«Αν ήμασταν φυσιολογική χώρα δεν θα συζητούσαμε αν είμαστε τουριστική ή μη χώρα. Θα απαιτούσαμε να θεωρηθεί όλη η Κύπρος τουριστική 12 μήνες τον χρόνο».
Θέλω να μάθω ποιος είναι ο μπακάλης στο Νέο Χώριο της Πόλης Χρυσοχούς, ποιος είναι ο χρυσοχόος στο Λατσί, γιατί το ψάρι είναι σημαντικότερο από το κρέας, γιατί οι μπουτίκ στα ξενοδοχεία της Λεμεσού θα ανοίγουν την Κυριακή ενώ οι μπουτίκ ακριβώς απ΄ έξω όχι, ποιος σκέφτηκε τα εκατόν πενήντα τετραγωνικά ως όριο για τα μίνι μάρκετ, αν σε αυτά περιλαμβάνονται οι βεράντες και οι αποθήκες, και γιατί οι καταστηματάρχες της Λήδρας και μόνο δεν μπορούν να ξεκουραστούν την Κυριακή.
Δεν υπάρχει καμία λογική, υπάρχουν μόνο σκοπιμότητες. Προφανώς το τι ψηφίστηκε την Πέμπτη εξυπηρετεί κάποια κολλητάρια του κ. Βότση που κατέθεσε την αρχική πρόταση νόμου και κάποια άλλα κολλητάρια του ΑΚΕΛ στις τροποποιήσεις που έβαλαν από το παράθυρο. Αυτοί είναι σίγουρα χρυσοχόοι, αργυροχόοι, ιδιοκτήτες καταστημάτων σουβενίρς, παραδοσιακών κυπριακών προϊόντων (χαλούμια, λουκάνικα, παστουρμάδες, σουτζιούκο), κάποιος από το Λατσί, κάποιος από το Νέο Χωριό Πάφου, και κάποιος που το μίνι μάρκετ του είναι πάνω από 120 τετραγωνικά και κάτω από 150.
Έτσι όμως δεν κάνουμε πολιτική, έτσι κάνουμε φιγούρες στα πρώτα μαθήματα χορού. Το τι ψηφίστηκε την Πέμπτη έχει να κάνει με δύο από τους κυριότερους πυλώνες της οικονομίας, και της στρατηγικής που έχουμε ως χώρα, το λιανικό εμπόριο και τον τουρισμό. Θέλουμε να είμαστε τουριστική χώρα, νησί και προορισμός ή δεν θέλουμε να είμαστε; Δεν γίνεται να λέμε πως ζηλεύουμε την Κρήτη και την Ρόδο αλλά να να το θυμόμαστε αλά καρτ. Όπως επίσης δεν γίνεται να έχουμε κοινωνικές ευαισθησίες αλά καρτ. Η υποκρισία πως το λιμανάκι της Πάφου, η Μαρίνα της Λεμεσού, οι Φοινικούδες στην Λάρνακα δεν θεωρούνται τουριστικές, αλλά θεωρείται το Λατσί εξαντλήθηκε σε συζητήσεις τις προηγούμενες μέρες. Έπεσαν και οι μάσκες σχετικά με τις κοινωνικές ευαισθησίες, για την δομή της οικογένειας και για την αξία της Κυριακής ως μέρα ξεκούρασης.
Μπορώ να γίνω πολύ κακός στην ανάλυσή μου. Να ισχυριστώ πως οι βουλευτές του ΔΗΚΟ, του ΑΚΕΛ και της ΕΔΕΚ είδαν την επιτυχία της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές, είδαν τους ψηλούς τζίρους και αποφάσισαν να εξυπηρετήσουν τους ανθρώπους τους. Στο ΑΚΕΛ έχουν άλλωστε πάντοτε «στο στομάχι» το «μεγάλο κεφαλαίο», τους «καρχαρίες επιχειρηματίες» και βρήκαν τρόπο να ρεφάρουν. Έσβησαν σε μια νύχτα τις κοινωνικές τους ανησυχίες, έφυγαν από το «Όλα κλειστά τις Κυριακές» και μοίρασαν το παιχνίδι με ηλίθιο και παράλογο τρόπο. Αυτό όμως που ξέχασαν να βάλουν στην εξίσωση είναι τους καταναλωτές και τους εργαζόμενους. Σύγχυσαν τους ιδιοκτήτες των υπεραγορών με τα παιδιά που δουλεύουν για εκείνα τα πεντακόσια ή και λιγότερα ευρώ. Στο φτωχό τους μυαλό, στο δικό τους παράλληλο σύμπαν, δεν κατάλαβαν πως η κοινωνία δεν είναι μόνο το συμβούλιο της ΠΟΒΕΚ, και οι δέκα που τους τηλεφώνησαν και τους εξυπηρέτησαν. Συγκινήθηκαν που μίλησαν με κόσμο, απ΄ ότι φαίνεται δεν τους τηλεφωνεί κανείς πλέον.
Αν η Βουλή μας ήταν σοβαρή θα ζητούσε μια ολοκληρωμένη μελέτη από ανεξάρτητο οίκο, (όπως την νομική συμβουλή που ζήτησε για τις εκποιήσεις θυμάστε;), που θα συμπεριλάμβανε έρευνα κοινής γνώμης, ανάλυση των αριθμών από την ολική λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές τα τελευταία 2 σχεδόν χρόνια, συνολικές συγκρίσεις με το προηγούμενο καθεστώς (εισπράξεις, αριθμό νέων προσλήψεων κ.α) και θα λάμβανε αποφάσεις βάσει εκείνης της μελέτης. Αν πάλι ήμασταν φυσιολογική χώρα δεν θα συζητούσαμε αν είμαστε τουριστική ή μη χώρα. Θα απαιτούσαμε να θεωρηθεί όλη η Κύπρος τουριστική 12 μήνες τον χρόνο. Αν οι πολιτικοί και οι βουλευτές μας είχαν μπέσα θα έβγαιναν και θα έλεγαν πως δεν γουστάρουμε να αποφασίζουν οι καταναλωτές, οι πολίτες τι και πόσα θα ψωνίζουν τις Κυριακές αλλά γουστάρουμε να αποφασίζουμε εμείς. Θα έβγαιναν και θα έλεγαν πως βαρέθηκαν να ασχολούνται μόνο με το μικρομάγαζο της Βουλής και είπαν να ασχοληθούν με τα μαγαζιά των υπολοίπων. Δεν χάσαμε μόνο το μέτρο. Φοβάμαι πως χάσαμε και το τελευταίο σημείο επαφής με την πραγματικότητα. Και τρομάζω.
Δημοσιεύτηκε και στην Καθημερινή της Κυριακής
Γράφει: Δημήτρης Μ. Δημητρίου
Follow me: @dmdemetriou
