Προς Υπουργό Παιδείας, κ. Κώστα Χαμπιαούρη.
Αγαπητέ Κώστα,
Είχα να σε δω 33 χρόνια και ξαφνικά από την 1η του Μάρτη που έγινες υπουργός μέχρι σήμερα σε είδα στην τηλεόραση ογδόντα φορές, σε ογδόντα μέρες. Κάποτε σε βλέπω και δύο φορές την ημέρα, διότι βγαίνεις και τις μεσημβρινές εκπομπές. Δεν ξέρω πως συμβαίνει να υπάρχει κάθε μέρα κάποια είδηση που να σε αφορά αλλά πλησιάζεις να γίνεις από μόνος σου ολόκληρο ειδησεογραφικό πρακτορείο.
Κάθε μέρα σ’ ακούω να λες ότι ΘΑ κάνεις αυτό, ΘΑ κάνεις εκείνο, ΘΑ αλλάξεις το ένα, ΘΑ αλλάξεις το άλλο, ΘΑ ΘΑ ΘΑ ΘΑ ΘΑ… Έγινες, χωρίς να σου το ζητήσουμε, ο …θαθάς μας. Αλλά για να καταστεί εφικτό να υλοποιήσεις όλα αυτά τα «θα-θα» που απλόχερα μοιράζεις, πρέπει κάποτε να βρεις και την «αθκειάσην» να ασχοληθείς με την υλοποίησή τους.
Αλλά πού να την βρεις την «αθκειάσην» όταν καθημερινά είσαι σε εκδηλώσεις, συνοδευόμενος από τηλεοπτικές κάμερες, οι οποίες γράφουν την ώρα που μιλάς στην εκδήλωση, έπειτα γράφουν τις δηλώσεις σου στο τέλος της εκδήλωσης κι έπειτα τρέχεις στα κανάλια να ξαναπείς εκείνα που είπες στην εκδήλωση και στις δηλώσεις σου. Άλλοτε πάλι φεύγεις για ταξίδι κι επιστρέφοντας κάνεις ανελλιπώς δηλώσεις στα κανάλια για το τι έκανες στο ταξίδι, έπειτα βγαίνεις και στα δελτία ειδήσεων για να ξαναπείς τι έκανες στο ταξίδι και ούτω καθεξής. Έγινες ο κονφερανσιέ της κυβέρνησης Αναστασιάδη, αλλά χρόνο για ουσιαστική δουλειά ως Υπουργός Παιδείας δεν έχεις. Έχεις τάξει μέχρι σήμερα φούρνους παξιμάδια, αλλά τον φούρνο δεν τον άναψες ακόμη.
Θα σου δώσω μια επαγγελματική συμβουλή, μέσα από την εικοσιπεντάχρονη πείρα μου στην τηλεόραση. Κάτσε να δουλέψεις και σταμάτα το σώου. Όποιος ασχολείται διαρκώς με την αυτοπροβολή του, αρχίζει σιγά σιγά να ξεφεύγει και να του γίνεται η αυτοπροβολή εμμονή. Μια εμμονή που διαρκώς επιδεινώνεται, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να χάνει το μέτρο, έπειτα να χάνει τον μπούσουλα και τέλος να χάνει το νου του. Εσύ κατά κει πας, γι’ αυτό άλλαξε ρότα όσο είναι καιρός. Έχεις ξεφύγει κι έφτασες στο σημείο, για την προσωπική σου αυτοπροβολή, να εκμεταλλεύεσαι το θάνατο ενός δεκάχρονου παιδιού.
Διέταξες, όπως όφειλες, έρευνα για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβη το ατύχημα στο δημοτικό του Αλεθρικού. Αλλά δεν μπορούσες να περιμένεις να ολοκληρωθεί η έρευνα. Διότι δεν μπορούσες να στερηθείς έστω και μία μέρα το σώου σου στην τηλεόραση. Δεν κολλούσε με τίποτα, κάτω από το βάρος του θανάτου ενός παιδιού, εσύ να βρεις άλλη αφορμή να βγεις στο φακό, όπως αυτές που βρίσκεις κάθε μέρα. Δεν θα μπορούσες π.χ. να πας να φυτέψεις δέντρα κάπου ή να επιθεωρήσεις τα έργα σε κάποιο σχολείο. Έτσι ξεκίνησες ένα προσωπικό σώου με θέμα το συγκεκριμένο τραγικό γεγονός. Βγήκες στην τηλεόραση για να παραστήσεις τον Superhero που με αποφασιστικό ύφος δηλώνει «εγώ δε θα χαριστώ σε κανένα». (Ααατς!)
