Μένω έκπληκτος και άφωνος από τις διάφορες βεβαιότητες που πολλοί εκφράζουν αναφορικά με το 2004 και το «δια ταύτα» του δημοψηφίσματος για το Σχέδιο Ανάν.
Ενεός στην κυριολεξία, από την αφόρητη και οδυνηρή ευκολία κάποιων να στολίζουν όσους ψήφισαν τότε το Ναι, με επίθετα όπως « προδότες, ανθέλληνες, τουρκολάγνοι, ενδοτικοί» και άλλα ακόμα πιο ευφάνταστα που όμως θα προσέβαλλαν την αισθητική σας αν τα μετέφερα εδώ, μέσα στο κείμενο.
Δεν λέω. Υπάρχουν και οι ανάλογοι ηλίθιοι της άλλης πλευράς. Δυστυχώς, οι ηλίθιοι, αυτοί που πρόθυμα παρασύρονται από τους υποκριτές της πολιτικής σκηνής δεν λείπουν από καμία κερκίδα.
Και μιας που ανέφερα τη λέξη «κερκίδα», πραγματικά, είναι ευκαιρία να κάνω τον παραλληλισμό που ταιριάζει θαρρώ γάντι. Πρόκειται για τους χουλιγκάνους της πολιτικής.
Με τον ίδιο τρόπο που τα διάφορα θεοσκότεινα ποδοσφαιρικά συμφέροντα έχουν στην άκρη του γηπέδου ένα θερμοκήπιο για να καλλιεργούν ψεκασμένους με χημικά έξαλλους οπαδούς που αντιλαμβάνονται την ομάδα τους περίπου ως θρησκεία, έτσι και οι πονηροί κάπηλοι ψευτοϊδεολόγοι της πολιτικής και του πατριωτισμού, επισήμως πάντα καταδικάζουν κάθε ακραία εκδήλωση «αλλά», προσέξτε τους στην τηλεόραση παρακαλώ, πάντα τους διαφεύγει ένα ελαφρό μειδίαμα.
Ειδικά, όταν έρθει η στιγμή μετά την καταδίκη, να προσθέσουν εκείνο το καταραμένο «αλλά». Όπου στο τέλος, η ευθύνη πέφτει στον δαρμένο. Είναι περίπου σαν την ημιεπίσημη αντίληψη για τον βιασμό: «Ναι μεν, αλλά… τα ήθελε».
Ακριβώς, αυτή είναι η κουλτούρα μας. Διαμορφωμένη για δεκαετίες μέσα από παραμυθίες και με τις πραγματικότητες σπρωγμένες κάτω από το χαλί. Κι αφού το χαλί πια έγινε βουνό από τις κρυμμένες αλήθειες, σκάβουμε το πάτωμα. Και είναι το μόνο βέβαιο, πως στο τέλος θα μείνουμε χωρίς σπίτι.
Μιλούν λοιπόν, παρλάρουν ασύστολα και λένε για τη διάσωση του Ελληνισμού που έγινε τότε, πριν από δέκα χρόνια.
Αναρωτιέμαι: Που είναι ο ελληνισμός που διασώθηκε; Γιατί, εγώ το μόνο που βλέπω είναι ότι έβλεπα και πριν το 2004: Μια χώρα, που χάριν ενός παρελθόντος «ιστορικού απωθημένου» εισάγει άκριτα και αδιάκριτα όλα τα νεοελληνικά σκουπίδια και τα συντηρεί στη ντόπια φορμόλη ως εικονίσματα επειδή έρχονται από τη «μαμά». Είναι θλιβεροί όλοι αυτοί οι γκλαμουροπατριώτες που αν τους αραδιάσεις πέντε δέκα ονόματα διακεκριμένων εις την ξένη ελλήνων δημιουργών και επιστημόνων θα σε κοιτάνε σαν τους χάνους. Αλλά, το 2004, διασώσαμε τον ελληνισμό.
Στην πραγματικότητα βέβαια, δεν διασώσαμε απολύτως τίποτα. Δεν είμαι από εκείνους που μπορούν να υποστηρίξουν πως αν τότε το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό θα ήμασταν σήμερα καλύτερα. Πραγματικά, ίσως εδώ κολλάει το «και αν ο γάιδαρος είχε φτερά θα πετούσε».
