Υποψήφιες και υποψήφιοι. Στώμεν καλώς.
Όντως, τρεις και βάλε μήνες τώρα, σταθήκαμε γερά (thank you Google). Κι αντέξαμε. Και πάνω απ’ όλα διδαχτήκαμε. Γίναμε καλύτεροι.
Μπήκαμε στα σπίτια σας. Γνωρίσαμε το σόι σας. Ενίοτε γνωρίσαμε και τα πεθαμένα σας. Καθίσαμε στις πολυθρόνες σας. Μαζί σας μάθαμε και ποδήλατο. Περπατήσαμε στις Φοινικούδες. Μαζί με μαϊμούδες. Μαζί σας βροντοφωνάξαμε «Οι καιροί ου μενετοί». Και μετά το γκουκλάραμε. Κι αυτό. Και τα χθαμαλά. Και το νόστιμον ήμαρ. Απαγγείλαμε Σεφέρη περιμένοντας την Ανατολή να ροδαμίσει. Σας νιώσαμε κοντά μας όταν σας θέλαμε. Μάθαμε «τίνος είσαστε». Και είπαμε ΦΤΑΝΕΙ. Ριγήσαμε από συγκίνηση μπροστά στο σταυρουδάκι. Μείναμε άφωνοι μπροστά στο κίνημα ΦΑΜΕ, και λίγο έλειψε να φάμε και τα keyboard. Κατά προτίμηση τα δικά σας…
Κι όμως αντέξαμε. Και μάλιστα, χωρίς ίχνος διασκεδαστικής κάνναβης.
Γι’ αυτό και μας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Μας ευχαριστώ και μας συγχαίρω.
Υποψήφιες και υποψήφιοι. Το εμπεδώσαμε.
Είστε καθαροί. Έχετε καθαρά χέρια. Έχετε καθάριο βλέμμα. Μοσχοβολάτε καθαριότητα. Και η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά.
Κρίμα είναι να σας το χαλάσω. Αλλά κι ο Σάββας μας όταν έμπαινε στην πολιτική καθαρός ήτανε. Σhιονάτος. Στην πορεία είπε να μάθει λίγο τένις. Και μετά σκέφτηκε να πάρει κι ένα διαμερισματάκι με θέα το Θερμαϊκό για τα σπλάχνα του. Στο τέλος αγόρασε και το Λευκό τον Πύργο.
Οπόταν φυλάξτε την καθαριότητα για την έξοδο…
Η έξοδος.
Είναι αρκετοί που δείχνουν την έξοδο στο «παλιό». Είναι κι ένας κύριος Πανίκος που πέταξε μερικές χιλιάδες επί τούτου. Με μια νεό-ρατσιστική γενίκευση τύπου ψηφίστε μόνο νέους. Κι όμως μέρος του «νέου» που ζήσαμε μερικούς μήνες τώρα, δυστυχώς δεν υπόσχεται καλύτερες μέρες. Ούτε και το μπάχαλο θα φέρει περισσότερη δημοκρατία. Αντίθετα.
Έτσι για αλλαγή λοιπόν, ας επιλέξουμε με βάση θέσεις, αρχές και αξίες. Και μετά ας επιλέξουμε και πρόσωπα. Ούτε ραλίστες, ούτε φωτογράφους, ούτε μεζετζίες. Ούτε σεξιστές, ομοφοβικούς κι ακραίους. Ούτε φλώρους, ούτε αυτόκλητους σωτήρες, ούτε δαχτυλίδια και μπιχλιμπίδα. Ούτε από καθ’ έδρας φάχτορες που μας κουνάν επιδεικτικά το δάχτυλο. Ούτε νέους χάριν της νεότητας, ούτε γυναίκες χάριν του φύλου ούτε και τους ίδιους επειδή απλά έφτασαν και μπήκαν.
Ι-Κ-Α-Ν-Ο-Υ-Σ.
Αυτό να επιλέξουμε. Ικανούς. Κι αν επιλέξουμε με κριτήριο την ικανότητα, θα μπορούμε να πούμε ότι ξημέρωσε μια καλύτερη Δευτέρα. Η επιλογή όμως, προϋποθέτει συμμετοχή. Διότι καλός ο ακτιβισμός. Καλό και το φέισμπουκ. Και το τουίτερ. Και τα σόσιαλ. Αλλά η ιστορία γράφεται και με τη δράση. Κι όχι μόνο με την αντίδραση.
5 χρόνια επί 365 ημέρες επί 24 ώρες, είναι η ώρα των βουλευτών. Την Κυριακή για μερικές ώρες μόνο, είναι η ώρα των πολιτών. Η ώρα των ψηφοφόρων. Η ώρα της κοινωνίας. Αυτή την ώρα μην τη χαραμίσετε. Και μην τη χαρίσετε σε κανένα. Και για κανένα λόγο.
Υστερόγραφο.
90 χρόνων. Τόσο «παλιό» είναι το ΑΚΕΛ, το δικό μου κόμμα. Το κόμμα μέσα στο οποίο εγώ αναγιώθηκα πολιτικά.
Σε αυτή λοιπόν τη ζυγαριά των 90 χρόνων στη μια πλευρά μπαίνουν τα λάθη. Οι παραλείψεις, οι λανθασμένες αποφάσεις, οι αστοχίες, τα προβλήματα. Οι λύπες, ενίοτε ο θυμός και οι πικρίες.
Στην άλλη όμως πλευρά μπαίνει η κοινωνική ευαισθησία. Ο πολιτισμός. Η επαναπροσέγγιση. Το Κυπριακό. Η πάλη για πρόοδο. Η ιστορία. Οι αγώνες και οι θυσίες. Η προσφορά. Οι άνθρωποι. Η διεκδίκηση. Η συνεχής ανανέωση. Η αλλαγή. Κι αυτή η πλευρά βαρεί ασύγκριτα.
Ναι μεν λοιπόν «παλιό», αλλά ποιος είπε ότι η πολιτική είναι βιολογία; Όσο υπάρχει το πάθος για κοινωνική δικαιοσύνη, επανένωση και ειρήνη θα είμαστε για πάντα νέοι.
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
Follow: @leontios_
