Η άνοδος του ΕΛΑΜ μπορεί να ανακοπεί μόνο προσεγγίζοντας ξανά τη δημοκρατία. Εφόσον το πολιτικό σύστημα πείσει ότι αλλάζει και πάψει να προσβάλλει τον πολίτη. Όταν αυτοί που δημιούργησαν τις συνθήκες γιγάντωσης της ακροδεξιάς βγουν από το κάδρο, και αυτοί που για χρόνια διαμόρφωναν το σημερινό τοπίο θα σταματήσουν να εμφανίζονται ως λύση ενώ είναι το πρόβλημα. Καθιστώντας το πολιτικό μας πολίτευμα ξεκάθαρα πιο ελκυστικό από την ακροδεξιά, και το φασισμό πολιτικά ακίνδυνο.
«Η ενίσχυση των ακραίων οδηγεί σε αύξηση του εκλογικού ορίου», ήταν ο τίτλος της Καθημερινής με την οποία εξηγούσε γιατί ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ επέλεξαν 7 μήνες πριν τις βουλευτικές να προχωρήσουν σε αλλαγή του ορίου. Το ζήτημα που απασχολεί τόσο τη μία πλευρά όσο και την άλλη, έγραφε η εφημερίδα, είναι η άνοδος της ακροδεξιάς. Με το ΑΚΕΛ να επισημαίνει πως «ήδη όπως έχουν σήμερα τα δεδομένα το «παράρτημα της Χρυσής Αυγής», έχει σοβαρές πιθανότητες να εισέλθει εντός Κοινοβουλίου, με αποτέλεσμα η Κύπρος να έχει παρόμοια φαινόμενα με αυτά της Ελλάδας».
Είναι ένα επιχείρημα που προέταξαν και πολλοί φίλοι (στελέχη κομμάτων και μη) στις συζητήσεις που είχαμε με αφορμή και το άρθρο μου της περασμένης βδομάδας με το οποίο είχα εκφράσει την ανησυχία για το γεγονός ότι αυτή η αύξηση διασφαλίζει στην ουσία συνέχιση της ίδιας πορείας. Ότι δηλ. με το σημερινό όριο, η είσοδος του ΕΛΑΜ στη Βουλή φαντάζει σχεδόν βέβαιη. Με τους περισσότερους να χρεώνουν την άνοδο της Χρυσής Αυγής στην απροθυμία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα να την αντιμετωπίσει ενόσω βρισκόταν σε επίπεδα που μπορούσε να ελεγχθεί. Και να προβάλλουν τη συγκεκριμένη κίνηση τη δεδομένη στιγμή ως το μόνο ρεαλιστικό τρόπο ώστε να μην ακολουθήσουμε την Ελλάδα.
Είναι όμως ένα επιχείρημα που δεν πείθει. Όχι μόνο διότι έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι τέτοιες ενέργειες κάθε άλλο παρά σε βάρος της ακροδεξιάς λειτουργούν. Αντίθετα, την τρέφουν γιατί ερεθίζουν την κοινή γνώμη, αφού είναι δύσκολο για τον πολίτη να δεχθεί εκείνοι που δημιούργησαν τις συνθήκες για την εξάπλωσή του φασισμού, να τον χρησιμοποιήσουν ως μπαμπούλα για να επιβιώσουν ξανά. Αλλά κυρίως επειδή η κυρίαρχη πολιτική που ασκείται, κάθε άλλο παρά ανησυχία από μέρους των μεγάλων δείχνει για ενδυνάμωση του εξτρεμισμού. Διότι, αν όντως ανησυχούσαν διαφορετική θα ήταν η συμπεριφορά και ενέργειες τους. Άλλες θα ήταν και οι προτεραιότητες τους. Θα είχαν επικεντρωθεί στη σταδιακή αναδόμηση της ηθικής του συστήματος, την επαναφορά της διαφάνειας στο τρόπο θεσμικής και οικονομικής λειτουργίας του (η οποία «συζητείται» από το 2003 χωρίς αποτέλεσμα), τον τερματισμό της διαπλοκής. Στο πως επαναφέρουν εντός κοινωνίας το αίσθημα δικαίου. Πως δίνουν ξανά στον κόσμο ελπίδα και προοπτική. Όλα όσα δεν έγιναν στην Ελλάδα και συνέθεσαν το πλέγμα μέσα στο οποίο αναδύθηκε η Χ.Α. και που απειλούν να γιγαντώσουν τον ακροδεξιό εξτρεμισμό και στην Κύπρο. Τίποτα δεν έκαναν. Αντίθετα επικεντρώθηκαν στο πως να μην αλλάξει τίποτε. Πολύ απλά διότι πραγματική τους έννοια δεν είναι άλλη από το να διατηρήσουν κεκτημένα, να παραμείνουν στο προσκήνιο και να εδραιωθούν. Αποκλείοντας καθετί βρίσκεται εκτός αυτών.
