Ίσως οι πληγές που μας άνοιξε η πολιτική τα τελευταία χρόνια να μην επουλωθούν ποτέ.
Ίσως και η ίδια η πολιτκή, ως η ευρύτερη έννοια της πολιτικής ανησυχίας, να μην είναι η ίδια ποτέ πια. Δεν θα το κρύψω ότι και ο ίδιος πληγώθηκα, θύμωσα, εκνευρίστηκα και αγανάκτησα. Και από «εχθρούς» και από δικούς μου ανθρώπους. Και από γεγονότα και από ιδέες. Ίσως σε κάποια πράγματα να τράβηξα πίσω και κάποια άλλα να τα είδα με ένα άλλο φακό. Ίσως κάποια βιβλία να τα ξεσκόνισα για να τα ξαναδιαβάσω με άλλο τρόπο, και ίσως κάποιες απαντήσεις που θεωρούσα δεδομένες να κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. Μια όμως πεποίθηση μέσα μου δεν κλονίστηκε ποτέ. Η πεποίθηση για την αναγκαιότητα της πολιτικής πράξης. Της πολιτικής πράξης σε οποιαδήποτε μορφή και στον οποιδήποτε χωροχρόνο. Το πολιτικό πράττειν είναι η βάση και ο κινητήριος μοχλός της κοινωνίας. Το πολιτικό πράττειν ως προς την πολιτική απραξία είναι ότι και η ζωή για τον θάνατο και το φώς για το σκοτάδι.
Ίσως οι εκλογές της Κυριακής να μην αλλάξουν τίποτα, άμεσα. Ίσως η ψήφος μας να μην πετύχει αυτό που θέλουμε αύριο. Ίσως και να τύχει εκμετάλλευσης. Ίσως και να αποτύχει. Ούτε όμως άλλαξε ποτέ τον κόσμο άμεσα ένα ποίημα, ένα βιβλίο, ένα τραγούδι, ένας πίνακας. H Guernica δεν έδιωξε τον Φράνκο και o Lennon δεν σταμάτησε τον πόλεμο. Η ψήφος δεν είναι μόνο η έγκριση ή η απόρριψη πολιτικών. Η ψήφος είναι πάνω από όλα έκφραση και δήλωση θέσης. Η ψήφος είναι πάνω από όλα κραυγή. Είναι μια κραυγή για τον κόσμο και μια κραυγή για το πως θέλουμε τον κόσμο. Φανταστείτε πως θα ήταν ο κόσμος αν ο Άσιμος δεν έγραφε τραγούδια μπας και τον εκμεταλλευτουν οι δισκογραφικές, ο Τσε δεν επαναστατούσε μπας και τον κάνουνε μπλουζάκι και ο Άινσταϊν δεν σκεφτόταν μπάς και τον κάνουν όπλο. Από την άλλη η μη ψήφος είναι η σιωπή. Και η σιωπή άλλαξε τον κόσμο όσο τον άλλαξε το ποίημα που δεν γράφτηκε ποτέ, το τραγούδι που δεν τραγουδήθηκε ποτέ, το βιβλίο που δεν το διάβασε κανείς και ο πίνακας που δεν τον αντίκρυσαν μάτια.
Οι κραυγές είναι βαθιά χαραγμένες στην μνήμη της ανθρώπινης ιστορίας. Και ας μην έσωσαν αυτούς που κραύγαζαν. Από τις κραυγές των αφρικανών δούλων του νέου κόσμου, στις κραυγές των Εβραίων του ‘Αουσβιτς, στο κλάμα των μανάδων του 74 και στις φωνές και τον θρήνο του κάθε αδικημένου, όλες ήταν και θα είναι απέλπιδες κραυγές, χωρίς άμεσο αποτέλεσμα, που θα στοιχειώνουν όμως για πάντα την παγκόσμια ιστορία.
Γι αυτό και εγώ την Κυριακή δεν θα παραιτηθώ της δυνατότητας μου να φωνάξω. Και ας μην αλλάξω τίποτα την Δευτέρα, του χρόνου η σε πέντε χρονια. Εγώ θα κραυγάσω. Και θα χαράξω με τον τρόπο μου την ιστορία. Θα φωνάξω για μια καλύτερη και πιο ανθρώπινη κοινωνία. Μια κοινωνία που δεν έχει ως στόχο το κέρδος και την ανάπτυξη αλλά την εξάλειψη της κοινωνικής ανισότητας, την αποδεκτικότητα και τον πολιτισμό. Μια κοινωνία ανεκτική στο διαφορετικό. Μια κοινωνία ίσων ευκαιριών. Μια κοινωνία που αντικρύζει το χρήμα ως μέσο και όχι ως σκοπό. Μια κοινωνία δικαιοσύνης. Μια άλλη κοινωνία, καλυτερη και ποιοτικά ανώτερη.
Εγώ την Κυριακή θα φωνάξω. Φώναξε και συ. Και ας μην μας ακούσει κανείς.
Γράφει: Παναγιώτης Χαραλάμπους
