«Θέλω μια παράταξη που θα την πρεσβεύουν οι αξίες της ελευθερίας και της αλληλεγγύης. Που να ξεφεύγει από τα όρια του εκλογικού μηχανισμού και θα παράγει πολιτική».
Νεοφιλελεύθερο, κοινωνικά φιλελεύθερο, χριστιανοδημοκρατικό, εκφραστή της λαϊκής δεξιάς; Αλήθεια, τι πρεσβεύουν όλα αυτά τα ιδεολογικά ρεύματα της κεντροδεξιάς στην Ευρώπη σήμερα και πως αυτά βρίσκουν εφαρμογή στην Κύπρο; Αξίζει να αναλωθούμε σε μια συζήτηση για τον τίτλο της κατεύθυνσης ή να δούμε εφαρμοσμένα πως οι παράμετροι αυτής της ιδεολογίας γίνονται πράξη σήμερα.
Αυτό που εμένα με εκφράζει ως τίτλος ομπρέλα είναι ο κοινωνικός φιλελευθερισμός. Αλλά ποτέ δεν ήμουν κολλημένος με τους τίτλους. Άλλωστε έτυχε πολλές φορές να συζητώ με κάποιον που να λέει πως ήταν φιλελεύθερος, αλλά τα όσα έλεγε να ήταν εκφάνσεις της λαϊκής δεξιάς. Στη ουσία αυτής της συζήτησης, θέλω ένα Δημοκρατικό Συναγερμό που να είναι κόμμα αξιών και που θα παράγει εφαρμοσμένη πολιτική. Που θα προχωρά πέραν από τις διαπιστώσεις και θα προτείνει πρακτικές και εφαρμοσμένες λύσεις στα πραγματικά προβλήματα. Θέλω ένα κόμμα που δεν θα διστάζει να μιλήσει φοβούμενο ότι θα δυσαρεστήσει κάποια συντεχνία, και που θα το απασχολεί η ευημερία των πολλών και όχι τα συμφέροντα των λίγων. Θέλω επίσης ένα κόμμα που δεν θα είναι κολλημένο με το παρελθόν, θα τιμά την ιστορία αλλά θα μαθαίνει από τα λάθη του.
Ως πρόεδρος της Οργάνωσης Νέων Επιστημόνων του κόμματος, θέλω ένα Δημοκρατικό Συναγερμό που θα αγκαλιάζει όλους. Τις παραγωγικές ομάδες του πληθυσμού, τους αγρότες, τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τους δημόσιους υπαλλήλους. Θέλω ένα κόμμα που θα βλέπει επί ίσοις όροις όλους τους πολίτες της χώρας, χωρίς διακρίσεις αναλόγως επαγγέλματος και πιθανής επιρροής. Θέλω ένα κόμμα όπου θα επικρατεί ο ορθολογισμός και όχι ο λαϊκισμός, που θα μιλάμε με σοβαρότητα και όχι με γνώμονα το λαϊκό αίσθημα και πως θα γίνουμε αρεστοί στους παράγοντες του κόμματός μας. Θέλω μια παράταξη που θα την πρεσβεύουν οι αξίες της ελευθερίας και της αλληλεγγύης. Που να ξεφεύγει από τα όρια του εκλογικού μηχανισμού και θα παράγει πολιτική, που θα κάνει δομημένο διάλογο με την κοινωνία, που θα παρεμβαίνει για να διορθώνει και όχι για να βολεύει και που θα ενθαρρύνει τους πολίτες να συμμετέχουν ενεργά.
Το 2016, το κόμμα μας κλείνει σαράντα χρόνια ζωής. Σε όλα αυτά τα χρόνια, είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην πορεία της Κύπρου. Εκφράζει μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, ήταν πάντα ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες παρατάξεις. Στέγασε και στεγάζει ρεύματα της κεντροδεξιάς που πολλές φορές έρχονται σε παράλληλους δρόμους, και άλλες φορές σε απέναντι πορείες. Αυτό είναι θεμιτό, όπως θεμιτές είναι και οι εσωκομματικές διαφωνίες. Ό,τι στηρίζεται σε επιχειρήματα και έχει ως αφετηρία ένα τουλάχιστον πολιτικό επιχείρημα είναι θεμιτό. Θεμιτό δεν είναι ό,τι στηρίζεται σε κουτοπόνηρη ατζέντα, ότι ξεκινά από άκρατο λαϊκισμό και τελειώνει σε ψηφοθηρία. Και σίγουρα αθέμιτο είναι οτιδήποτε γίνεται εκτός των σωστών πλαισίων του πολιτικού πολιτισμού.
Το 2016 θα είναι μάλλον μια σημαδιακή χρονιά. Η πορεία επίλυσης του Κυπριακού θα ανακατέψει την κομματική τράπουλα, και ο πολιτικός χάρτης δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Είναι σε τέτοιες συγκυρίες που γράφεται η ιστορία. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός έχει μια χρυσή ευκαιρία. Να είναι ο πυλώνας πολιτικής στην Κύπρο που όχι μόνο θα συνεχίσει να είναι ένας εκ των πρωταγωνιστών αλλά να είναι η παράταξη που θα γράψει το κύριο μέρος αυτής της ιστορίας. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται να είμαστε σωστοί, σοβαροί και αρκετά ώριμοι σε όλες τις δομές του κόμματος και της κοινωνίας. Από τις τοπικές επιτροπές, μέχρι την κοινοβουλευτική ομάδα και την ανώτατη ηγεσία. Χρειάζεται μεταφορά του μηνύματος του ορθολογισμού από τα ψηλά δώματα της Πινδάρου μέχρι και την πιο απομακρυσμένη τοπική επιτροπή. Το μήνυμα του εκσυγχρονισμού άλλωστε δεν μπορεί να περάσει στην κοινωνία αυτόματα και κατακόρυφα. Χρειάζεται εμπλοκή όλων όσων είμαστε συμμέτοχοι στην πολιτική διεργασία και που αντικατοπτρίζουμε άλλωστε την εικόνα του κόμματος στην κοινωνία. Η βάρκα δεν μπορεί να είναι πέραν της μίας. Οι θέσεις της είναι δεδομένες. Η πορεία επίσης. Τι μένει;
Γράφει: Δημήτρης Μ. Δημητρίου
Follow me: @dmdemetriou