Δύο πράγματα ξέρω και θα τα επαναλάβω για πολλοστή φορά:
Όσοι επιμένουν να καθυβρίζουν εκείνους που επέλεξαν τότε Ναι και επιλέγουν σήμερα ευθαρσώς την Ομοσπονδία, είναι επικίνδυνοι. Και αν κάτω στην κοινωνία κάποιοι παρασύρονται, είναι συχνά αφελείς. Όσοι όμως τους ντοπάρουν, είναι δηλητηριώδη φίδια που δεν διστάζουν σε τίποτα προκειμένου να διαιωνίσουν τον ρόλο τους. Ακόμα χειρότεροι, πραγματικά μολυσματικοί, όσοι εκμεταλλεύονται τον Τάσσο Παπαδόπουλο για να επιδείξουν τον εαυτούλη τους ως συνεχιστή μιας κληρονομιάς.
Προσωπικά, δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι θα έλεγε σήμερα ο μακαρίτης και δεν βάζω διόλου το χέρι μου στη φωτιά πως θα συμφωνούσε με κάποιους αυτόκλητους επιγόνους.
Όπως έχω γράψει και σχολιάσει πολλές φορές, στο 2004, είχα φίλους που ψήφισαν Όχι και φίλους που ψήφισαν Ναι. Και εκείνο που πάντα θα τονίζω, είναι η απέραντη αγωνία που βίωναν και οι μεν και οι δε για την επιλογή τους. Αυτή ακριβώς την αγωνία, που οι επαγγελματίες απατεώνες και υποκριτές της πολιτικής αδυνατούν να νιώσουν. Ή ακόμα χειρότερα, την νιώθουν, την ξέρουν, και συνειδητά την τσαλαπατάνε ωθώντας τους μεν ενάντια στους δε. Για να παραμένουν οι ίδιοι σταθεροί στις καρέκλες τους χασκογελώντας.
Το άλλο που ξέρω είναι ιδιαίτερα απλό:
Πήγα τη Μεγάλη Παρασκευή, με άλλους περίπου 5000 «προδότες και τουρκοπροσκυνημένους» στον Επιτάφιο που έγινε στον Αη Γιώργη τον Εξορινό. Είχα την ευκαιρία-άλλη μια φορά- να περπατήσω στην Αμμόχωστο. Και, με οδύνη, να δω τις υπέροχες γοτθικές εκκλησίες και άλλα μνημεία που όλα μαζί, ασυντήρητα και αφρόντιστα, καταρρέουν. Περπάτησα αρκετά αυτές τις μέρες και στην εντός των τειχών κατεχόμενη Λευκωσία. Η οποία παρά τα πενιχρά μέσα που διαθέτει, κάνει ότι μπορεί για να διασώσει τον χαρακτήρα της.
Φτάνω πια, στα όρια της αντοχής μου. Σκέφτομαι πως πρέπει να υπάρξει Λύση όχι απλά σύντομα, αλλά επειγόντως. Δεν ξέρω πως θα ονομαστεί. Διζωνική Δικοινοτική, Μαριγούλα ή κάτι άλλο. Πια, κοντεύει να μη με ενδιαφέρει. Αυτό που με νοιάζει είναι να προστατευθεί ο πλούτος του τόπου και για να γίνει αυτό, είναι απαραίτητη μία φόρμουλα που θα καταστήσει νόμιμη και αποδεκτή ολόκληρη την έκταση του νησιού. Με πίκρα περισσή, μία φίλη τουρκοκύπρια «της Αγγλίας» που λέμε, μου έλεγε πρόσφατα, πως αν «ούτε τώρα, τότε ο βοράς θα γίνει κανονική τούρκικη επαρχία»
Αυτό ακριβώς που θέλουν οι πατριώτες θιασώτες του «εμείς από δω κι αυτοί από εκεί». Δεν το λένε όμως ποτέ ευθέως. Γιατί είναι ψεύτες. Και γιατί το μόνο που τους κόφτει είναι να συνεχίσουν να έχουν ένα μπαλκόνι να ρητορεύουν στο πόπολο. Δέκα χρόνια μετά λοιπόν, συνεχίζουμε με μια τρύπα στο νερό. Που μεγαλώνει και θα μεγαλώνει μέχρι να μας καταπιεί και να τελειώνουμε.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
