Έλα να παίξουμε ένα παιχνίδι.
Μία ερώτηση πολλαπλών επιλογών, σαν να παίζουμε “Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος”.
Εντάξει, δεν θα είναι και η ερώτηση που κερδίζει το εκατομμύριο, αλλά δεν είναι και η πρώτη των 100 ευρώ. Αν με ρωτάς όμως είναι πιο κοντά στο 1 εκατομμύριο, διότι είναι μία ερώτηση–παγίδα. Και η παγίδα που χρησιμοποιεί είναι η ειρωνεία — αυτή που περισσεύει σε μία drama queen situation, που θα’ λεγε κάποιος γεννημένος στη Βρετανία, ας πούμε.
Λοιπόν, η ερώτηση:
Ποιος έγραψε το βιβλίο “Το ημερολόγιο ενός φυλακισμένου”;
Α) Ο Ρωχάμης
Β) Ο Ισοβίτης του Αρκά
Γ) Ο πρωταγωνιστής στο Prison Break
Δ) Ο Νικολά Σαρκοζί
Και ξέρω ότι, αν δεν σε προϊδέαζε η ήδη ειρωνική και σκωπτική διάθεσή μου, ίσως και να δυσκολευόσουν.
Ωστόσο, η σωστή απάντηση —ευτυχώς για εμάς που έχουμε ανάγκη να σκάσει λίγο το χειλάκι μας— είναι ο Νικολά Σαρκοζί.
Ο Γάλλος πρώην πρόεδρος, ο οποίος δικάστηκε και καταδικάστηκε με 5 χρόνια φυλάκιση για απειλές κατά δικαστικών, για παράνομες συναλλαγές με το λιβυκό κράτος και για παράνομη χρηματοδότηση της προεκλογικής του εκστρατείας από τον Μουαμάρ Καντάφι το 2007… μπήκε φυλακή.
Επιτέλους η δικαιοσύνη έκανε το καθήκον της.
Αμ δε. Μπήκε για να εκτίσει την ποινή των 5 ετών, τελικά έκατσε μέσα σκάρτες τρεις εβδομάδες και, μέχρι την εκδίκαση της έφεσής του τον Μάρτιο του ’26, τον έστειλαν σε κατ’ οίκον περιορισμό. Άδικη μοίρα και κακή. Ούτε ο Κόμης Μόντε Κρίστο δεν πέρασε τέτοια ταλαιπωρία.
Ο Νικολά μας, που μόνο «μάρτυρας του έθνους» δεν δήλωσε, όχι μόνο δεν σώπασε να πάει να απολαύσει αυτή τη σκανδαλώδη αβάντα που του πρόσφερε η θέση και η δύναμή του, αλλά αποφάσισε κιόλας να γράψει βιβλίο για την περιπέτειά του στη φυλακή.
Που, αν λειτουργούσε αναλογικά με την εμπειρία, θα έπρεπε να ήταν μία Α4 μπρος–πίσω το πολύ.
Άντε, αν είσαι φλύαρος σαν κι εμένα, να ήταν όσο το εγχειρίδιο πρώτων βοηθειών του αεροπλάνου — μαζί με τις φωτογραφίες που δείχνουν τις εξόδους κινδύνου.
Τι “Ημερολόγιο ενός φυλακισμένου”, ρε κακομοίρη, που μπήκες μέσα και, μέχρι να συστηθείς με όλους τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους για να τους φωνάζεις με το όνομά τους κάθε που θα θέλεις ένα ποτήρι Romanée-Conti Grand Cru, βγήκες.
Και όταν λέμε «μπήκε φυλακή», μην φανταστείς κανένα κελί σαν εκείνο που ήταν ο Σταλόνε στο Lock Up ή του Ισοβίτη στις σελίδες του Αρκά. Μιλάμε για ειδικά διαμορφωμένο δωμάτιο αντάξιο ενός πρώην προέδρου. Διότι η δικαιοσύνη - και όχι μόνο στη Γαλλία - εκτός από καθόλου τυφλή είναι και προκλητικά ξεδιάντροπη.
Γράφει λοιπόν ο Νικολά ο ιερομάρτυρας στο βιβλίο του, το οποίο κυκλοφορεί στις αρχές του Δεκέμβρη:
«Στη φυλακή δεν υπάρχει τίποτα να δεις και τίποτα να κάνεις. Ξεχνώ τη σιωπή, που δεν υπάρχει στη φυλακή Σαντέ, όπου ακούς πολλά. Ο θόρυβος είναι, δυστυχώς, συνεχής. Όπως στην έρημο, έτσι και η εσωτερική ζωή ενός ανθρώπου δυναμώνει μέσα στη φυλακή».
Και το διαβάζεις και λες:
Ποιο Γκουαντάναμο και ποια σιβηρικά γκουλάγκ;
Εδώ μιλάμε ότι τον τύπο πρέπει να τον είχαν στο Εξπρές του Μεσονυχτίου και στο Πράσινο Μίλι μαζί. Μη σου πω δύο Πράσινα Μίλια παραπάνω.
Στην τηλεδιάσκεψη δε, στην οποία συμμετείχε από τις φυλακές για την αίτηση αποφυλάκισης που είχε καταθέσει, περιέγραψε τη διαμονή του στη Σαντέ ως «πολύ σκληρή» και «εξουθενωτική», ενώ χαρακτήρισε την εμπειρία του «εφιάλτη».
Υπενθυμίζω: μέσα από ένα κελί πέντε φορές μεγαλύτερο από των υπόλοιπων κρατουμένων και με παροχές και προμήθειες που οι υπόλοιποι απολαμβάνουν ανταλλάζοντας τσιγάρα ή προσφέροντας άλλες υπηρεσίες — ή τουλάχιστον έτσι μας έχει μάθει το Χόλιγουντ ότι γίνονται οι συναλλαγές στις φυλακές.
“Το Ημερολόγιο ενός Κρατουμένου” λοιπόν θα είναι το βιβλίο του Νικολά Σαρκοζί.
Και διατηρώ μία τελευταία ελπίδα ότι θα κυκλοφορήσει με κενές, λευκές σελίδες, αποδίδοντας έστω την ύστατη στιγμή την πραγματική διάσταση του τίτλου σε σχέση με τον ίδιον και προσφέροντάς μας έναν λόγο να τον εκτιμήσουμε ελαχίστως. Ας είναι και για το χιούμορ του.
Ο Παπά - Ράτσης