Η άνοδος του ΕΛΑΜ μπορεί να ανακοπεί μόνο προσεγγίζοντας ξανά τη δημοκρατία. Μόνο εφόσον το πολιτικό σύστημα πείσει ότι αλλάζει και πάψει να προσβάλλει τον πολίτη. Όταν αυτοί που δημιούργησαν τις συνθήκες γιγάντωσης της ακροδεξιάς βγουν από το κάδρο, και αυτοί που για χρόνια διαμόρφωναν το σημερινό τοπίο θα σταματήσουν να εμφανίζονται ως λύση ενώ είναι το πρόβλημα. Με εξυγίανση και ανανέωση του συστήματος, την ορθή λειτουργία του κράτους. Μέσα από θετικά αποτελέσματα και προοπτική που δίνουν οι πολιτικές που λειτουργούν ως αντίβαρο και κόντρα στις υποσχέσεις και φοβίες των ακροδεξιών. Καθιστώντας το πολιτικό μας πολίτευμα ξεκάθαρα πιο ελκυστικό από την ακροδεξιά, και το φασισμό πολιτικά ακίνδυνο. Η δύναμη της δημοκρατίας ήταν άλλωστε πάντοτε εκείνη η μεταφυσική πίστη πως αυτό το πολίτευμα προάγει το κοινό συμφέρον.
Όσο ο κόσμος βλέπει τον πρόεδρο να μιλά για μηδενική ανοχή, να καλεί τους ανεξάρτητους θεσμούς να κάνουν ό,τι χρειάζεται αλλά ο ίδιος και η κυβέρνηση του να βάζει με κάθε ένα από αυτούς. Όσο τον ακούει να διαφημίζει το τέλος της διαπλοκής, να κάνει λόγο για άριστους των αρίστων, ενώ γεμίζει κάθε θέση που ανοίγει με όποιον τον στήριξε προεκλογικά. Όσο , ενώ χιλιάδες παιδιά ζητιανεύουν για ένα σάντουιτς ακούει την κυβέρνηση να χαρακτηρίζει λαϊκισμό τη συζήτηση που γίνεται για τις καινούργιες λιμουζίνες, και τον υπουργό Οικονομικών να δηλώνει ότι δεν θα αρχίσει να τάζει ενόψει εκλογών (αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο ίδιος δεν είναι διατεθειμένος να λαϊκίσει) και την ίδια στιγμή προχωρεί σε παραχώρηση αυξήσεων σε δημόσιους λειτουργούς ενωρίτερα απ’ ότι προνοούσε η συμφωνία μαζί τους. Όσο βλέπει τα κόμματα απρόθυμα να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά και με τρόπο που θα είναι προς όφελος της πλειοψηφίας τα σημερινά προβλήματα. Χωρίς σχέδιο, χωρίς συνείδηση, να μετράνε απλά τις έδρες που θα πάρουν ή θα χάσουν, το ΕΛΑΜ ελάχιστα έχει να κάνει. Όσο ανεβάζουν το όριο τόσο θα το σπρώχνουν στη Βουλή.
Δημοσιεύθηκε και στον Πολίτη της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
