Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, ο Ερντογάν έχει καταστεί πανίσχυρος, παρασύροντας προς το μέρος του και τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να επιβληθεί στον Τούρκο Πρόεδρο, αφού δεν λαμβάνει υπόψη τους διορισμένους τεχνοκράτες της και επικαλείται τη δύναμη της ψήφου του λαού, που τον ανέβασε πανηγυρικά στον προεδρικό θώκο της χώρας.
Ο Ερντογάν κατάφερε να πείσει τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της Τουρκίας, ότι επιβάλλεται η παραδειγματική τιμωρία των προδοτών, όσων δηλαδή τόλμησαν να επιχειρήσουν να τον ρίξουν από την εξουσία. Εύλογα τίθεται το ερώτημα από τους λογικά σκεπτόμενους ανθρώπους για το ποιος θα βάλει επιτέλους τον Ερντογάν στη θέση του. Οι μόνες χώρες που θα μπορούσαν να το πράξουν είναι θεωρητικά η Αμερική και η Ρωσία αλλά ο Ερντογάν έσπευσε να ικανοποιήσει με τη συγνώμη του τον Πούτιν, ενώ με την Αμερική κρατάει μια διαφορετική στάση, αφού θεωρεί τους Αμερικανούς ως άμεσα υπεύθυνους για την παραμονή του ιεροκήρυκα και πρώην συνεργάτη του Φετουλάχ Γκιουλέν στη χώρα τους.
Η Αμερική όμως πιστεύω πως δεν θα τολμήσει να αναλάβει την υπόθεση μόνη της χωρίς τη συμβολή της Ευρωπαϊκή Ένωσης αλλά και του ΝΑΤΟ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας η Τουρκία είναι υποψήφια προς ένταξη χώρα, έχει τα δικά της προβλήματα όπως το πρόσφατο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Βρετανία και το μεταναστευτικό. Η Τουρκία πιέζει για περαιτέρω οικονομική ενίσχυση για να εφαρμόσει τους όρους της συμφωνίας Ευρωπαϊκής Ένωσης – Τουρκίας για το προσφυγικό, ενώ χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ζητούν την παγοποίηση της διαδικασίας ένταξης της Τουρκίας, αφού φοβούνται ότι με την ένταξη της Τουρκίας, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα γεμίσει με μέλη του Ισλαμικού Κράτους.
Η έλλειψη κεντρικής κυβέρνησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και η απουσία κοινής εξωτερικής πολιτικής γραμμής, καθιστά την Ευρωπαϊκή Ένωση ευάλωτη αλλά και εξαρτώμενη από άλλες χώρες εκτός της Ευρωπαϊκής οικογένειας. Η Γερμανία προσπαθεί να επιβάλει τους δικούς της όρους χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση από τα υπόλοιπα κράτη μέλη, αφού θεωρείται πλέον η κινητήριος δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αναμενόμενη έξοδος της Βρετανίας, η οποία παρουσιαζόταν ως η μόνη χώρα που θα μπορούσε να συγκρουστεί αλλά και να συναγωνιστεί τη Γερμανία, την στρέφει πλέον καθαρά προς την Αμερική. Η Γαλλία αντιμετωπίζει τα δικά της κοινωνικά προβλήματα, αποθέτοντας τα όπλα και αναγνωρίζοντας και αυτή στη Γερμανία, την ευρωπαϊκή ηγεμονία.
Η εξάπλωση των ισλαμιστών, μέσω της Τουρκίας, αλλά και η διαβίωσή τους εντός των κόλπων της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελούν τα κύρια προβλήματα σήμερα της Ευρώπης αλλά και της Δύσης γενικότερα. Ο φόβος μιας πιθανής ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η ελεύθερη είσοδος ισλαμιστών στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας, έχει κυριεύσει την Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργώντας κλίμα ισλαμοφοβίας, ρατσισμού και μισαλλοδοξίας. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα άρχισε σιγά-σιγά να καταρρέει, αφού η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη μέλη δεν έχουν μια κοινή γραμμή συμπόρευσης.
Σίγουρα κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητες και ευαισθησίες της, αλλά όταν στην ευρωπαϊκή κοινότητα υπάρχουν χώρες που θέλουν να κλείσουν τα σύνορά τους ή κτίζουν τείχη για να κρατήσουν τους πρόσφυγες μακριά, αυτό σημαίνει ότι τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρχίζουν να τρίζουν.
Ο Ερντογάν, ως Πρόεδρος υποψήφιας προς ένταξη χώρας, σκέφτεται έχοντας τη στήριξη της πλειοψηφίας του λαού, να επαναφέρει τη θανατική ποινή κάτι που θα αποτελούσε συντριπτικό κτύπημα για τη δημοκρατία τόσο στην Τουρκία όσο και στην δημοκρατικά αδύνατη Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση ενεργεί αντιδημοκρατικά έναντι των οικονομικά αδύναμων κρατών μελών της, σίγουρα θα δυσκολευτεί να σταματήσει τη ροπή του Ερντογάν προς τη θανατική ποινή. Αν ο Τούρκος Πρόεδρος επιτύχει, είτε με τη θέληση του λαού, όπως επικαλείται, είτε ετσιθελικά, να επαναφέρει μεσαιωνικές μεθόδους τιμωρίας, αυτό θα αποτελέσει τη θανατική ποινή και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Γράφει: Άντρος Γ. Καραγιάννης
Δήμαρχος Δερύνειας
