Το Σύνδρομο του Πήτερ Παν σημαίνει παρατεταμένη εφηβεία και αναφέρεται σε άρνηση του ατόμου να μεγαλώσει, όπως ο ήρωας του παραμυθιού.
Τι συμβαίνει όμως όταν το Σύνδρομο αυτό χαρακτηρίζει την επίσημη πολιτική μας στο Κυπριακό, στην πιο κρίσιμη φάση του προβλήματος, 40 χρόνια μετά;
Ο κ. Αναστασιάδης βρίσκεται εγκλωβισμένος μεταξύ προεκλογικών διακηρύξεων, επικοινωνιακών παιχνιδιών και των δύσκολων εξελίξεων στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων. Χάσαμε ένα χρόνο προσπαθώντας να συμφωνηθεί μια «ξεκάθαρη» και «λεπτομερής» διακήρυξη, που «εξ υπαρχής» θα έλυνε προβλήματα και θα έθετε τη βάση των διαπραγματεύσεων. Τα κοινά ανακοινωθέντα της 23ης Μαΐου και της 1ης Ιουλίου αξιολογήθηκαν από τον κ. Αναστασιάδη ως ανεπαρκή. Πού καταλήξαμε; Σε μια διακήρυξη που χαρακτηρίζεται σαν «η χειρότερη που υπήρξε ποτέ» από κάποιους, μέχρι «ότι άφησε ζημιές» από τους πιο μετριοπαθείς. Άφησε ζημιές, αυτή είναι η αλήθεια: στο ζήτημα της αδιαίρετης κυριαρχίας κυρίως.
Πως μπορούσε να ήταν διαφορετικά με τον κ. Έρογλου απέναντι μας και με Κύπρο και Ελλάδα σαφώς πιο αποδυναμωμένες σε σχέση με το 2008;
Φοβούμαστε τις συγκλίσεις της προηγούμενης φάσης των συνομιλιών. Εδώ υπάρχει μια τεράστια αντίφαση: ο κ. Αναστασιάδης, που υποστήριξε φανατικά το σχέδιο Ανάν, απορρίπτει συγκλίσεις που σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις αποτελούν πρόνοιες καλύτερες για την πλευρά μας και τον κυπριακό λαό στο σύνολό του, σε σύγκριση με το σχέδιο Ανάν. Διευκολύνει τον Έρογλου ο οποίος ουδέποτε τις αποδέχτηκε. Ο οποίος παρουσιάζεται και σαν διαλλακτικός στη διεθνή κοινότητα. Και μας ασκεί και κριτική περί στρεψοδικίας.
Αίφνης στην επέτειο των 40 χρόνων από το προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή και κατοχή άνοιξε ξανά η συζήτηση για τη «νέα στρατηγική». Ξεκαθάρισε τουλάχιστο ότι ουδείς στο Εθνικό Συμβούλιο αμφισβητεί, ανοιχτά τουλάχιστο, την επιδίωξη λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Τη ΔΔΟ την ταλαιπωρούμε συνήθως προεκλογικά για να της δώσουμε «σωστό περιεχόμενο» και να «αποσαφηνίσουμε» τους όρους «διζωνικότητα», «δικοινοτικότητα» κ.ο.κ..
Χρειάζεται βελτίωση η στρατηγική και η τακτική μας; Χρειάζεται. Να διαφημίζονται λίγα, να υπάρχει οικονομία λόγων και να γίνονται πολλά. Αυτή είναι εγγενής παθογένεια μιας κυβέρνησης που έχει αποσπάσει στο προεδρικό πολλούς δημοσιογράφους αλλά κανένα ειδικό για τα της Τουρκίας, της διεθνούς κατάστασης ή άλλα σοβαρά ζητήματα.
- Λέμε σωστά για το χαρτί του Φυσικού Αερίου το οποίο ανακαλύψαμε με άριστες κινήσεις στη διεθνή σκακιέρα, εν μέσω τουρκικών απειλών. Καθυστερούμε. Το Τερματικό δεν προχωρεί και χωρίς Τερματικό ο στρατηγικός μας σχεδιασμός αποδυναμώνεται σημαντικά. Ήδη χώρες της περιοχής προχωρούν σε διμερείς συμφωνίες (π.χ. Ισραήλ- Αίγυπτος) ενώ προχωρούν (Ισραήλ) σε λύσεις πλωτών μονάδων.
