Στην εκπνοή του παλιού χρόνου είθισται ο καθένας να προβαίνει σε ανασκόπηση των κυριότερων γεγονότων που συνέβηκαν στον κόσμο και στον τόπο.
Στην καλύτερη περίπτωση προβαίνει σε αυτοκριτική και αξιολόγηση των επιτυχιών, αποτυχιών ή παραλείψεων σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο, επιχειρώντας διόρθωση πορείας. Κάθε νέο έτος, είναι μια νέα αρχή. Κάθε παλιό, σηματοδοτεί ένα τέλος. Είναι απόλυτα ανθρώπινο να στεκόμαστε μπροστά στην νέα χρονιά με ανανεωμένες προσδοκίες, νέους στόχους , έτοιμοι για νέους αγώνες.
Μπαίνω στον πειρασμό να χαρακτηρίσω το έτος που έφυγε ως ένα «άνυδρο» έτος. Δανείζομαι τον όρο, μεταφορικά, από τα υδρομετερεωρολογικά δεδομένα. Το 2015 έφυγε αφήνοντας στην κυριολεξία πίσω του ξηρασία, χαμηλή βροχόπτωση, μηδαμινή ροή νερού στα φράγματα και τον εφιάλτη της λειψυδρίας να επικρέμμεται ως δαμόκλεια σπάθη αν η βροχόπτωση εξακολουθήσει να παραμένει χαμηλή..
Την ίδια ωστόσο ξηρασία, διέχυσε παντού. Στον πολιτική ζωή που σημαδεύτηκε από γραφικότητα, γκάφες ολκής και λαϊκισμό. Στους θεσμούς που διανύουν βαθειά κρίση. Στις σχέσεις κυβέρνησης-αντιπολίτευσης που βρίσκονται επί ξηρού ακμής. Στο διεθνές σύστημα αξιών που φαίνεται να καταρρέει κάτω από το βάρος των εθνικιστικών κριτηρίων που επικρατούν στο παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης και στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Πόλεμοι και αιματοχυσίες συγκλονίζουν την υφήλιο. Πλήμμυρες. Καταστροφές. Προσφυγοποίηση. Φτωχοποίηση. Ανεργία. Έξαρση ακραίων κινημάτων. Απαξίωση των πολιτών στους θεσμούς.
Η Ευρώπη αντιμέτωπη με το φάσμα της τρομοκρατίας και την άνοδο ευρωφοβικών και ακροδεξιών κομμάτων. Αναγκαστικά κάνει δεύτερες σκέψεις για τη διαχείριση των ευρωπαϊκών συνόρων και των μεταναστευτικών ροών. Είναι εμφανής η ανεπάρκεια της εξωτερικής της πολιτικής στη Μέση Ανατολή και όχι μόνο, στα κοινοτικά μέτρα, στην τιθάσευση της οικονομικής κρίσης και του διευρυνόμενου χάσματος Ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου.
Η ΕΕ είναι υποχρεωμένη να πάρει καθοριστικές αποφάσεις. Να επανακαθορίσει το ρόλο της ως θεματοφύλακας αρχών, είτε ωθώντας ακριβοδίκαιες μεταρρυθμίσεις και σωστή ολοκλήρωση των θεσμικών της οργάνων, είτε διαλυόμενη στα εξ ών συνετέθη, κάτω από την εντεινόμενη επανεθνικοποίηση των πολιτικών στα μεγάλα ευρωπαϊκά προβλήματα .
Έντονη πολιτική, οικονομική και αξιακή κρίση αντιμετωπίζει και η Κύπρος. Ταλανίζεται από «ρευστότητες που μας μπερδεύουν σε βαθμό που δύσκολα πια αναγνωρίζεις το νησί», όπως θα έλεγε αν ζούσε σήμερα, ο ποιητής Παντελής Μηχανικός. Ο ίδιος σε χρόνους ανύποπτους, εύστοχα σκιαγραφούσε την αξιακή κρίση μιλώντας για «ψεύτικες επαναστάσεις» και «κίβδηλους επαναστάτες»...
Σήμερα μένουμε άναυδοι από τα σκάνδαλα, τον δεκασμό , τα κακουργήματα, τη σήψη, τη διαφθορά , τη διαπλοκή, τον αρριβισμό, την εγωπάθεια , την αμετροέπεια λόγων και έργων. Γίναμε μια τρωκτική κοινωνία που παραπαίει. Μια κοινωνία που επιτακτικά χρειάζεται αλλαγή πορείας, κάθαρση, μεταρρυθμίσεις, ανασχεδιασμό πολιτικών και στρατηγικών, αξιοποίηση των πραγματικών αρίστων και όχι των αρεστών του συστήματος.
Με μια Κύπρο μοιρασμένη στα δύο, όμηρο της πολύχρονης πειρατικής συμπεριφοράς των Τούρκων κατακτητών, τραγικό θύμα εμπαιγμού και κάθε είδους «κουρέματος» από ξένους και ντόπιους, δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να σιωπούμε και να ανεχόμαστε τον περαιτέρω βιασμό της νοημοσύνης μας.
Ο Νέος χρόνος, ας είναι μια νέα αρχή. Για να ξαναβρούμε τον προσανατολισμό μας σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Να ξαναγίνουμε πρώτα και κύρια Άνθρωποι . Να ιεραρχήσουμε προτεραιότητες. Να θέσουμε την Κύπρο πάνω από κόμματα και ανθρώπινες μωροφιλοδοξίες.. Να ξανααγαπηθούμε αναμεταξύ μας, αφήνοντας να φωλιάσει στις καρδιές, στο μυαλό και τη ψυχή, η Αγάπη, ο Αλληλοσεβασμός και η Σοφία. Τώρα είναι η ώρα να γκρεμίσουμε τα τείχη που χωρίζουν τους ανθρώπους. Να αναβαπτιστούμε σε αρχές και αξίες. Ομαδικά να αγωνιστούμε για την άλλη Κύπρο που μας αξίζει. Μια Κύπρο, Λεύτερη από κατακτητές, χωρίς ντόπια λαμόγια που να την νέμονται, ρουφώντας ασύστολα το αίμα του λαού και τα όνειρα των νέων.
Ας παλέψουμε επιτέλους συλλογικά και ατομικά, ως ενεργοί πολίτες, για να διαλυθεί η μπόχα που πνίγει τη χαρά, μέσα στην ανοχή, τον ωχαδελφισμό και τη μιζέρια.
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
