Υπάρχει ανάμεσα μας ένας «άνθρωπος» που όχι μόνο κυκλοφορεί ελεύθερος, όχι μόνο απολαμβάνει πολιτικών δικαιωμάτων αλλά, επιπλέον, επιμένει να προκαλεί.
Μιλάμε για κάποιον που δήλωνε με απέραντο θράσος στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης:
«Μα, στο κάτω κάτω, αν αγαπάμε πολύ τα παιδιά, κι αν τ' αγαπάμε και μ' έναν ερωτικό προσανατολισμό, γούστο μας. Αν είμαστε παιδεραστές ή παιδόφιλοι, πάλι γούστο μας. Άσε μας στο πάθος και στον πόθο μας.» (9 Φεβρουαρίου 2013 )
Δηλωμένος λοιπόν παιδόφιλος και, σύμφωνα με διάφορες φήμες, από αυτές που δεν διαψεύδονται ποτέ και παράλληλα κανείς δεν έχει το θάρρος να τις καταγγείλει επισήμως, μπλεγμένος σε σεξουαλική κακοποίηση του γιού του. Η Πόλις Χρυσοχούς, βοά σιωπώντας.
Κώστας Κυριάκου, ο ούτω καλούμενος και ως «Ούτοπος» .
Η αβάσταχτη όμως δυσωδία, προϊόν αφόρητης ελαφρότητας και ελλιπούς παιδείας έρχεται από τα Μέσα Ενημέρωσης.
Που τον φέρνουν ξανά και ξανά στην επικαιρότητα και τον κάνουν να υπάρχει.
Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, αυτός ο «κύριος» που έχει (τουλάχιστον) εκστομίσει τις αθλιότητες που ανέφερα πιο πάνω, ξαναβρήκε δημόσιο βήμα μόλις προχτές, εφόσον του επιτρέπεται να είναι-αν είναι δυνατόν- να καταθέτει την υποψηφιότητα του για τις Ευρωεκλογές.
Οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη, θα τον περίμεναν πολίτες για υποδοχή με ζαρζαβατικά και κλούβια αυγά.
Οπουδήποτε αλλού, δεν θα είχε την αποκοτιά να κυκλοφορεί στο φως της ημέρας.
Βρίσκουν και κάνουν βέβαια. Γιατί από κάτω, υπάρχει ένα μέρος της κοινωνίας που γρυλλίζει με την κάθε εμφάνιση του «Ούτοπου» τάχα μου για να σπάσει πλάκα.
Γρυλλίζει, και νομίζει πως γελάει.
Είναι ακριβώς το ίδιο κομμάτι της κοινωνίας που έχει απίστευτα ελαστική συνείδηση έναντι του βιασμού, της σωματεμπορίας, της εκμετάλλευσης κάθε ανθρώπου που βρίσκεται σε αδυναμία.
Τα πάνω από 700 καταμετρημένα διαχρονικά περιστατικά σεξουαλικής βίας και εκμετάλλευσης κατά ανηλίκων σε μία χώρα τόσο μικρή όπως η Κύπρος δεν είναι απλώς τρομακτικά.
Είναι ανατριχιαστικά και αναδεικνύουν την απόλυτη ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος σε οτιδήποτε είναι πραγματικά σοβαρό. Γιατί, τα πάντα είναι εστιασμένα στο θεαθήναι και τις εντυπώσεις.
Και βέβαια, τα περιστατικά, δεν είναι όσα γνωρίζουμε επίσημα, αλλά υπερπολλαπλάσια καθώς η ντροπή, η ψευδής ηθική και η υποκρισία που μας χαρακτηρίζει ως κοινωνία, είναι προφανώς απείρως πιο ισχυρά κίνητρα από εκείνα που αφορούν στην προστασία των παιδιών μας και των θυμάτων σεξουαλικής βίας.
