Συναθροισμένη κλαίει πάλι η Ευρωένωση πάνω από τις στοιβαγμένες σορούς των 800 τόσων νεκρών που πάνε να βρουν τις άλλες 25 χιλιάδες απόκληρους της γης που πνίγηκαν στη Μεσόγειο την τελευταία εικοσαετία.
Περιφέρει στα κανάλια τη θλίψη της, φιλοτεχνημένη με ολίγην από ευρωπαϊκές αξίες και ανθρωπισμό. Οι δε Υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ συνεδριάζουν εκτάκτως για να δηλώσουν το συγκλονισμό και τη συντριβή τους, να υποσχεθούν «δράσεις και πρωτοβουλίες». Πολλά είπαν ψες και θα ξαναπούν σήμερα (δύο μέρες μόνο άλλωστε κρατάει η θλίψη) οι ηγέτες της ΕΕ. Ένα όμως δεν θα απαντήσουν ποτέ, ακόμα και αν έρθει ο κόσμος ανάποδα. Ποια είναι η δύναμη που ξεριζώνει ανθρώπους από τη γη τους; Ποιος γεννά τη μετανάστευση και την προσφυγιά;
Ποιος προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς έγινε πριν μερικούς μήνες όταν η Ιταλία αποφάσισε να τερματίσει την επιχείρηση θαλάσσιων διασώσεων «Mare Nostrum»; Δεν θυμούνται οι ηγέτες της ΕΕ τις προειδοποιήσεις των ανθρωπιστικών οργανώσεων για το τι θα ακολουθούσε; Τι μπορεί να σημαίνει όταν η ΕΕ αντί επιχειρήσεων έρευνας-διάσωσης, αναπτύσσει στρατιωτικές δυνάμεις περιπολίας συνόρων και τη FRONTEX για να αναχαιτίσει τα σαπιοκάραβα; Δεν είναι αυτά συνειδητές πολιτικές με στόχο να οχυρωθεί η ΕΕ, να σφραγιστούν ερμητικά οι είσοδοι της ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα ναυαγούν στην πόρτα της τα δουλεμπορικά και θα θαλασσοπνίγεται η φτωχολογιά του σύγχρονου κόσμου; Δεν είναι άραγε όλα αυτά ένα μακάβριο μήνυμα στους πληθυσμούς της βόρειας και της υποσαχάριας Αφρικής –των πρώην αποικιών, δηλαδή, που ρήμαξαν σε άλλες εποχές οι ίδιοι ο Ευρωπαίοι- ότι οι πύλες του υποτιθέμενου παραδείσου, επί του παρόντος, έκλεισαν. Ότι η καπιταλιστική κρεατομηχανή θέλει χρόνο τώρα. Να χωνέψει το υφιστάμενο ξένο εργατικό δυναμικό. Να στρώσει στον πάτο τους μισθούς και τα εργατικά δικαιώματα, για να ξανακινηθούν τα γρανάζια του συστήματος. Μέχρι τότε δεν χρειάζεται να ξανανοίξει η στρόφιγγα και μέχρι τότε θα βλέπουμε τους πνιγμούς τους από τηλεοράσεως, εις την καλύτερη περίπτωση συγκινημένοι και εις τη χειρότερη ανακουφισμένοι.
Ποιος άραγε από τους ευρωταλιμπάν των Βρυξελλών -και τα κυπριακά κομματικά υποκαταστήματα τους- θα αναγνωρίσει ότι τα ανθρώπινα ποτάμια προσφύγων που φτάνουν σήμερα στην Ευρώπη δεν είναι παρά το ωστικό κύμα των πολέμων και των επιδρομών που οι ίδιοι εξαπέλυσαν ή στήριξαν τα προηγούμενα χρόνια; Ποιος άραγε από όλους αυτούς θα ντραπεί που το 2011 η ΕΕ δεχόταν τα συγχαρητήρια του Ομπάμα επειδή οι «Ευρωπαίοι εταίροι είχαν διενεργήσει το 85% των αεροπορικών επιθέσεων στη Λιβύη»; Άραγε ο κ. Στυλιανίδης του ΔΗΣΥ που ως Επίτροπος Ανθρωπιστικής Βοήθειας και Διαχείρισης Κρίσεων πλέον, αναμετριέται με τις συνέπειες των πολέμων της νέας τάξης, να έχει αναθεωρήσει την κριτική του προς την προηγούμενη κυβέρνηση η οποία κατά τον ίδιο «δεν κρατούσε σωστή στάση στο Λιβυκό και το Συριακό» επειδή δεν χειροκροτούσε τότε τα μακελειά;
Μήπως άραγε θα βρεθεί κάποιος από όλους τους Υπουργούς της ΕΕ που «συγκλονίζονται από την προσφυγική και ανθρωπιστική κρίση που προκαλεί το Ισλαμικό Κράτος» που θα παραιτηθεί μετανοημένος αφού τον Απρίλη του 2014 –οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι- αποφάσισαν να εξοπλίσουν τη συριακή αντιπολίτευση, το θερμοκήπιο δηλαδή των τζιχαντιστών; Πού ακριβώς θεωρούν οι κ. Αναστασιάδης, Κασουλίδης και Νεοφύτου ότι θα καταλήξουν οι Σύροι που θα ξεχυθούν σαν τσουνάμι στη Μεσόγειο αν διενεργηθεί ανοικτή δυτική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία; Είναι ακριβώς μια τέτοια επέμβαση που το Σεπτέμβρη του 2013 ήταν έτοιμοι να υποστηρίξουν παραχωρώντας μάλιστα τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της Κύπρου.
Θα βρεθεί κάποιος από τους ταγούς της Ευρώπης να εξηγήσει στο ποίμνιο τι ήταν η περιβόητη «Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφάλειας» που εφάρμοσαν πριν 12 χρόνια προκειμένου να δημιουργήσουν ένα «δακτύλιο καλοκυβερνώμενων κρατών στα ανατολικά και μεσογειακά σύνορα της ΕΕ»; Θα εξηγήσουν άραγε ότι αυτή ήταν η διαφημιστική διατύπωση μιας πολεμικής εξωτερικής πολιτικής που –μαζί με τους Αμερικανούς- διέλυσε τη Μέση Ανατολή, ανεβοκατέβασε κυβερνήσεις, εξόπλισε δικτάτορες, έσβησε και τώρα ξαναγράφει τα σύνορα της περιοχής κατά τα γραφάς των πολυεθνικών, σπέρνοντας προσφυγιά και θάνατο; Άραγε να υπήρχε στην Κύπρο κανείς άλλος –πλην των «ευρωσκεπτικιστών» Λακεδαιμονίων- που να προειδοποιούσε με «γραφικές» αντιπολεμικές διαδηλώσεις για όσα θα επακολουθούσαν;
Όποιος λοιπόν δεν θέλει να μιλήσει για όλα αυτά, ας κρατήσει τα δάκρυα του –υποκριτικά ή αφελή- για κάποια άλλη περίσταση. Όποιος δεν είναι διατεθειμένος να κατονομάσει το θύτη, ας μην ποστάρει, ας μην τιτιβίζει σπαραξικάρδια για τα θύματα. Η Μεσόγειος ξεχειλίζει από πτώματα. Ας μην ξεχειλίσει και από υποκρισία.
Γράφει: Γιώργος Κουκουμάς
