Επιμένει στην καθημερινή του αρθρογραφία ο κ. Κωστάκης Αντωνίου να ταυτίζει τον ΔΗΣΥ με το ΑΚΕΛ. Σεβαστές οι κομματικές προτιμήσεις του κ. Αντωνίου, ωστόσο δεν είναι λογικό να αναμένει ότι οι εμμονές του και ο φανατισμός του θα πείσουν τους πάντες.
«Από ποιους κινδυνεύει η Κύπρος; Από τους τρείς φιλοτουρκικούς κρίκους ή από το ΕΛΑΜ;», διερωτάται σήμερα ο κ. Αντωνίου. Ο ένας «φιλοτουρκικός κρίκος» είναι το ΑΚΕΛ σύμφωνα με τον κ. Αντωνίου, προφανώς επειδή δεν παίρνει τα όπλα το ΑΚΕΛ και να πάει να πάρει πίσω την Αγιά Σοφιά. Γιατί κατά τα άλλα, αυτό που λέει το ΑΚΕΛ είναι ότι το Κυπριακό πρόβλημα πρέπει να λυθεί. Και πρέπει να λυθεί μέσω συνομιλιών. Αυτό κατά τον κ. Αντωνίου είναι «θράσος». Όπως επίσης είναι «θράσος» να θεωρεί το ΑΚΕΛ ότι το ΕΛΑΜ είναι επικίνδυνο για τον τόπο.
Μέσα στον παροξυσμό του ο κ. Αντωνίου ισχυρίζεται ότι το ΑΚΕΛ έχει διαγράψει τον Γρηγόρη Αυξεντίου και μόνο «προσχηματικά» τιμά τη θυσία του. Η δικαίωση της θυσίας του Αυξεντίου και όλων των ηρώων του τόπου θάναι η απελευθέρωση της Κύπρου. Αντίθετα, η συνέχιση της κατοχής θάναι η δικαίωση του «προδότη-ανώνυμου εδώ και αιώνες-βοσκού» που πρόδωσε τον Αυξεντίου.
Μέσα στον παροξυσμό του, ο κ. Αντωνίου κατατάσσει στη μια πλευρά το ΑΚΕΛ και στην απέναντι πλευρά το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, το Ρίτσο και τον Βάρναλη. Περιττό να θυμίσουμε στον κ. Αντωνίου τι ακριβώς έκανε το ΕΑΜ και το ΕΛΑΣ στους πολιτικούς προγόνους της Χρυσής Αυγής Ελλάδας και της Χρυσής Αυγής Κύπρου, του ΕΛΑΜ δηλαδή. Προτάσσει και το Ρίτσο ο κ. Αντωνίου και τον Βάρναλη. Τον Ρίτσο, που μετάφρασε Ναζίμ Χικμέτ και τον Βάρναλη που έγραψε το επικό ποίημα «Πάνθεον Ἐθνικοφροσύνης- (Ὅλοι με πιστοποιητικόν)» που έγραφε για τον «ακίνδυνο» φασισμό που θωπεύει ο κ. Αντωνίου ότι «όλ᾿ἡ κοπριὰ τοῦ αἰῶνα κοιλοπονοῦσε γιὰ νὰ τὸν ξεράσει».
Ο κ. Αντωνίου τούς κατατάσσει όλους αυτούς απέναντι από το ΑΚΕΛ και δίπλα από το ΕΛΑΜ(!). Δίπλα από το ΕΛΑΜ του οποίου ο εκπρόσωπος τύπου μάς χαιρετά ναζιστικά σε φωτογραφίες αγκαλιασμένος με άλλους χρυσαυγίτες. Δίπλα από το ΕΛΑΜ, το οποίο ο κ. Αντωνίου θεωρεί «ακίνδυνο». Ως τη μέρα που θα θρηνήσουμε το δικό μας Παύλο Φύσσα. Ως τη μέρα που «θα έρθουν γι΄αυτόν», τη μέρα που θα αποφασίσουν ότι ο τάδε ή ο δείνα κύριος Αντωνίου δεν συμφωνεί αρκετά μαζί τους, δεν είναι αρκετά ψηλός, αρκετά ξανθός, αρκετά Άρειος και θα θέλουν να τον ρίξουν στον Καιάδα. Μέχρι εκείνη τη μέρα, ο κάθε κ. Αντωνίου θα τους θεωρεί ακίνδυνους.
Γράφει: Μαρίνα Σάββα
