Καθώς βαθαίνει η κρίση, τα προσχήματα και τα προσωπεία του καθενός μας θα αρχίσουν να ξεθωριάζουν και να παραχωρούν τη θέση τους σ’αυτό το κάτι πιο βαθύ, που βρίσκεται στον σκληρό πυρήνα της ύπαρξής μας.
Πρώτα θα αρχίσουν να αλλοιώνονται οι σκέψεις (ήδη οι πεποιθήσεις αρχίζουν να παίρνουν άλλο σχήμα) κι ύστερα θα μετουσιωθούν σε πράξεις, σε αδιαφορία, σε κυρίαρχο λόγο. Αυτή η κοινωνική μηχανική λειτούργησε και στην Ελλάδα, την ίδια ώρα που μια μικρή αντίσταση φαίνεται να χτίζεται μέσα από πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και δίκτυα αλληλοϋποστήριξης που προσπαθούν να προστατεύσουν ζωές, προοπτικές, αξιοπρέπειες μέσα στον χαμό.
Στην Κύπρο, η ρητορική του μίσους και της κοινωνικής περιχαράκωσης μετρά μερικά μόνο χρόνια ζωής. Οι φορείς τους έχουν όνομα και επίθετο, πρόσβαση στα ΜΜΕ, διεισδυτικότητα στο κοινό τους. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι πια έχουν και αίμα στα χέρια τους. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτό ξεκίνησε με τον εκμαυλισμό της συνείδησης του κόσμου και τη διάχυση του μίσους, συνεχίστηκε με τον εξόφθαλμα ρατσιστικό λόγο, ακολουθήθηκε από τη δημιουργία και τη νομιμοποίηση του ΕΛΑΜ στην πολιτική σκηνή και κατέληξε στη Μεννόγεια, στους βιασμούς και τις αυτοκτονίες ξένων στις φυλακές, στον θάνατο μιας νεαρής γυναίκας. Όλα αυτά που περνούν μπροστά στα μάτια μας ως στατιστικές, σαν επεισόδια ξένης σειράς στην τηλεόραση.
Για να μην παρεξηγηθώ: δεν βλέπω κάποιο οργανωμένο σχέδιο ή συνωμοσία πίσω από όλα αυτά. Ωστόσο μπορούν όλα να ερμηνευθούν στον ίδιο ορίζοντα και με τρόπο που να μην ξεχνάμε την πολιτική τους διάσταση. Να μην ξεχνάμε την κρίση, τα αίτιά της, όσους συνέτειναν στη δημιουργία τους, όσους απέτυχαν να τους αποτρέψουν. Θα έρθει μια μέρα που η κρίση θα έχει τελειώσει, ο κύκλος της θα ολοκληρωθεί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και τα πράγματα θα πάρουν την πάνω βόλτα. Μπορεί να είναι αργά, μπορεί να είναι και γρήγορα. Όταν αυτός ο ζόφος θα έχει φύγει από πάνω μας, θα κοιτάξουμε πίσω για να δούμε τι κάναμε, για να αναστοχαστούμε τις πράξεις και τις παραλείψεις μας, με ποιους συναντηθήκαμε και με ποιους χώρισαν οι στράτες μας. Θα μετρήσουμε τις απώλειες και τις πληγές, αλλά και τα όποια κέρδη. Θα είναι κι αυτοί όμως που θα θέλουν να ξεχάσουν και να ξεχαστούν, αφού τη δύσκολη ώρα έκλεισαν φοβισμένοι την πόρτα, οχυρώθηκαν στη λιλιπούτεια επικράτειά τους και κοίταξαν να σώσουν το τομάρι τους.
Αυτοί οι καιροί είναι καιροί που θα μας δοκιμάσουν όλους, είναι καιροί που θα γεννήσουν προφήτες, κήνσορες και ρήτορες, ηγέτες του κακού και της μισαλλοδοξίας. Είναι καιροί που θα δημιουργηθούν πολλά μικρά κτηνάκια, τα οποία θα βυσσοδομούν ενάντια στον Άλλο, ξεχνώντας βολικά ότι το να βρεθείς στην άλλη όχθη της ζωής είναι μια συγκυρία που δεν μπορείς να ελέγξεις. Αν βγούμε κάποτε από την οικονομική κρίση, τουλάχιστον ας φροντίσουμε να μην χάσουμε την ψυχή μας μέσα σε αυτήν.
Η Μαρία της διπλανής πόρτας βαδίζει ήδη τον δρόμο του χαμού της.
Γράφει: Νικόλας Κυριάκου
