Η Ευρωπαϊκή Συνθήκη του 1986 διακήρυττε ότι «η οικονομική και κοινωνική Συνοχή αφορά την προσπάθεια μείωσης των ανισοτήτων μεταξύ διαφορετικών περιοχών και την οπισθοδρομικότητα μεταξύ των λιγότερο χειραφετημένων περιοχών».
Και η Συνθήκη της Λισαβόνας προσθέτει ότι η Ευρωπαϊκή Συνοχή περνά μέσα από την «οικονομική, κοινωνική και την περιφερειακή συνοχή». Ορθά η Ε.Ε εντόπισε ότι η μεγάλη απειλή για την ίδια είναι οι ανισότητες στην ευημερία μεταξύ των λαών της. Και εφάρμοσε πολιτικές για να μειώσει αυτές τις ανισότητες με μέτρα που ωφέλησαν πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος. Όλα αυτά ίσως προκαλούν μειδίαμα μπροστά στη σημερινή κατάσταση που βρίσκεται η Ευρώπη.
Αν η Ευρώπη των εικοσιοκτώ κρατών είναι διαθετημένη να δωρίζει χρήματα σε κάποια Κράτη μέσω του ταμείου Συνοχής, γιατί η Ευρώπη της Ευρωζώνης των δεκαοκτώ τα χρήματα που δανείζει σε Κράτη Μέλη να μην τα χορηγεί στη βάση της ίδιας λογικής;
Είναι ακριβώς εδώ που η Ευρώπη ελέγχεται. Γιατί με τα μνημόνια εφαρμόζει σαφώς αντιευρωπαϊκές πολιτικές που απέτυχαν. Αυτές είναι πολιτικές του ΔΝΤ. Ο Μηχανισμός Σταθερότητας κατάντησε ένα σύστημα διπλής χρηματικής μετάγγισης. Δανείζει χρήματα στα κρατικά ταμεία και τα βγάζει από την άλλη με τόκο. Στην περίπτωση της Ελλάδας μόνο 10% από τα χρήματα που δόθηκαν έμειναν στη χώρα. Μάλλον διάσωση των δανειστών παρά των δανειζομένων πετυχαίνουν.
Η Ευρώπη στερείται ηγετών οι οποίοι να υπηρετούν το όραμα της Ευρώπης. Δυστυχώς οι εθνικές ατζέντες κυριάρχησαν και το Ευρωπαϊκό όραμα παραμερίζεται. Βρισκόμαστε σε μια καθαρά αντιευρωπαϊκή πορεία. Η Ευρωζώνη είναι υπόδουλη στη φιλοσοφία που χαρακτηρίζεται από ένα επιθετικό οικονομικό επεκτατισμό παροχής Γερμανικού χρήματος, προϊόντων και υπηρεσιών σε αυτούς που απέτυχαν, με εργαλείο τη μνημονιακή υποταγή και τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος. Χωρίς καμιά ουσιαστική προσπάθεια επιβολής δομικού οικονομικού σχεδιασμού σε αυτούς που δόμησαν την οικονομίας τους σε αμμώδη θεμέλια, όπως Κύπρος και Ελλάδα.
Η Ελλάδα αργά ή γρήγορα οδηγείται σε πτώχευση. Από το 2010 μέχρι σήμερα έχασε 100 δις Ευρώ από το ΑΕΠ της! Αν ο Τσίπρας είχε απέναντί του πέντε ουδέτερους οικονομολόγους θα τα έβρισκε. Με την άρχουσα πολιτική τάξη της Ε.Ε δεν θα τα βρει ποτέ. Κανείς δεν τον επέκρινε ότι αυτά που ζητά είναι παράλογα. Πρέπει όμως να φύγει γιατί απειλεί τα «πολιτικά» σύνορα. Μπορεί ο Τσίπρας να επικριθεί πολιτικά ότι διεκδικεί μια έμμεση ανανέωση της λαϊκής εντολής του με ένα δημοψήφισμα, αλλά μια ατέρμονη μνημονιακή πολιτική που οδήγησε την Ελλάδα; Και ο Γιούνγκερ και οι Σοσιαλιστές και πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι μπροστάρηδες στο χορό του πολιτικού διχασμού του Ελληνικού λαού στο όνομα ενός ετερόφωτου Ευρωπαϊκού οράματος.
Αν αυτή είναι η έγνοια τους, σίγουρα δεν σκέφτονται την Ελλάδα, τότε και ο Τσίπρας νομιμοποιείται πολιτικά για μια ρήξη. Και αυτό σε μια Δημοκρατία έχει τη σημασία του. Η βραδύκαυστη ταπείνωση ενός λαού σκέφτηκαν που μπορεί να οδηγήσει τη Δημοκρατία; Τους προβληματίζει ότι οι πολιτικές τους κατέστησαν τη Χρυσή Αυγή ως τρίτο κόμμα στην Ελλάδα; Οι τακτικές που εφαρμόζουν, κατά το δοκούν, για την Ελλάδα σκοπό έχουν το πολιτικό ευνουχισμό του Τσίπρα. Μπορεί να πετύχουν. Όπως πέτυχε και το σχέδιο Μάρσαλ που εφάρμοσαν οι Αμερικανοί για την Ευρώπη μετά τον 1945, για να κρατήσουν μακριά την κομμουνιστική επιρροή. Την Ελλάδα όμως θα την σώσουν αν διώξουν το Τσίπρα; Αυτό που σίγουρα θα πετύχουν είναι να διχάσουν πολύ επικίνδυνα τον Ελληνικό λαό για να περισώσουν την Ευρωζώνη και το πολιτικό τους πρεστίζ.
Οποίο και να είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ο Ελληνικός λαός θα πρέπει να αντιληφθεί κάποια στιγμή ότι ο πνευματικός μαζοχισμός δεν του αξίζει. Εδώ και κάποια χρόνια άλλοι αποφασίζουν για αυτόν. Σύντομα πρέπει να αποφασίσει από μόνος του για το μέλλον του, όχι άλλοι για αυτόν. Θα πληρώσει βαρύ τίμημα. Αλλά θα ανακάμψει με τη δική του σφραγίδα.
Γράφει: Σταύρος Μαλάς
