Τα δάκρυα του Μίκη. Του Αντρέα Καυκαλιά

Αν και δεν αρέσκομαι στη δημοσίευση προσωπικών, εσωτερικών, φιλοσοφικών σκέψεων για τα δάκρυα του Θεοδωράκη – τα οποία ομολογουμένως με έχουν συγκλονίσει- θα κάνω μια εξαίρεση.

Γιατί δάκρυσε ο αγέρωχος Μίκης, χθες, στην σκηνή; Επειδή ένιωσε την ζεστασιά του Ύστατου – εν ζωή- Χαίρε ή κατάλαβε ότι είναι η τελευταία φορά που θα βρεθεί εκεί ο ίδιος σαν μαέστρος και να διευθύνει την ορχήστρα;

Κάποιος θα βιαζόταν να απαντήσει με το προφανές:  ‘O συνδυασμός των δυο.’ Το πρόβλημα όμως είναι κατά  πόσο ο συνδυασμός αυτός είναι ισόποσα καταμερισμένος. Υπάρχει ποτέ περίπτωση να υπάρχει αυτή η απόλυτη ισορροπία; Είναι ποτέ αυτό το 50-50 εφικτό;

Η άποψη μου είναι πως Όχι. Μάλιστα πιστεύω ότι όσο χορτάτος είναι κάποιος από την ζωή η θλίψη της φθοράς υπό τα φίλτρα της εξιδανικευμένης ανάμνησης πάντα θα υπερισχύει. Είναι ένα πράγμα μετά από ένα σπουδαίο ταξίδι να καταλήγεις σ’ένα μεγαλειώδες λιμάνι όπου θα απολαμβάνεις τα όσα προσκόμισες  και άλλο το καράβι σιγά σιγά να σέρνεται προς τα έξω και να στηρίζεται με παντζούρια στη στεριά.

Στα δάκρυα του Μίκη βρίσκει κανείς το μεγαλείο και την ματαιότητα της ζωής. Το χάρισμα που σε παροτρύνει και την φθορά που σε σταματά.

Είναι η ζωή μας τόσο σημαντική;  Παλιά πίστευα πως δεν είναι.

Τώρα πιστεύω πώς Ναι είναι… γιατί ακριβώς δεν είναι στάσιμη. Μόνο σκεφτείτε πόσο δεδομένα θα ήταν όλα αν υπήρχε αιωνιότητα. Ακόμα πόσο πιο αλαζονικά θα προσεγγίζαμε τα πάντα αν δεν είχαμε την Φθορά να μας κατατρώει.

 Μέρος του μεγαλείου της ζωής είναι ότι κάποτε τελεύει. Μέρος του μεγαλείου της ζωής προέρχεται από την ματαιότητά της.

Ευχαριστώ Μίκη, ενίοτε, για την μουσική αλλά και για τις σκέψεις.

Γράφει: Αντρέας Καυκαλιάς