Η Συμφωνία στην οποία πέραν των 190 κρατών κατέληξαν στο Παρίσι για τις κλιματικές αλλαγές είναι ιστορικής σημασίας.
Καμία χώρα, όμως, ή ομάδα κρατών δεν έχει νικήσει σε σχέση με τα επίμαχα ζητήματα που κυριάρχησαν στην 21η Συνδιάσκεψη των Συμβαλλομένων Μελών στη Σύμβαση-Πλαίσιο του ΟΗΕ για την Αλλαγή του Κλίματος. Η Συμφωνία του Παρισιού δεν θα ήταν δυνατή εάν τα κράτη που συμμετείχαν δεν κατέληγαν σε συμβιβασμούς σε σχέση με τις δικές τους προτάσεις ή τα «καυτά» ζητήματα που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν.
Τα κρίσιμα ζητήματα αφορούσαν πρωτίστως στην διαφοροποίηση που θα υπάρχει μεταξύ των ανεπτυγμένων κρατών και των αναπτυσσόμενων κρατών ως προς τις δεσμεύσεις και τις ευθύνες τους για την υλοποίηση της Συμφωνίας. Οι αναπτυσσόμενες χώρες, όπως η Ινδία για παράδειγμα, επιδίωκαν όπως οι αναπτυγμένες χώρες αναλάβουν μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τις κλιματικές αλλαγές, αφού πρωτίστως αυτές ευθύνονται για τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου από το 1850 περίπου έως την δεκαετία του 1980. Επιδίωκαν, ως προς τούτο, την εφαρμογή της αρχής της κοινής αλλά διαφοροποιημένης ευθύνης που περιλαμβάνεται στη Σύμβαση. Η Συμφωνία του Παρισιού εφαρμόζει την πιο πάνω αρχή τέσσερις φορές, κυρίως σε σχέση με την διαφοροποίηση ως προς τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνουν τα αναπτυγμένα και τα αναπτυσσόμενα κράτη.
Ένα δεύτερο μείζον ζήτημα που αντιμετωπίστηκε ήταν αυτό της χρηματοδότησης και της οικονομικής στήριξης για τις προσπάθειες μείωσης των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Η Συμφωνία του Παρισιού προβλέπει ότι οι αναπτυγμένες χώρες θα παράσχουν 100 δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο από το 2020, χωρίς όμως να προβλέπεται αύξηση του ποσού μέχρι και το 2025 οπόταν θα αποφασιστεί το νέο ποσό οικονομικής στήριξης.
Τέλος, σε σχέση με τον στόχο μείωσης της αύξησης της θερμοκρασίας, οι λιγότερο αναπτυγμένες χώρες και τα μικρά νησιωτικά κράτη επιζητούσαν την μείωση της αύξησης της θερμοκρασίας στους 1,5 βαθμούς κελσίου, ενώ οι αναπτυγμένες στόχευαν στους 2 βαθμούς. Η συμβιβαστική λύση που καταγράφεται στη Συμφωνία του Παρισιού αναφέρει και τους δυο στόχους – η μείωση να είναι κάτω από 2 βαθμούς με τις προσπάθειες των κρατών να κυμαίνονται στην μείωση της θερμοκρασίας κάτω από 1,5 βαθμούς, ενώ τονίζει το γεγονός ότι τα σχέδια για μείωση της θερμοκρασίας που παρουσιάστηκαν από τα κράτη δεν είναι αρκετά για να μειωθεί η αύξηση της θερμοκρασίας κάτω από 2 βαθμούς, πόσο μάλλον για 1,5 βαθμούς.
Η Συμφωνία του Παρισιού αποτελεί την παγκόσμια ευκαιρία για να σωθεί ο πλανήτης μας. Απαιτούνται, όμως, δραστικά μέτρα και πλήρης εφαρμογή των συμφωνηθέντων, ούτως ώστε η Συμφωνία του Παρισιού μετατραπεί σε πραγματικό οδικό χάρτη για την προστασία του περιβάλλοντος και τον περιορισμό των κλιματικών αλλαγών.
Γράφει: Αντώνης Στ. Στυλιανού
