Να θυμούμαστε, να γνωρίζουμε, να τιμούμε, να μαθαίνουμε, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.
Με αφορμή της μαύρες επετείους του καλοκαιριού, παραθέτω τις σκέψεις του Τάκη Χατζηδημητρίου. Ενός ανθρώπου που βίωσε από κοντά τα όνειρα, τις προσδοκίες, τις διαψεύσεις, το δράμα και την τραγωδία της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας, καταφέρνοντας, όχι χωρίς δυσκολίες και προσωπικό κόστος, να διατηρήσει το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Μια πατρίδα κοινή για όλους τους Κυπρίους είναι το ζητούμενο, κι αυτό είναι εφικτό αν πραγματικά το θέλουμε. Σήμερα.
«Μια μέρα κοινή για όλους τους Κυπρίους Το έχουν οι μέρες. Το πικρό καλοκαίρι του 1974 πλανάται ακόμη ανάμεσά μας, με τις θλίψεις, το δράμα και την τραγωδία του λαού μας. Ο καθένας με τον πόνο του, η κάθε ηγεσία με τις επιλογές της. Οι άνθρωποι κλεισμένοι στα σπίτια τους με το πένθος τους και η κάθε ηγεσία με το δικό της χωριστό μήνυμα. Άλλοι πενθούν, άλλοι χαίρονται, άλλοι φωνασκούν, άλλοι δημαγωγούν. Και δεν λείπουν οι πλαστογράφοι. Πόσους αντιχουντικούς γέννησαν οι επέτειοι και πόσους δήθεν μαχητές ο πόλεμος. Σκεφτήκαμε ότι αυτές ακριβώς τις μέρες εκείνο που χρειάζεται είναι ένα νέο και ενοποιητικό μήνυμα, ένα μήνυμα που να αγκαλιάζει όλους τους Κυπρίους, Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Μαρωνίτες, Αρμενίους και Λατίνους. Σήμερα σας προτείνουμε την καθιέρωση της κοινής εκδήλωσης «Αγάπης μεταξύ μας. Αγάπης για την Κύπρο». Σκεφτήκαμε ότι ήρθε η ώρα να οραματιστούμε και να εργαστούμε όλοι από κοινού για την Κύπρο της δημοκρατίας, την Κύπρο των πολιτών, την Κύπρο της ειρήνης, την Κύπρο της αύριο. Λογαριάσαμε ότι οι μέρες που έρχονται φέρνουν μόνο στροφή στο παρελθόν. Η ιστορία δε ξεγράφεται, ούτε ζητούμε από κανένα να παραμερίσει τις δίκες του σκέψεις και αισθήματα. Όμως ας το παραδεχτούμε: Αυτές ακριβώς τις μέρες κάνουν την εμφάνιση τους και εκείνοι που εκμεταλλεύονται τα συμβάντα για να εξυπηρετήσουν πρόσκαιρους ιδιοτελείς σκοπούς, για να μας κρατήσουν μόνιμα διαιρεμένους, μόνιμα σε δυο εχθρικά στρατόπεδα.
Και παραμένει το ερώτημα: τι επιζητούμε από τις επετείους; Αυτογνωσία ή απόκρυψη της αλήθειας; Πού στρέφουμε τους ανθρώπους; Στη συνεννόηση ή στην αντιπαράθεση; Τι ζητούμε; Νέες συγκρούσεις, νέα νεκροταφεία, νέα θύματα ή μια άλλη Κύπρο της δημοκρατίας, της συμπόρευσης, της ειρήνης;
Ήρθε η ώρα να κάνουμε «δικό μας τον πόνο του άλλου» και όλοι μαζί να νιώσουμε πάνω από φανατισμούς και προκαταλήψεις τον κοινό «πόνο της Κύπρου». Μόνο τότε θα μπορέσουμε να βαδίσουμε όλοι οι Κύπριοι μαζί σ’ ένα νέο ελπιδοφόρο μέλλον, με ό,τι κοινό έχουμε και με ό,τι διαφορετικό μας χαρακτηρίζει. Τότε θα προβάλει μια νέα Κύπρος με τον πλούτο της ιστορίας και της παράδοσής της, η πολυπολιτισμική Κύπρος.
Με τη συνύπαρξη μπορούμε να διασωθούμε ενώ με τη διαίρεση, τις εντάσεις και τις αντιπαραθέσεις, είναι προδιαγραμμένος ο αφανισμός μας. Όλοι μαζί, παιδιά μιας πανέμορφης πατρίδας, μπορούμε να φέρουμε την ευτυχία στο λαό μας. Να σώσουμε την πατρίδα μας. Τώρα καταλαβαίνουμε ότι όταν έπρεπε δεν την προσέξαμε και τώρα που κινδυνεύουμε να τη χάσουμε την αναζητούμε.
Απευθύνουμε προς όλους τους συμπατριώτες μας Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους το μήνυμα, ότι, σήμερα εδώ εγκαινιάζουμε μια μέρα που να μας ενώνει όλους: Τη μέρα της αγάπης, της συμφιλίωσης, της συγχώρεσης, του αμοιβαίου πόνου, για μια διαφορετική Κύπρο, την Κύπρο του μέλλοντος. Όλοι μαζί θα κάνουμε πραγματικότητα το όνειρο μας για την Κύπρο της δημοκρατίας και της ειρήνης
(Πράσινη Γραμμή, περιοχή Λήδρα Πάλας έξω από το Σπίτι της Συνεργασίας, 30 Ιουνίου 2015)».
Δημοσιεύτηκε και στον Πολίτη της Κυριακής
Γράφει: Βασίλης Πρωτοπαπάς
