Η οδός Μάρκου Δράκου ή ο δρόμος του Λήδρα Πάλας.
Πρόκειται για μια οδό 200 μέτρων πολύ γνωστή σε όσους Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους μεταβαίνουν συχνά στο άλλο κομμάτι της πατρίδας τους. Κι όμως, όσες φορές και να διανύσει κανείς εκείνα τα 200 μέτρα, από το ένα φυλάκιο μέχρι το άλλο, δεν παύουν ποτέ να εκπλήσσουν και να φανερώνουν την παράνοια του κυπριακού προβλήματος και της σημερινής κατάστασης, αλλά και της ανάγκης αυτό το στάτους να αλλάξει.
Ήταν βράδυ Πέμπτης, Οκτώβριο του 2016, όταν διένυσα εκείνα τα γνώριμα 200 μέτρα, επιστρέφοντας από ένα δείπνο με συνάδελφους Τουρκοκυπρίους αθλητικογράφους προς το αυτοκίνητο μου, το οποίο άφησα σε ένα σχεδόν άδειο χωράφι. Και, μόνο όταν έκατσα στο κάθισμα του οδηγού και άφησα το μυαλό μου ελεύθερο, συνειδητοποίησα ότι σε εκείνα τα 200 μέτρα που μόλις περπάτησα αντίκρισα εικόνες που με προβλημάτισαν, εκνεύρισαν, χαροποίησαν, ενθουσίασαν και απογοήτευσαν. Μία εναλλαγή συναισθημάτων που δυστυχώς μόνο αυτή η ακραία κατάσταση, της μοιρασμένης Κύπρου, μπορεί να μας προκαλέσει.
200 μέτρα βορειότερα και πέντε λεπτά νωρίτερα… Την ώρα που δείχνω το διαβατήριο μου, για να περάσω απλά από το ένα κομμάτι της πατρίδας μου στο άλλο, οι Τουρκοκύπριοι αστυνομικοί δεν μου δίνουν ιδιαίτερη σημασία. Η προσοχή τους είναι στην τηλεόραση και στο ματς της Εθνικής Τουρκίας για τα προκριματικά του Μουντιάλ. Η Τουρκία έχανε.
Λίγα μέτρα πιο κάτω μπάλες από σανό βρίσκονται στην άκρη του δρόμου, έτοιμες να στηθούν για την επερχόμενη σούπερ ειδική του Ράλι Κύπρος. Ένας αθλητικός αγώνας που ενώνει, όπου τα αυτοκίνητα, μέσα σε 5-6 δευτερόλεπτα, από το roundabout του Μάρκου Δράκου βρίσκονται στο γήπεδο της Τσετίνκαγια, χωρίς διατυπώσεις και διαβατήρια, όπως αυτό που έδειξα ένα λεπτό νωρίτερα…
Την ίδια στιγμή ο ήχος από το Σπίτι της Συνεργασίας τραβάει την προσοχή. Απέναντι από το γεμάτο τρύπες σφαιρών ξενοδοχείο δεκάδες νεαροί, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι -χωρίς ασφαλώς να είναι εφικτό να διακριθούν ποιοι είναι ποιοι- να διασκεδάζουν σε κάποια μπουάτ. Μια ζωντανή μπάντα παίζει ροκ, ο κόσμος ξεχειλισμένος μέχρι το δρόμο, με μπύρες στο χέρι. Μία γιορτή, σε αντιδιαστολή με την «νέκρα» της γύρω περιοχής.
Μερικά μέτρα πιο κάτω ένας πιτσαδόρος περιμένει στην πύλη του Λήδρα Πάλας. Την ώρα που περνούσα από δίπλα του, ένας κυανόκρανος -ντυμένος με κοντά και σανδάλια- του ανοίγει και πηγαίνει να τον πληρώσει. Πίσω του το Λήδρα Πάλας, βάση πλέον των Ηνωμένων Εθνών, με τις τρύπες στους τοίχους να θυμίζουν τις μάχες που έγιναν στην περιοχή πριν από δεκαετίες.
Γυρίζω το κεφάλι μου απέναντι, προς το Chateau, όπου ένα τηλεοπτικό κανάλι έχει εκδήλωση παρουσίασης του φετινού του προγράμματος. Σε αντίθεση με την μπουάτ, εδώ ο κόσμος είναι ντυμένος πολύ πιο επίσημα και η μουσική είναι εντελώς διαφορετική. Πιο χαλαρή και σαφώς… λιγότερο ροκ.
Περνάμε από το φυλάκιο της κυπριακής αστυνομίας, όπου οι αστυνομικοί ίσα που γύρισαν να μας κοιτάξουν. Τους χαιρετάμε, χωρίς να σταματήσουμε. Πίσω τους παίζει στην τηλεόραση κάποιο σίριαλ του MEGA -δεν ξέρω πάντως αν είναι τούρκικης παραγωγής.
Λίγα λεπτά μετά ήμουν ήδη στη λεωφόρο Μακαρείου και σκεφτόμουν τις εικόνες που μόλις είδα, στα 200 εκείνα μέτρα της παράνοιας. Από την εναλλαγή των συναισθημάτων επιλέγω να κρατήσω αυτήν της ελπίδας για τη μελλοντική ενωμένη μας πατρίδα, όπως την είδα έξω από το πάρτι στο Σπίτι της Συνεργασίας. Όπου οι Κύπριοι θα απολαμβάνουν, παρέα, μουσική και μπύρα, χωρίς διαβατήρια και κειμήλια πολέμου να τους χωρίζουν.
Γράφει: Ηρόδοτος Μιλτιάδους
