Μια κοινωνική ανάγκη, η στήριξη των παιδιών με εγκεφαλική παράλυση, είχε ανατεθεί από το κράτος εδώ και χρόνια στον εθελοντισμό, και συγκεκριμένα στο Κέντρο Σπαστικών και Αναπήρων Παιδιών “Ανεμώνη” που λειτουργεί στον Άγιο Δομέτιο, στη Λευκωσία.
Ένα Κέντρο που με την ουσιαστική στήριξη των κρατικών χορηγιών, επιτέλεσε και επιτελεί ένα αξιοθαύμαστο έργο.
Σήμερα, γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες τερματισμού λειτουργίας τέτοιων ιδρυμάτων και προγραμμάτων που στηρίζουν άτομα με αναπηρίες, παιδιά, ηλικιωμένους, ή στην περίπτωση της «Ανεμώνης» των παιδιών με εγκεφαλική παράλυση. Είμαι της άποψης ότι όσοι εκφράζουν απλώς αγανάκτηση, δυσφορία ή λύπη για τέτοιες εξελίξεις, χωρίς να το συνδέεουν με τη γενικότερη κοινωνικοοικονομική πολιτική που εφαρμόζεται στην Κύπρο και στην ΕΕ για τα θέματα κοινωνικής πρόνοιας, φροντίδας, για το ρόλο του κράτους κοκ, τότε περιορίζεται απλώς στη συναισθηματική πτυχή του θέματος. Μια τέτοια προσέγγιση, έχει την αξία της, αν λάβουμε υπόψη τους καιρούς της απάθειας και του ατομικισμού στους οποίους ζούμε. Αλλά δεν είναι καθόλου αρκετή.
Στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Εργασίας έχουμε συζητήσει κατ’ επανάληψη τη συρρίκνωση των κοινωνικών υποδομών και υπηρεσιών του τόπου μας. Οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες επικαλούνται διάφορα προβλήματα ή προσχήματα, ανάλογα με την περίπτωση. Είτε οι υλικές υποδομές δεν είναι κατάλληλες, είτε δεν υπάρχουν ενδιαφερόμενοι για εξυπηρέτηση στα διάφορα προγράμματα κλπ. Βέβαια όσοι ασχοληθήκαμε με αυτά τα θέματα, έχουμε ακούσει επανειλημμένα να λέγεται ότι ο λόγος που φαίνεται ότι δεν υπάρχουν ενδιαφερόμενοι αιτητές είναι γιατί οι αιτήσεις στα διάφορα προγράμματα κοινωνικής στήριξης δεν παραλαμβάνονται, ούτε και καταγράφονται ενώ οι ενδιαφερόμενοι παραπέμπονται στον ιδιωτικό τομέα.
Σε αρκετές περιπτώσεις πραγματοποιήθηκαν κάποια διαβήματα και ορισμένες παραστάσεις διαμαρτυρίας από τις οικογένειες που έβρισκαν σε αυτά τα προγράμματα ένα τεράστιο αποκούμπι για τη ζωή και την καθημερινότητά τους. Καμιά ουσιαστική ανταπόκριση ή έστω φαινομενική ευαισθησία δεν φάνηκε από την πλευρά της Πολιτείας. Στην περίπτωση της «Ανεμώνης» όμως, οι αντιδράσεις ήταν πολλαπλάσιες. Για αυτό και η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κάνει πίσω. Εμείς χαιρετίζουμε την παρέμβαση του Επιτρόπου Εθελοντισμού και την αναστολή της απόφασης για κλείσιμο της «Ανεμώνης». Δύσκολα θα έβρισκε κανείς πιο ανάγλητη στάση του κράτους σε θέματα κοινωνικής πολιτικής, όπως ήταν η αρχική απόφαση για να κλείσει την «Ανεμώνη ».
Παρά το ότι δεν είναι σαφές ακόμα με ποιο συγκεκριμένο τρόπο θα στηριχθεί η «Ανεμώνη», η περίπτωση αυτή θα πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα για όλους μας. Η κοινωνική αντίδραση και η κατακραυγή έφερε αποτέλεσμα. Η πίεση που ένιωσε η Πολιτεία από την κοινωνία αλλά και τη Βουλή, την ανάγκασε να πάρει πίσω τις αρχικές της σκέψεις. Από αυτό το μικρό παράδειγμα, βγαίνουν αβίαστα δύο συμπεράσματα. Πρώτον, η επανάπαυση της κοινωνίας στην ελπίδα ότι Τρόικα και κυβέρνηση «θα μας λυπηθούν» και δεν θα κατεδαφίσουν ολοκληρωτικά την κοινωνική πρόνοια, δεν ευσταθεί. Δεύτερον, η κοινωνική αντίσταση μπορεί να φέρνει αποτελέσματα, να αποτρέπει αντιλαϊκές αποφάσεις, να διεκδικεί μέτρα στήριξης της κοινωνίας και όσων έχουν αυξημένες ανάγκες. Και αν αυτό αρίχσαμε, σιγα σιγά, να το πετυχαίνουμε στα μικρά και στα καθημερινά, θα πρέπει να το πετύχουμε και στα μεγάλα. Στα μεγάλα διακυβεύματα για την κοινωνία, την οικονομία, το μέλλον του τόπου μας.
Γράφει: Σκεύη Κουκουμά
