«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθένει!!
Σας έφτεξε η σημαία και η συζήτηση που είχαμε στο αεροπλάνο αρρωστημένα κουμούνια που ριμάξατε την Κύπρο για πέντε χρόνια , φέρατε πόνο δυστυχία σε αυτό τον αχάπαρο λαό αλλά κυρίως σε αυτούς τους αρρωστημένους οπαδούς σας...Απο τώρα θα με βλέπετε κάθε βράδυ στο όνειρο σας ...»
Ωραία τα λες κύριε Τορναρίτη μου. Μόνο που δεν μας έφταιξε η σημαία. Η βλακεία μας έφταιξε η οποία είναι προφανώς ανεξάντλητη. Εδώ είναι 50000 και βάλε άτομα από τον αχάπαρο λαό που σου έκαναν και like! Θα συμφωνήσω φυσικά μαζί σου ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Από την άλλη η ορθογραφία της δύσμοιρης αυτής γλώσσας που μας την έδωσαν Ελληνική, μας άφησε χρόνους προ πολλού. Ζωή να έχουμε να τη θυμόμαστε!
Πάντως με το που αντίκρισα τη σημαία, θυμήθηκα τις ένδοξες στιγμές της φοιτητικής μου ζωής στην Αθήνα. Τότε που τα ΔΡΑΣΙτόπουλα (ναι μπρε, αυτά τα ανεξάρτητα που κοσμούν τα ψηφοδέλτια του Λιλλήκα) κρέμαγαν από το κτήριο της Ιατρικής την ημέρα των φοιτητικών εκλογών μια εξίσου μεγάλη γαλανόλευκη. Εκείνη φυσικά ήταν η έκδοση 134. Είχε τον Παρθενώνα πάνω. Ενώ του Sabai είναι η έκδοση 186. Που της λείπουν κάποιες λωρίδες. Τι να σας πω; Ίσως να είναι άλλο ένα fashion statement της Ραμόνας! Θα δείξει στην επόμενη κολεξιόν κατά πόσο θα φορεθεί και το γαλανόλευκο.
Ένα είναι σίγουρο. Καμία άλλη σημαία στον κόσμο δεν έχει υποστεί τόση παραποίηση και τόση καπηλεία όσο η Ελληνική. Με την Παναγία, με τον Παρθενώνα, με τους Αγίους Πάντες, με όλους μαζί παρέα. Σε σάλι, εσάρπα, παρεό, πετσέτα θαλάσσης, σε μπλουζάκι αμάνικο τύπου Sakis. Απλά το socialite ζεύγος της Πρωτεύουσας φρόντισε να παρουσιάσει και μια σημαία μεγέθους «60x30 μέτρων, εμβαδού 1600 τετραγωνικών» (τι εννοείτε που χάθηκαν τα άλλα 200 τετραγωνικά;) για να κοσμήσει αυτό το ναό του Ελληνικού Πολιτισμού εν ονόματι Sabai. Για να μπορούν να χορεύουν φουσκωμένοι από Εθνική Υπερηφάνεια πάνω στα τραπέζια οι λοιποί socialite της χώρας! Κρίμα μόνο που ξεχάσαμε να βάλουμε και δυο Εύζωνες απ’ έξω για να δέσει το γλυκό! Από την άλλη αν έγινε για διαφημιστικούς λόγους, ας μας προβληματίσει λίγο για το πώς αντιμετωπίζει ο κάθε Τορναρίτης και η παρέα του τη σημαία.
Αυτό πάντως με το μέγεθος θα έλεγα να το κοιτάξουμε λίγο. Διότι η ψυχολογία έχει πολύ ενδιαφέρουσες ερμηνείες για αυτή τη μανία με το πώς θα την κάνουμε μεγαλύτερη. Τη σημαία εννοείται. Από την άλλη το μέγεθος είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα. Είναι το επιστέγασμα ενός άνευ ορίων εθνικού παροξυσμού κάθε φορά που επιτυγχάνεται μια επιτυχία στην Ελλάδα. Προφανώς οι δεσμοί μας με την Ελλάδα είναι ισχυροί. Και προφανώς θέλουμε να έχει επιτυχίες. Και προφανώς τις χαιρόμαστε. Αλλά από τη χαρά μέχρι τον πολλαπλό οργασμό είναι μια γελοιότητα δρόμος.
Σε κάθε στιγμή ατελείωτης Εθνικής Υπερηφάνειας η γραφικότητα συναγωνίζεται το Φικάρδου. «To Ελληνικό μεγαλείο», «H Ελληνική ψυχή» «Το Αθάνατο Ελληνικό Πνεύμα» «Ο Περικλής κι ο Μέγα Αλέξανδρος», «Ο Θεός είναι Έλληνας», «Οι Έλληνες είναι Θεοί», καμπόσα σπαθιά και πανοπλίες. Ένας Θεός που ενίοτε τη βλέπει και λίγο Κοσταρικανός. Με διαταραχή προφανώς, πολλαπλής προσωπικότητας!
Εθνικής Υπερηφάνειας για το Euroτου 2004, για Μουντιάλ, για τη Eurovision. Για την κατάσταση της σύγχρονης Ελλάδας, ούτε λόγος! Μεταξύ μας δηλαδή, μόνο για τα καλλιστεία δεν έχουμε ξεχυθεί ακόμα στους δρόμους. Την ίδια στιγμή, κάθε προσπάθεια επαναφοράς στη λογική για όλα αυτά που συμβαίνουν, συνοδεύονται και με ένα σωρό χαρακτηρισμούς, με το ανθέλληνας στην κορυφή. Διότι ανάμεσα σε άλλα, έχουμε και όλους αυτούς που δίνουν τα πιστοποιητικά Ελληνικότητας. Η μάλλον Ελληνοφρένειας;
Μόνο που τα μεγαλεία και η ψυχή δεν μετριούνται με όρους φούρπου και πανηγυριών. Μετριούνται με όρους πολιτισμού. Μέρος του οποίου είναι και ο αθλητισμός - και όχι μόνο το ποδόσφαιρο. Με όρους παιδείας. Με όρους κοινωνικής συνοχής και βιοτικού επιπέδου. Με όρους ιστορίας, παρόντος αλλά και προοπτικής. Στο κάτω-κάτω, αυτό ένα παιχνίδι ήταν μόνο. Πάει, και πέρασε. Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και για την κατάντια και τον εφιάλτη που ζει ο Ελληνικός Λαός εδώ και μερικά χρόνια!
Υστερόγραφο
Είναι μια σημαία που ξεδιπλώνεται κάθε 17 του Νοέμβρη. Αιματοβαμμένη. Με το αίμα των φοιτητών του Πολυτεχνείου. Εκείνη η σημαία, μπαίνει μπροστά στην πορεία κάθε χρόνο εδώ και 40 χρόνια. Σύμβολο αγώνα για ελευθερία και δημοκρατία. Αυτό κρατώ. Αυτό τιμώ. Η σημαία του κάθε Sabai χάρισμα σας!
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
