Από τα γεννοφάσκια μας συνηθίσαμε κάποιες φράσεις κλισέ να αποτελούν το καθημερινό μας ψωμοτύρι. Μεγαλώσαμε ακούοντας διαρκώς, πως το κυπριακό μπαίνει σε «κρίσιμη φάση» και οι διεξαγόμενες συνομιλίες σε «κρίσιμη καμπή».
Ενίοτε συνηθίσαμε «άσπονδους εχθρούς και φίλους» να νουθετούν εκ του ασφαλούς, να βρούμε λύση γιατί αυτό θα είναι προς όφελος και των δύο κοινοτήτων, λες και εμείς δεν το επιζητούμε.
Δυστυχώς τα ίδια επαναλαμβάνονται και σήμερα ενόψη της επικείμενης συνάντησης Ακκιντζί-Αναστασιάδη στο Μοντ Πελεράν της Ελβετίας για συζήτηση του εδαφικού και όχι μόνο. Οι νουθεσίες δίνουν και παίρνουν και μαζί η ωραιοποίηση της λύσης. Οι δυσκολίες ως εκ θαύματος μηδενίζονται.Οι τρίτοι μας συμπεριφέρονται ως να είμαστε πρωτόγονοι ιθαγενείς ή στην καλύτερη περίπτωση παραπονεμένα νήπια που τσακωνόμαστε δικοινοτικά . Υποβαθμίζουν το αίτημά μας για μια σωστή, δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση στη βάση του ευρωπαϊκού κεκτημένου χωρίς παρεκκλίσεις.
Κι όλα αυτά , μετά από 42 πέτρινα χρόνια, κατά την διάρκεια των οποίων απέτυχαν οι Διεθνείς Οργανισμοί και οι διάφορες υπερδυνάμεις να ασκήσουν αποτελεσματικές πιέσεις στην κατοχική Τουρκία, για αποχώρηση του κατοχικού στρατού και άμεση υλοποίηση των περί Κύπρου ψηφισμάτων και του Πρωτοκόλλου της Άγκυρας. Ο Ερντογάν τους παίζει στα δάκτυλα. Οι φρούδες υποσχέσεις και νουθεσίες δήθεν για το «καλό μας», αποτελούν το δικό τους άλλοθι για την απραξία και την ανικανότητά τους να παρέμβουν προς αποκατάσταση της νομιμότητας .
Σήμερα επαναλαμβάνουν εαυτούς. Πιέζουν την πλευρά μας να συγκατατεθεί σε λύση τουρκικών ουσιαστικά προδιαγραφών, αφού η ΔΔΟ, ως γνωστόν, ανέκαθεν αποτελούσε τουρκικό όραμα κι όχι δικό μας. Μετατράπηκε σταδιακά σε παντιέρα του αγώνα μας,αποκτώντας κατ΄ευφημισμό και ουρά, για το «σωστό περιεχόμενο», που ωστόσο απουσιάζει από επίσημα έγγραφα!
Μετά από οκτώ χρόνια συζητήσεων, με διαφορετικές ηγεσίες Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, η προτεινόμενη «λύση» ΔΔΟ, εξακολουθεί να περιέχει αμφισημίες και ασάφειες. Το εδαφικό και το περιουσιακό δεν συζητήθηκαν επαρκώς.Υπάρχουν κενά και εκκρεμότητες στο κεφάλαιο διακυβέρνησης και στα κεφαλαιώδη θέματα της Προεδρίας, της ασφάλειας και των εγγυήσεων.Ήδη καταγράφονται υπαναχωρήσεις της τουρκοκυπριακής πλευράς στο θέμα αναλογίας πληθυσμού. Η Μόρφου, ως άλλη Αμμόχωστος, παίζεται στα ζάρια.Αποτελεί μήλο της έριδος και χαρτί για περαιτέρω τουρκικούς εκβιασμούς με αίτημα την «κρατική αναγνώριση έναντι εδάφους».
Κι εμείς, ως λαός απεριόριστα «υπομονετικός», καρτερικά υπομένουμε. Ανεχόμαστε διαρκή εμπαιγμό και εξευτελισμό της νοημοσύνης μας. Συρόμαστε από το κακό στο χειρότερο. Ντόπιοι και ξένοι- βολεύονται να κρατάνε τους πολίτες ανημέρωτους και ανενεργούς στον καναπέ, για να παίζουν τα δικά τους παιγνίδια συμφερόντων και διαμοιρασμού εξουσίας.
Τα περιθώρια λάθους ωστόσο στενεύουν στο Μοντ Πελεράν. Ο Πρόεδρος δεσμεύτηκε πως δεν θα παρουσιάσει σχέδιο λύσης στο κυπριακό, αν αυτό δεν θα είναι καλύτερο από το σχέδιο Ανάν ώστε να γίνει αποδεκτό από Ε/κς και Τ/κς. Θα είναι οδυνηρά επώδυνη περιπέτεια να διαψευθεί, γιατί οι πιέσεις τρίτων θα είναι ασφυκτικά πιεστικές σε βάρος μας. Η τουρκική πλευρά κορυφώνει επικίνδυνα τις αξιώσεις της. Αναμένει την αφορμή να μας επιρρίψει τις ευθύνες αποτυχίας σε περίπτωση ενός ενδεχόμενου ΟΧΙ της πλευράς μας σε νέο πιθανό δημοψήφισμα για να θέσει σε εφαρμογή το αποσχιστικό της σχέδιο Β.
Η πολιτειακή και κομματική ηγεσία του τόπου καλείται να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Να μονιάσει. Να βρει τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή εθνικής ομοψυχίας και ενότητας μπροστά στους κινδύνους που ελλοχεύουν. Ο διχασμός μόνο κακά φέρνει και όλεθρο. Κι όταν ομφαλοσκοπούμε, ερίζοντας αναμεταξύ μας, δεν προστατεύουμε τα συμφέροντα της ημικατεχόμενης Κυπριακής Δημοκρατίας. Αντίθετα. Χάνουμε το δάσος για το δέντρο, όταν κυριαρχούν μικροκομματικά συμφέροντα ή προσωπικές φιλοδοξίες. Οι ξένοι μας κοροϊδεύουν. Ο λαός απελπίζεται .
Ας προσπαθήσουμε να είμαστε μονόβουλοι, διεκδικητικοί κι ανυποχώρητοι ως μια ενιαία ασπίδα προστασίας της Κύπρου μας στο Μοντ Πελεράν. Ας προασπιστούμε ενωμένοι, την τιμή, την αξιοπρέπεια, την ηθική και τη δικαιοσύνη, με αγάπη και υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στον τόπο και τον άνθρωπο. Η Κύπρος το αξίζει.
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