- Πολυδιαφημίστηκε η επιλογή των «χιαστί» επαφών σε Άγκυρα και Αθήνα. «Θα θέσουμε την Τουρκία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων» και άλλα τινά. Πέρα από μια τυπικής διαδικασίας συνάντηση, τίποτε άλλο δεν έχει επιτευχθεί. Αντίθετα φαίνεται ότι τυγχάνει εκμετάλλευσης από την ΤΚ πλευρά. Και συντηρεί τον κίνδυνο μετεξέλιξης της διαδικασίας σε τετραμερή διάσκεψη.
- Αμμόχωστος. Μεγάλη κινητικότητα στα ΜΜΕ αλλά η αλήθεια είναι ότι το θέμα δεν συζητείται καν. Ούτε οι προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν με την επίσκεψη Μπάιντεν βρήκαν ανταπόκριση. Σωστά προτάσσεται από τη δική μας πλευρά, χωρίς όμως επιτυχία προώθησης στις συνομιλίες ή στη διεθνή κοινότητα.
- Καμιά συγκροτημένη πολιτική έναντι της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Αντίθετα άστοχες ενέργειες (π.χ. χειρισμός ευρωεκλογών) έχουν τραυματίσει περαιτέρω τις σχέσεις μας με την ΤΚ κοινότητα.
- Η μονοσήμαντη επένδυση όλων των προσδοκιών μας στις ΗΠΑ δεν θα μας βγει σε καλό. Ασφαλώς οι ΗΠΑ θα διαδραματίσουν ρόλο σε μια ενδεχόμενη λύση του κυπριακού. Ασφαλώς οι ΗΠΑ έχουν συμφέροντα στην Κύπρο. Πολύ περισσότερα συμφέροντα έχουν όμως στην Τουρκία. Την ίδια στιγμή επιδεινώνουμε τις σχέσεις μας με τη Ρωσία και άλλους παραδοσιακούς φίλους της Κύπρου. Τα ίδια ισχύουν για τη ΝΑΤΟλαγνεία που επιδεικνύουν οι κυβερνώντες.
- Εμπλοκή της ΕΕ. Ακόμα ένα θέμα που κινείται ιδιαίτερα, αλλά σχεδόν αποκλειστικά στα ΜΜΕ. Ο κ. Γιούγκερ, ερωτώμενος από τους ευρωβουλευτές του ΑΚΕΛ, εξέφρασε άγνοια για το θέμα και για τις εξελίξεις στο κυπριακό.
Βελτίωση μπορεί να υπάρξει. Ας μην αξιοποιούνται όμως τα λάθη μας ως δικαιολογία για ανατροπή της διαδικασίας. Για ανατροπή, έστω και αν δεν λέγεται ανοικτά, του στόχου της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Της ίδιας της λύσης του κυπριακού. Ο χρόνος τρέχει. 40 χρόνια. Ο χρόνος δημιουργεί κάθε μέρα τετελεσμένα και οδηγεί σε παγίωση των διχοτομικών δεδομένων. Για αυτόν κυρίως το λόγο στηρίζουμε τη διαπραγματευτική διαδικασία. Δεν θα δεχτούμε κακή λύση. Δεν έχουμε την πολυτέλεια «στρατηγικών» άλλων 40 χρόνων.
40 χρόνια μετά. Ας δούμε, ώριμα επιτέλους, τι συντελέστηκε το 1974. Η μεγαλύτερη προδοσία, η μεγαλύτερη εθνική καταστροφή σε 3000 χρόνια ιστορίας. Για πρώτη φορά εθνικό ξεκαθάρισμα. Για πρώτη φορά το ελληνοκυπριακό στοιχείο έχει ξεριζωθεί από τη μισή Κύπρο. Ποτέ προηγούμενα. Αν δεν ανατραπεί αυτό το δεδομένο, θα είναι η απόλυτη καταστροφή. Θα χάσουμε για πάντα τη μισή μας πατρίδα, θα υποθηκεύσουμε την άλλη μισή. Ας ωριμάσουμε. Με την πολιτική του «εφικτού» και όχι του «ευκταίου». Στο όνομα του «ευκταίου», των πατριωτικών κορόνων και των μεγάλων λόγων, πουλήθηκε η μισή Κύπρος. Ας μην εκδώσουμε, 40 χρόνια μετά, το «κοτσιάνι»…
Γράφει: Χρίστος Χριστοφίδης
