Δευτέρα απόγευμα βρέθηκα στο Παρίσι για την 83η συνεδρία του Διοικητικού Συμβουλίου της «Παγκόσμιας Ένωσης Πανεπιστημίων» (ΙΑU).
Είχα μερικές ελεύθερες ώρες και αποφάσισα να επισκεφτώ το Επιστημονικό Εργαστήριο του μουσείου του Λούβρου με το οποίο είχα συνεργαστεί στο πλαίσιο ευρωπαϊκών ερευνητικών προγραμμάτων στο παρελθόν.
Συνάντησα τον φίλο και ερευνητή MichelMenu, συνεργάτη της Ερευνητικής Μονάδας Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου και είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση γύρω από μελλοντικά ερευνητικά προγράμματα και κοινές δράσεις. Μιλήσαμε επίσης και για τις γαλλικές εκλογές της 23ης Απριλίου, για τις επιλογές αλλά και για τις μη επιλογές. Δεν υπάρχουν ποια ούτε οι μεγάλοι ηγέτες, αλλά ούτε και οι μεγάλοι αντίπαλοι.
Αμέσως μετά μου πρότεινε να μπούμε στο μουσείο για μια σύντομη επίσκεψη. Δείχνοντας την κάρτα εργασίας του Λούβρου «αποφύγαμε ευγενικά» μια ουρά εκατοντάδων ανθρώπων που περίμεναν υπομονετικά να εισέλθουν στο μουσείο.
Είναι προνόμιο να εργάζεσαι σε τέτοιους χώρους, γίνεσαι ο ίδιος μέρος της κληρονομιάς και της ιστορίας.
Δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή είναι μέρες σταύρωσης, ίσως οι απειλές Ερντογάν για το Αιγαίο, αυτή τη φορά ένιωσα μια έντονη επιθυμία να δω και πάλι τους πίνακες του Delacroix. Η αίθουσα γεμάτη από πολύ κόσμο από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Στάθηκα μπροστά από «Τη Σφαγή της Χίου». Κάθε φορά που βλέπω αυτό το αριστούργημα συγκινούμαι. Το κοίταζα για ώρα πολλή. Και τότε πέρασαν από το μυαλό μου οι άνθρωποι που χάσαμε το 74 και οι αγνοούμενοί μας. Αυτός ο πίνακας συμπυκνώνει όλη τη μοίρα του ελληνισμού στα πέτρινα χρόνια.
Έμεινα ώρα πολλή να κοιτάω, πλήθος κόσμου γύρω μου, δεν άκουγα τίποτα και κανέναν, «χάθηκα» στη δεξιά πλευρά του πίνακα και στις εκφράσεις των μικρών παιδιών του γένους. Και τότε δεν ξέρω γιατί, μου ήρθε στο μυαλό η τελευταία φωτογραφία από το εξώφυλλο της εφημερίδας «Liberation». Τα «παιδιά του Άσαντ» νεκρά από την τελευταία χημική επίθεση στη Συρία. Μια φωτογραφία που θα μπορούσε, ίσως, να ζωγραφίσει ο Delacroix. Θα χρειαζόταν ακριβώς τα ίδια πινέλα και τα ίδια χρώματα. Δίπλα από «Τη σφαγή της Χίου», η σφαγή της Συρίας, παιδιά αγκαλιασμένα.
Τα χρόνια περνούν αλλά οι σουλτάνοι και οι νέο-σουλτάνοι παραμένουν οι ίδιοι, αιμοσταγείς. Τα θύματα παραμένουν τα ίδια, άμαχος πληθυσμός, αθώα παιδιά, που γεννήθηκαν και γνώρισαν μόνο τον πόλεμο.
Σκέφτομαι, πρέπει να σταματήσει ο βρώμικος, ο μάταιος πόλεμος στη Συρία. Πρέπει η περιοχή να απαλλαχτεί από τους δικτάτορες και τους πατρόνους της, που καθημερινά βάφουν τα χέρια τους με αίμα αθώων.
Καλή ανάσταση και καλή λευτεριά.
Καθηγητής Κωνσταντίνος Χριστοφίδης,
Πρύτανης Πανεπιστημίου Κύπρου
Γράφει: Κωνσταντίνος Χριστοφίδης
