Αντί προλόγου.
“Ε λοιπόν να σας πω κάτι....είστε ένα κράτος που καλλιεργείτε τον ρατσισμό. Και ΝΑΙ! Από απόψε δηλώνω επίσημα ότι είμαι ρατσίστρια και απαιτώ από την χώρα μου να μου δώσει τα ίδια δικαιώματα που δίνει και στον κάθε αλλοδαπό, λαθρομετανάστη που φεύγει λιποτάκτης από τη χώρα του και εμείς τους επιβραβεύουμε.”
Ναι χρυσή μου. Απόψε έγινες ρατσίστρια. Διότι τις προηγούμενες ημέρες και νύχτες ήσουν η επιτομή της αποδοχής και της αλληλεγγύης.
Εικονική πραγματικότητα.
Αυτή ζούμε στο διαδίκτυο. Μια εικονική πραγματικότητα. Αλληλεπιδρούμε με τους φίλους μας. Ανταλλάζουμε likes. Νιώθουμε αποδοχή. Μοιραζόμαστε κοινές σκέψεις, προβληματισμούς και απόψεις. Και νιώθουμε ωραία. Νιώθουμε ότι κάτι αλλάζει. Ότι κάτι αλλάζουμε.
Ξύπνημα.
Μέχρι που έρχεται μια στιγμή που ξυπνάς. Μια στιγμή που ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι εκεί έξω υπάρχει ένας άλλος κόσμος. Εξίσου αν όχι και πιο πραγματικός. Και μεγαλύτερος. Ένας κόσμος τρομακτικός.
Μέχρι που βλέπεις ότι ένα γεμάτο μίσος σχόλιο που ξεχειλίζει ρατσισμό και ξενοφοβία, από μια κυρία που λίγους μήνες πριν έστειλε επιστολή και ζητούσε να εξαιρεθεί το σπλάχνο της από τη διδαχή Τουρκοκύπριων λογοτεχνών για να μην αλλοιωθούν τα ελληνοχριστιανικά της ιδεώδη, έχει τόση ανταπόκριση κι ένα κατεβατό άλλα ρατσιστικά σχόλια που μόνο κατάθλιψη μπορούν να σου προκαλέσουν.
Από ποιους;
Από εμάς που ζούμε σε μια χώρα με 200 χιλιάδες πρόσφυγες. Εμάς που οι γονιοί μας έφυγαν από τα σπίτια τους με τα ρούχα που φορούσαν. Που έψαχναν δέντρο για να κρυφτούν. Τσαντίρι για να κοιμηθούν. Εμάς που μπήκαμε στα πλοία και τα αεροπλάνα και φύγαμε μετανάστες στις τέσσερις γωνιές της υφηλίου. Που είχαμε την απαίτηση να μας αποδεχτούν, να μας φιλοξενήσουν, να μας στηρίξουν και να δουλέψουμε για να μεγαλώσουμε τις οικογένειες μας σε κάθε χώρα που βρήκαμε καταφύγιο. Από εμάς που ακόμα και σήμερα στέλνουμε τους νέους μας στο εξωτερικό για να βρουν ένα καλύτερο αύριο.
Εμείς, λοιπόν, τους αποκαλούμε λαθρομετανάστες. Λιποτάκτες.
Αυτούς που μπροστά στη φρίκη του πολέμου, προτίμησαν να μπουν σε βάρκες γνωρίζοντας ότι η θάλασσα θα μπορούσε να γίνει ο τάφος τους. Κι αυτούς και των παιδιών τους. Κι όμως το προτίμησαν. Αυτούς αποκαλούμε λιποτάκτες. Διαχωρίζουμε τα παιδιά μας από τα παιδιά τους. Και δεν διεκδικούμε για όλους αλλά ρίχνουμε την ευθύνη σε αυτούς. Τους θεωρούμε υπεύθυνους για την κατάντια μας. Τους φορτώνουμε τα χρέη μας. Τη χρεοκοπία μας. Εδώ καταντήσαμε.
Τα δις πάντως δεν μας τα "έφαγαν" οι μετανάστες κυρά μου. Ούτε και τα έκλεψαν οι πολιτικοί πρόσφυγες. Αλλά "δικοί μας" από την κορφή μέχρι τα νύχια. Οι οποίοι κυκλοφορούν γραβατωμένοι και ανενόχλητοι ανάμεσα μας. Προφανώς αυτοί δεν σε ενοχλούν. Δεν είναι κλεισμένοι σε στρατόπεδα μέχρι να απελαθούν στερούμενοι τα βασικότερα ανθρώπινα δικαιώματα. Και σίγουρα δεν πέφτουν θύματα κανιβαλισμού βλέποντας τα προσωπικά τους δεδομένα να γίνονται viral στο διαδίκτυο.
Το σκορ.
21/9/2017. Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης Vs Ρατσισμός.
Δυστυχώς σημειώσατε 2.
Υστερόγραφο.
Ατύχησες Ahmed. Ατύχησες γιατί έχεις μία γυναίκα, πέντε παιδιά και μας έχεις κι ανάγκη. Γι’ αυτό είσαι “λιποτάκτης”.
Αν είχες ένα γιοτ, ένα λίαρ τζετ και πέντε γυναίκες θα ήσουν επενδυτής. Θα σου δίναμε διαβατήριο. Και θα σου ανοίγαμε και σαμπάνιες.
Καληνύχτα Ahmed. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ…
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
Follow: @leontios_
