Στην Κύπρο, για διάφορους λόγους υπάρχει έλλειψη πληροφόρησης για τις αποφάσεις που λαμβάνονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμα και αν δίνεται η πληροφόρηση, συχνά είναι ελλιπής.
Ακόμα συχνότερα, η ανάλυση της είναι μεροληπτική. Η επίσημη ανάγνωση των αποφάσεων συνήθως αποτελείται από ευχολόγια και διακηρύξεις. Λόγια «βαρετά» στα αυτιά όλων. Πίσω όμως από αυτά, βρίσκεται η ουσία, που εφαρμοζόμενη πλέον στην πράξη, επηρεάζει τον καθένα.
Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν δύο αλήθειες γι΄αυτές τις αποφάσεις. Αλήθεια πρώτη: ο λαός μας βίωσε το πώς λαμβάνονται αυτές οι αποφάσεις. Τότε που το κούρεμα ονομάστηκε «τέλος αλληλεγγύης». Τότε που η πολιτική επίθεσης κατά των εργαζομένων, των μικρομεσαίων στρωμάτων και των νέων, ονομάστηκε «πολιτική εξυγίανσης της οικονομίας». Αφού η σημερινή κυβέρνηση δεν κατανοεί, ή καμώνεται πως δεν κατανοεί, ότι αυτή είναι η πραγματικότητα, αφού δεν αντέδρασε και δεν αντιτάχθηκε, αναλαμβάνει ολόκληρη την ευθύνη για τις μεγάλες αποφάσεις που λήφθηκαν σε βάρος του Κυπριακού λαού.
Αλήθεια δεύτερη: καμία σοβαρή πολιτική απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν λαμβάνεται χωρίς διαπάλη. Διαπάλη συμφερόντων, διαπάλη μεταξύ κρατών και αρχουσών τάξεων ανάλογα με την δύναμη τους, κυρίως την οικονομική. Δύναμη που συναρτάται με το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας και άλλων παραγόντων.
Η Γερμανία, επιβάλλει τη θέση της, όχι επειδή είναι μια «κακή» χώρα∙ αντιθέτως. Το ίδιο το οικονομικό σύστημα και οι πολιτικές αποφάσεις περιλαμβανομένης της νέας Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (2009) δημιουργούν τις προϋποθέσεις υπερίσχυσης του ισχυρού έναντι του αδυνάτου. Ο ρόλος των μικρών κρατών, γενικά ο ρόλος των αδυνάτων σε αυτή την εξίσωση, είτε είναι των εργαζομένων ή των φτωχών, είναι υποτυπώδης.
Οι όροι που εγκρίθηκαν με τη Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι όροι που ευνοούν τους ισχυρούς. Αυτή δεν εγκρίθηκε ούτε από δημοψήφισμα, ούτε με λαϊκή διαβούλευση, όχι τυχαία. Στην μόνη χώρα που έγινε δημοψήφισμα, στην Ιρλανδία, το όχι του λαού της μετατράπηκε σε ναι, όταν της επιβλήθηκε δεύτερο δημοψήφισμα. Ούτε το Γαλλικό όχι εισακούστηκε, αντιθέτως αποτέλεσε την αφορμή, να καταργηθεί η δυνατότητα δημοψηφίσματος σε κάθε κράτος. Ο λεγόμενος ανόθευτος ανταγωνισμός που περιλαμβάνεται στην Συνθήκη, δηλαδή η εκμετάλλευση στην πλήρη της ανάπτυξη στα πλαίσια του καπιταλισμού, είναι το πλαίσιο το οποίο βιώνουμε σήμερα τέσσερα χρόνια μετά την έγκριση της και μεσούσης της μεγάλης οικονομικής κρίσης.
Η συγκέντρωση των εξουσιών στο διευθυντήριο των Βρυξελλών το οποίο με την σειρά του εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών, είναι ένα ακόμα αποτέλεσμα της Συνθήκης. Η επιβολή της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας ότι τα κράτη πρέπει να έχουν πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, κουτσουρεμένη κοινωνική πολιτική, επιθετική πολιτική σε μισθούς και δικαιώματα, είναι το αποτέλεσμα της παροχής αυτής της εξουσίας στις κυρίαρχες δυνάμεις των Βρυξελλών. Το ΑΚΕΛ, καταψήφισε τη Συνθήκη και γι’ αυτό επικρίθηκε. Σήμερα, μια πιο ψύχραιμη ματιά μπορεί να καταδείξει που μας οδηγεί η εφαρμογή της.
Όμως, όταν ο λαός συνειδητοποιήσει την δύναμη του, τότε θα υπάρξει πραγματική προοπτική θεμελιωδών αλλαγών. Μια τέτοια συνείδηση φαίνεται να αναπτύσσεται σε πολλές χώρες της Ένωσης. Σήμερα, το 67% των Ευρωπαίων, σύμφωνα με το τελευταίο βαρόμετρο στην ΕΕ, θεωρεί ότι η φωνή του δεν εισακούγεται από την ΕΕ. Οι Κύπριοι έχουν την ίδια άποψη στο ποσοστό ρεκόρ, του 89% του πληθυσμού. Το 72% των Ευρωπαίων θεωρεί ότι η κατάσταση στην ΕΕ είναι αρνητική ενώ η κατάσταση στην Κύπρο είναι αρνητική σε ποσοστό 98%.
Η αναγνώριση της πραγματικής κατάστασης προσφέρει το προζύμι για πολιτικό και κοινωνικό αγώνα που μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγές. Ασχέτως εάν οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η κυβέρνηση δε θέλουν ούτε να το ακούσουν αυτό. Για εκείνους, όλα θα παν ρολόι με μερικές «παράπλευρες απώλειες». Για το λαό όμως;
Γράφει: Άντρος Κυπριανού
