Liberté! Egalité! Fraternité! Adieu?
Επικαιροποιημένη Εισαγωγή: Το κείμενο είχα αρχίσει να το «σκιτσάρω» από την Πέμπτη το βράδυ και οι τελευταίες πινελιές προστέθηκαν την Παρασκευή αργά το απόγευμα με τους απόηχους της Νίκαιας. Μεσολάβησε η απόπειρα του στρατιωτικού πραξικοπήματος. Αρχικά, λαμβάνοντας υπόψη μου την κοσμική Κεμαλική παράδοση του Τουρκικού στρατού από τη μια και την ιδιαίτερα έντονη αντιθεοκρατική μου θέση από την άλλη, είδα την εξέλιξη με μία διάθεση γεμάτη ερωτήματα, περιέργεια και εξαιρετικά συγκρατημένη θετικότητα. Η «θετικότητα» είχε να κάνει κυρίως με τις χιλιάδες των ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων, απλών πολιτών και νέων ανθρώπων στην Τουρκία που συμπιέζονται αφόρητα από την Ερντογανικού μοντέλου επιστροφή στην Ισλαμική παράδοση.
Τελικά, το πραξικόπημα απέτυχε. Και ένας από τους κεντρικούς λόγους που απέτυχε, είναι η αρραγής αντίδραση ολόκληρου του πολιτικού κόσμου της Τουρκίας, όπως και σημαντικών κύκλων της ενημέρωσης που έχουν πληγεί σκληρά από τον αυταρχισμό του Σουλτάνου. Αυτό, σε μία πρώτη ανάγνωση σημαίνει μία βαθιά ωρίμανση της πολιτικής στην Τουρκία, μία συλλογική ανάγκη προάσπισης των Θεσμών. Ταυτόχρονα, και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό νομίζω, ισχυροποίηση του Έρντογαν μεν, αλλά με μεγάλα πολιτικά χρέη έναντι των αντιπάλων του δε. Θεωρώ, πως οι συνθήκες που διαμορφώνονται, ίσως και να εξυπηρετούν την Κύπρο και το ζήτημα της. Ίσως.
(Αξίζει να σημειώσουμε πως τα οδοφράγματα στην Κύπρο δεν έκλεισαν ούτε στιγμή, και πως ο κ. Ακιντζί από την πρώτη στιγμή πήρε θέση κατά του πραξικοπήματος)
Όταν χθες το πρωί χτυπούσαν οι σειρήνες στη Λευκωσία για να μας θυμίσουν το πραξικόπημα του 1974 ήμουν αφηρημένος, για την ακρίβεια, ξυριζόμουν στο μπάνιο.
Ο ήχος με ανησύχησε αλλά, δεν μου έφερε στο νου τα άρματα μάχης στο Προεδρικό ούτε τον Μακάριο, ούτε τον Σαμψών, ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά που έζησε τέτοιες μέρες η Κύπρος πριν από 42 συναπτά χρόνια.
Ακούγοντας τις σειρήνες αγαπητοί Κύριοι, είδα νοερά τα ασθενοφόρα και τα περιπολικά στη γαλλική Νίκαια.
Ήρθαν στ’ αυτιά μου οιμωγές απλών πολιτών και μικρών παιδιών και οι κροταλισμοί των αστυνομικών όπλων.
«Είδα» το τεράστιο λευκό φορτηγό να θερίζει –άρμα δρεπανηφόρο- ανθρώπους που ήταν έξω σε αυτή την πανέμορφη και κοκέτα πόλη για να γιορτάσουν την πιο σημαντική επανάσταση που έγινε ποτέ στην Ευρώπη.
Λίγο αργότερα, στο αυτοκίνητο καθώς πήγαινα για τη δουλειά, στο ραδιόφωνο έπαιζε ένα από τα γνωστά ηρωικά άσματα με τη φωνή του αείμνηστου Ξυλούρη.
Ξανά, ένιωσα πως το τραγούδι αντιλαλούσε το θρήνο των πολιτών της Νίκαιας, μαζί με τον απόηχο των Βρυξελών του Παρισιού, της Μαδρίτης, της Νέας Υόρκης. Της Βαγδάτης. Της Κωνσταντινούπολης. Της Καμπούλ. Της Νιγηρίας. Μακρύς ο κατάλογος.
Σταμάτησα σε μια γωνιά κι αναλογίστηκα τον πλανήτη που αιμορραγεί.
Από αμέτρητες πληγές σε όλη του την έκταση. Ένας γαλάζιος πλανήτης που τείνει να γίνει κόκκινος από το αίμα των ανθρώπων του. Μετά, έφερα στο νου τις χωρίς σταματημό σφαγές των φαλαινών και των δελφινιών. Τις θάλασσες της Ιαπωνίας και της Δανίας.