Οι πολιτικοί μας, κομπορρημονούντες αενάως, χαμένοι παντελώς μέσα στις μεγαλοπρεπείς πομφόλυγες που διαχέουν προς πάσα κατεύθυνση ουδέποτε-πλην ελαχίστων- ενδιαφέρθηκαν. Σιγά τώρα! Σιγά μην ασχοληθούμε με παιδιά και θύματα βιασμών!
Ο Κώστας Κυριάκου-Ούτοπος κατέθεσε την υποψηφιότητά του λοιπόν, και έκανε δηλώσεις.
Στις οποίες… καταγγέλλει το «σύστημα» , τα Μέσα Ενημέρωσης και την Αστυνομία. Και βάζει υποψηφιότητα γιατί λέει, δεν μπορεί να μείνει απαθής. Απίστευτο και όμως Κυπριακό. Εισαγγελέας, δεν επενέβη όταν έκανε τις δηλώσεις του το 2013.
Συγχαίρω το πολιτικό μας σύστημα λοιπόν, τις αρχές, και τα ΜΜΕ. Αν επιλέγουν αυτόν ως τιμητή τους, εύλογα απολαμβάνουν και την πλήρη απαξία εκ μέρους των υγιώς σκεπτόμενων πολιτών, όσων έχουν απομείνει τέλος πάντων σε αυτή την επικράτεια του επαναλαμβανόμενου ψεύδους.
Από την άλλη η βουλευτής κα Ειρήνη Χαραλαμπίδου (και μπράβο της) κατέθεσε πρόταση νόμου που εάν ψηφιστεί και εφαρμοστεί όπως πρέπει, τότε ναι, για πρώτη φορά αποκτούμε ένα καλό πλαίσιο ελέγχου των παιδόφιλων και προστασίας των παιδιών αντίστοιχα.
Αλλά, το θέμα είναι πάντα το ίδιο:
Η επαρκής εφαρμογή… Η οποία, απαιτεί εξειδικευμένο προσωπικό που να έχει πλήρη συνείδηση της αποστολής του.
Σε τούτη εδώ τη χώρα των τεράστιων λόγων και των ελάχιστων έργων έχουμε ακόμα ένα ζήτημα. Είμαστε λίγοι. Είμαστε «μεταξύ» μας. Και αυτό, όπου τα πράγματα βαίνουν καλώς, κάνει την Κύπρο να δείχνει-και να είναι συχνά- ανθρώπινη.
Όπου όμως τα πράγματα ζέχνουν, η σιωπή, η ένοχη σιωπή για την διάσωση μίας κάλπικης αξιοπρέπειας είναι που ρυθμίζει τα πάντα.
Γιατί συχνά, οι ένοχοι, είναι ο «Άντρος» ο γιος του Κούλλη-κρίμα ρε παιδί μου, ή ο τάδε με τα πολλά φράγκα και το κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο-μην τον θίξουμε γιατί θα χαθούν δουλειές και πάει λέγοντας.
Σιωπή, σιωπή βρωμιάρα, υποκριτική, της ηθικολογίας μας παιδί, που κατατρώει τα σωθικά μιας μικρής κοινωνίας στης οποίας το παρελθόν το όχι πολύ μακρινό, η αιμομιξία και το «δικαίωμα» του πατέρα στην κακοποίηση της κόρης ήταν φαινόμενα πνιγηρά και τακτικότατα.
Θα φανεί άσχετο, αλλά δεν είναι: Προσδοκώ-όχι ανάσταση νεκρών- αλλά τη λύση του Κυπριακού.
Για να μας αδειάσει τη γωνιά το σημερινό πολιτικό κατεστημένο που κατά ένα μέρος του υπάρχει μόνο λόγο του «¨εθνικού προβλήματος». Με αποτέλεσμα τούτη εδώ η κοινωνία να πέφτει όλο και πιο χαμηλά. Στον πάτο και τον απόπατο. Στον κάθε «Ούτοπο» που του έχει επιτραπεί να υπάρχει.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