Ξεκίνησες να απαριθμείς μια σειρά από τυπικούς ελέγχους, σε σχέση με το τι έκανε ο δάσκαλος, για πράγματα που ελάχιστη έως καμία σχέση έχουν με το θάνατο του παιδιού. Μας είπες ότι θα ερευνηθεί ακόμη και αν ο δάσκαλος είχε γράψει στον δεκαπενθήμερο προγραμματισμό του ότι εκείνη τη μέρα θα έβαζε τα παιδιά να παίξουν μπάσκετ. Πρόσεξε το καλά αυτό, διότι αν δεν έγραψε μέσα στο τετράδιό του 15 μέρες πριν το ατύχημα ότι θα τους βάλει να παίξουν μπάσκετ, αυτός φταίει για το θάνατο του παιδιού και πρέπει να καταδικαστεί σε διά βίου φυλάκιση.
Κάθε μέρα συμβαίνουν ατυχήματα στα σχολεία. Κάθε μέρα χτυπάνε τα παιδιά εδώ κι εκεί, από απροσεξία ή παιδική απερισκεψία. Το ξέρουμε αυτό κι εμείς που ήμασταν κάποτε δάσκαλοι κι ο όλος ο κόσμος. Αν το παιδί χτυπήσει στο σχολείο, λόγω πλημμελούς εποπτείας του δασκάλου, τότε ναι, ο δάσκαλος έχει ευθύνη. Αλλά να ψάχνεις μέσα στο δεκαπενθήμερό του για να δεις αν έγραφε ότι θα τους κάνει μπάσκετ, αυτό δεν αποτελεί προσπάθεια για έλεγχο και θεραπεία, αλλά ανώφελη τυπολατρεία.
Εκεί που δεν είχει κανένας παράπονο από το σχολείο, ούτε οι γονείς, ούτε κανένας άλλος, εσύ ο ίδιος μετακύλησες ξαφνικά τις ευθύνες για το θάνατο του παιδιού στο σχολείο, στοχοποιώντας μάλιστα προσωπικά τον δάσκαλο, χωρίς καν να ξέρεις τι έγινε. Αν σου έλεγε κανείς ότι ο ίδιος ο δάσκαλος χτύπησε χάμω το παιδί και το τραυμάτισε, θα είχες και έλεος!
Και δεν σε έφτανε αυτό, διέρρευσες σε συγκεκριμένη εφημερίδα προσωπικά στοιχεία του δασκάλου για να τα δημοσιεύσει πρωτοσέλιδα, αναγάγοντας το κουτσομπολιό και την κακοήθεια σε είδηση. Βγήκες να πεις ότι στα σχολεία εργάζονται προβληματικοί δάσκαλοι κι έστειλες την αστυνομία να διώξει από το δημοτικό του Αλεθρικού τον πρόεδρο και τον γενικό γραμματέα της Παγκύπριας Οργάνωσης των Δασκάλων, όταν αυτοί πήγαν καθηκόντως στο σχολείο να μιλήσουν με τους δασκάλους και τα παιδιά.
Τα έκανες όλα αυτά για το προσωπικό σου σώου και για τίποτε παραπάνω. Για τίποτα επί της ουσίας. Από την πρώτη μέρα που έγινες υπουργός μέχρι σήμερα, ό,τι κάνεις είναι μόνο για το θεαθήναι. Τίποτε το ουσιαστικό για την παιδεία του τόπου μέχρι στιγμής. Όλα για την προσωπική σου ατζέντα.
Αλλά να ξέρεις πως ο καθένας κρίνεται από τα επιτεύγματά του κι όχι από τις «λαφαζανιές» του. Προπαντός όχι από τις μαγκιές του. Τις μαγκιές φύλαξέ τις όταν θα χορεύεις ζεϊμπεκιές στα μπουζούκια. Διότι μέχρι κι εκεί σε έδειξαν τα ΜΜΕ να τραγουδάς και να διασκεδάζεις. Μακάρι να ‘σαι καλά βέβαια και να διασκεδάζεις αλλά στο μόνο μέρος που δεν σε έδειξαν ακόμη τα ΜΜΕ είναι εκεί που ακόμη κι ο βασιλιάς πηγαίνει ασυνόδευτος.
Έχεις συνεχώς πατημένο στο τέρμα το γκάζι της αυτοπροβολής. Άκου όμως τη συμβουλή μου: Το φρένο είναι ακριβώς δίπλα από το γκάζι. Πάτησέ το, γιατί έτσι όπως πας θα πέσεις απότομα και με φόρα πάνω σε κανένα τοίχο.
Γράφει: Κωνσταντίνος Οδυσσέως
