Οι θάνατοι στην Μεσόγειο κατάντησαν απλές στατιστικές.
Μόνο μέσα στο 2015 υπολογίζεται ότι πέραν των 2000 ΑΝΘΡΩΠΩΝ έχουν χάσει τη ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν τα νερά της Μεσογείου από την Αφρική και την Μέση Ανατολή προς την Ευρώπη εις αναζήτηση ενός «επίγειου παραδείσου», μιας νέας γης της επαγγελίας, μακριά από την κόλαση του πυρός, της φτώχειας, του θαΝΑΤΟυ. Φευ…
Πρόκειται για ένα φονικό που συντελείται κυριολεκτικά έξω από την πόρτα μας για το οποίο κανένας δεν συγκινείται. Ο καλλιεργημένος, ο μορφωμένος, ο κοινωνικά ευαίσθητος Ευρωπαίος πολίτης (όλοι μας δηλαδή) επιλέγει να μην βλέπει. Κάποτε, αν όχι τις πλείστες φορές, μάλιστα, να ρίχνει και το φταίξιμο στους ανθρώπους αυτούς που έρχονται «απρόσκλητοι» στη χώρα του. Λες και έφυγαν από τη χώρα τους με τη θέληση τους.
Αυτός ο Ευρωπαίος πολίτης χαμένος πλέον στην απάθεια, τον εγωκεντρισμό, τον ατομικισμό, τον κυνισμό, ενδιαφέρεται μόνο για όσα περνούν μέσα από την δική του τσέπη. Δεν ισοπεδώνω βέβαια. Δεν είναι όλοι έτσι, αλλά δυστυχώς είναι οι πολλοί. Οι οποίοι έχου(με)ν καταντήσει έρμαιο ισχυρών οικονομικών και πολιτικών ελίτ που καλουπιάζουν τη σκέψη και το είναι τους (μας).
Συνειδητά, ή έστω ασυνείδητα, όμως, ο φιλήσυχος και συντηρητικός Ευρωπαίος πολίτης αγνοεί πως κτίστηκε αυτή η ισχύς και ο πλούτος, πάνω στον οποίο κάθεται και τον οποίο απολαμβάνει με την μορφή δημόσιων υποδομών και ιδιωτικού πλουτισμού.
Συνειδητά, ή ασυνείδητα αγνοεί ότι η αφρικανική, η αμερικανική και η ασιατική ήπειρος έτυχαν άγριας εκμετάλλευσης αιώνων από τους «καλούς» Ευρωπαίους αποικιοκράτες με αποτέλεσμα οι λαοί αυτών των χωρών να μην μπορέσουν να αξιοποιήσουν τον πλούτο των χωρών τους και το ανθρώπινο δυναμικό τους.
Συνειδητά, ή ασυνείδητα αγνοεί ότι ο πλούτος αυτός κτίστηκε πάνω στην λεηλασία χωρών, τα σύνορα των οποίων χαράχτηκαν με ρίγες μέσα σε γραφεία Ευρωπαίων στρατοκρατών, στις δολοφονίες ανθρώπων και ηγετών που οραματίστηκαν αλλιώς τις χώρες τους, στην εξόντωση γηγενών πληθυσμών που ορισμένες φορές εμπίπτουν στα όρια της γενοκτονίας.
Συνειδητά, ή ασυνείδητα αγνοεί ο φιλήσυχος και συντηρητικός Ευρωπαίος πολίτης ότι κάθεται σε λίμνες αίματος.
Συνειδητά, ή ασυνείδητα αγνοεί ότι ο ξετσίπωτος ιμπεριαλισμός και αποικισμός του χθες, έγινε ο μακιγιαρισμένος νεοϊμπεριαλισμός και νεοαποικισμός του σήμερα: ανθρωπιστικές επεμβάσεις ονομάζονται τώρα, στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Με τα ίδια, όμως, αποτελέσματα. Παντού θάνατος και καταστροφές. Παντού εκμετάλλευση.
Συνειδητά, ή ασυνείδητα αγνοεί ότι οι χώρες στις οποίες κατοικεί και εκλέγει κυβερνήσεις πολλαπλών αποχρώσεων του μπλε σε τελική ανάλυση, πρώτα δημιουργούν το πρόβλημα με τους πολέμους και τις επεμβάσεις τους και μετά αρνούνται σε αυτούς που προσφυγοποίησαν το δικαίωμα στη ζωή, στην αξιοπρεπή εργασία και τόσα άλλα.
Συνειδητά, ή ασυνείδητα αγνοεί, ή έστω ανέχεται την ύπαρξη μιας ΕΕ που αποτελεί μέρος του προβλήματος με τις πολιτικές που εφαρμόζει και που την μετατρέπουν σε «Ευρώπη φρούριο», μήπως και παρεισφρήσει κανένα «μολυσματικό» στοιχείο.
Συνειδητά, ή ασυνείδητα αγνοεί, ή έστω ανέχεται, ή ακόμα και ψηφίζει τους χρήσιμους ηλίθιους του συστήματος, τους φασίστες διαφόρων αποχρώσεων, οι οποίοι καλλιεργούν συνειδητά το μίσος ενάντια σε άλλους ανθρώπους και που βλέπουν την πηγή των κακών όχι στο σύστημα και στους μηχανισμούς του, αλλά στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Συνειδητά, ή ασυνείδητα ο φιλήσυχος και συντηρητικός Ευρωπαίος πολίτης στρέφει το κεφάλι και την σκέψη αλλού, μπροστά στη θέα ανθρώπων που συνωστίζονται σε σαπιοκάραβα, φουσκωτές βάρκες, λιμάνια και σύνορα, μπροστά σε πτώματα παιδιών και γυναικών που επιπλέουν στα νερά της Μεσογείου.
Είναι και αυτός ένας τρόπος για να μπορεί ο καλός και φιλήσυχος Ευρωπαίος πολίτης να συνεχίζει τον ύπνο του δικαίου. Έναν ύπνο που του καλλιεργεί συνειδητά ο νέος ηγεμόνας του 21ου αιώνα: τα σύγχρονα ΜΜΕ, που αν δεν αγνοούν την απώλεια ανθρώπινων ζωών, την συσκευάζουν σε απρόσωπα πακέτα των 30-40-100 για να γίνεται εύπεπτη πιο εύκολα. Εκτός, βέβαια, αν αφορά σε λευκούς Ευρωπαίους και Βορειοαμερικάνους.
Αιδώς φιλήσυχε και συντηρητικέ Ευρωπαίε πολίτη.
Η Ευρώπη χρωστά το είναι της σε αυτούς που σκοτώνονται στα νερά της.
Γράφει: Γιάννος Κατσουρίδης