Πόσο αδιανόητα ασεβής είναι η παρουσία μας στον κόσμο που μας έλαχε!
Πόσο ακούραστα επιτελούμε ως είδος την ύβρη κάθε μέρα.
Πιστοί σε θεούς εκδικητικούς που ο κάθε ένας αντιλαλεί την πραμάτεια του ως τη «μόνη αλήθεια». Μήπως ζούμε στην κόλαση; Και όμως…
Κύριε Αναστασιάδη, Κύριε Ακιντζί. Είστε δύο εξαιρετικά τυχεροί άνθρωποι.
Βρεθήκατε σε θέσεις ηγετικές, σε μία χώρα μια σταλιά, που την έκανε κομμάτια η τυφλότητα άλλων εποχών.
Βεβαίως, τα της κοινής μας πατρίδας είναι περίπλοκα.
Το πώς βρεθήκαμε εδώ που είμαστε (στάσιμοι, ακίνητοι, χωρίς αναπνοή, αποξηραμένοι και απολιθωμένοι) είναι επίσης εξαιρετικά σύνθετο.
Αυτά, τα ξέρω, τα ξέρετε κι εσείς καλύτερα από μένα.
Αλλά, επιμένω! Είστε δύο εξαιρετικά τυχεροί άνθρωποι.
Λίγοι είναι αυτοί που έχουν την ευκαιρία να μείνουν στην ιστορία ως ειρηνοποιοί.
Λίγοι, ελάχιστοι είναι αυτοί που μπορούν να κληρονομήσουν στα παιδιά και τους νέους του τόπου τους ένα φωτεινό μέλλον.
Σε μια εποχή που όλο και περισσότερο οι μέρες μας μοιάζουν με νύχτα, σε μια εποχή που ο τρόμος έχει κάτσει για τα καλά στο στήθος μας και οι εθνικισμοί μας τραβολογούν σε μία Παγκοσμιοποιημένη Κλειστοφοβία με την κατά το μάλλον εκκολαπτόμενη διεθνική υπεραστυνομία που θα μας φυλάει όλους μαζί από την τρομοκρατία, εσείς, έχετε μία ευκαιρία.
Να βάλετε το θεμέλιο για να απαλλαγεί η χώρα μας από την κακοδαιμονία, τη συμφορά και την αφόρητη εξάρτησή της από το σκοτεινό της παρελθόν.
Οι νέοι Τουρκοκύπριοι και οι νέοι Ελληνοκύπριοι που περιμένουν εναγώνια να ανοίξετε τα παράθυρα για να μπει αέρας φρέσκος δεν είναι ούτε πέντε ούτε δέκα, ούτε 100.
Είναι χιλιάδες.
Κύριε Αναστασιάδη, Κύριε Ακιντζί, υπηρετήστε το μέλλον, τώρα.
Αγνοήστε θαρρετά τους σκοτεινούς και βλοσυρούς των κοινοτήτων μας. Είναι λιγότεροι από τον κρότο που κάνουν.
Κύριε Αναστασιάδη, Κύριε Ακιντζί τελειώνετε. Βρείτε το πλαίσιο. Πηγαίνετε στην πενταμερή,, διεθνή, πολυμερή, ό,τι είναι τέλος πάντων, και πηγαίνετε μαζί.
ΜΑΖΙ, ΩΣ ΚΥΠΡΟΣ.
Αν ο κόμπος που έχει δημιουργηθεί στην Κύπρο δεν σας επιτρέπει να φύγετε από τη Λάρνακα μαζί, συναντηθείτε σε ένα ουδέτερο έδαφος, στη Μάλτα ας πούμε. Εκεί, να σας περιμένει ένα ολόλευκο αεροπλάνο χωρίς εθνόσημα να μπείτε μέσα και να πάτε στη διάσκεψη για να γυρίσετε με την Κύπρο ενωμένη. ΜΑΖΙ, ΩΣ ΚΥΠΡΟΣ.
Liberté! Egalité! Fraternité!
Αλλιώς Κύριε Αναστασιάδη και Κύριε Ακιντζί, το πέρασμα σας από τις θέσεις που κατέχετε θα μοιάσει με εκείνο του κτηνώδους φορτηγού στη Νίκαια που μόλις προχθές άφησε ξοπίσω του νεκρούς νέους ανθρώπους που γιόρταζαν και παιδιά, πολλά παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν.
Αν αποτύχετε, αν δεν τολμήσετε, θα είστε το όχημα που θα πολτοποιήσει τα όνειρα των καλύτερων παιδιών της Κύπρου.
Άντε Κύριοι! Μαζί!
@pittasgeorge
Γράφει: Γιώργος Πήττας
