρίσης , άνεργα παιδιά, άρρωστους ηλικιωμένους γονείς, άτομα με ειδικές ανάγκες που δεν έχουν που την κεφαλή κλίναι.
Ζούμε σε εποχές δύσκολες με εμφανέστατες ελλείψεις σε πολιτικές και υποδομές κρατικής πρόνοιας. Οι ευάλωτες ομάδες υποφέρουν. Οι πολύτεκνοι, οι μονογονιοί , οι ασθενείς που επιφορτώνονται πολυδάπανες θεραπείες και φαρμακευτικές αγωγές, αφού ο καρκίνος και η καρδιά αποτελούν πραγματική μάστιγα.. Τα μεσαία και χαμηλά εισοδηματικά στρώματα ζουν τον δικό τους Γολγοθά. Παρατεταμένη κοινωνικοοικονομική κρίση, απογοήτευση, φτωχοποίηση, ανεργία, αυξημένο κοινωνικό αποκλεισμό, περιθωριοποίηση, εξάρτηση από κοινωνικά παντοπωλεία , εθελοντική βοήθεια και ένα ανεπαρκέστατο σχέδιο ΕΕΕ.
Χρειάζονται πολλές αντοχές και αγώνας για να ζει σήμερα αξιοπρεπώς ένας οικογενειάρχης στην ημικατεχόμενη Κύπρο της κρίσης, της σήψης, της διαπλοκής και των τεράστιων ανισοτήτων.
Την ώρα που πολλοί συνάνθρωποι μας πεινούν ή υποσιτίζονται, οι υπάρχουσες κοινωνικές ανισότητες, η άνιση κατανομή πλούτου, εισοδήματος και περιουσιακών στοιχείων απλώνει πλοκάμια ως λερναία ύδρα. Κι αυτή η κατάσταση δυστυχώς θα συνεχιστεί όσο δεν τίθεται φραγμός στην κακοδιαχείριση των δημόσιων οικονομικών, την παραοικονομία, την ανεργία, τη γραφειοκρατία, τα σκάνδαλα , τις ατασθαλίες, τη φοροδιαφυγή.
Στους αφανείς ήρωες της καθημερινότητας, τους πραγματικούς «μαχητές» της ζωής που με αξιοπρέπεια παλεύουν τραγικά μόνοι, είναι αφιερωμένο το παρόν άρθρο.
Ας αντιμετωπίσουμε κατάματα αυτές τις τραγικές πραγματικότητες, απαιτώντας ως ενεργοί πολίτες να διορθωθούν λάθη αλλά κυρίως να ξαναγίνουμε Άνθρωποι. Ας μετατρέψουμε την βαθιά αξιακή κρίση σε ευκαιρία για να ανανήψουμε. Να ξαναβρούμε επιτέλους ως κοινωνία, ως πολιτεία και ως άτομα, την Ανθρωπιά που έχουμε προ πολλού απωλέσει στο δρόμο
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
