Οι συχνές, πρόσφατες ασκήσεις του κατοχικού στρατού έχουν γίνει πλέον, δυστυχώς συνήθεια στους κατοίκους της ακριτικής και ημικατεχόμενης Δερύνειας.
Αποτέλεσμα οι εκκωφαντικές εκρήξεις να προκαλούν αναστάτωση, πανικό και τρόμο στα παιδιά μας. Σχολεία της Δερύνειας βρίσκονται δίπλα ακριβώς από το συρματόπλεγμα και τα παιδιά μας από την ηλικία των δύο χρονών γνωρίζουν για τους τούρκους στρατιώτες, τα ερημωμένα ξενοδοχεία της Αμμοχώστου, τα γκρεμισμένα σπίτια της Κάτω Δερύνειας και την κατεχόμενη παραλία της Δερύνειας.
Δίπλα ακριβώς από την κατεχόμενη παραλία μας, στην περιοχή Μοναστηράκι, έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο πεδίο βολής, και εκεί εκτελεί ο κατοχικός στρατός ασκήσεις με βαρέα όπλα. Ο τρομακτικός θόρυβος από τις εκρήξεις ταρακουνά τα τζάμια των σπιτιών, των εκκλησιών και των σχολείων μας. Φανταστείτε τι σκέφτονται τα μικρά παιδιά, κάθε φορά που ακούνε αυτές τις εκρήξεις. Ο δυνατός ήχος ακούγεται στα αυτιά τους σαν πέτρες που πέφτουν από ψηλά ή ακόμα σαν τύμπανα από παρέλαση. Ίσως για τους μεγαλύτερους να αποτελεί συνήθεια, όμως για τα παιδιά μας δεν αποτελεί μέρος του φανταστικού κόσμου των παραμυθιών, αλλά πραγματικότητα.
Η καθημερινή επαφή με τους εκπαιδευτικούς, αλλά και οι συχνές επισκέψεις στα ακριτικά σχολεία, μας πείθουν ότι τα παιδιά είναι φοβισμένα και τρομοκρατημένα από τις συνεχείς εκρήξεις. Όταν ακούνε αυτές τις εκκωφαντικές εκρήξεις είναι φυσικό να πανικοβάλλονται και ζητούν εξηγήσεις. Όσο και αν προσπαθούμε να τα καθησυχάσουμε, αυτά συνεχίζουν να ρωτούν. Φοβούνται ότι οι Τούρκοι θα πάρουν και την υπόλοιπη Δερύνεια, ότι θα γίνει ξανά πόλεμος, ότι μας ρίχνουν βόμβες στις τάξεις, δεν κοιμούνται τα βράδια ή θέλουν να κοιμούνται στο ίδιο δωμάτιο με τους γονείς τους.
Τα δικά μας παιδιά, δεν είναι παιδιά άλλου Θεού είναι και αυτά παιδιά όπως όλα τα άλλα, που είχαν ίσως την «ατυχία» να μεγαλώσουν δίπλα από το συρματόπλεγμα και τον κατοχικό στρατό. Τι φταίνε τα παιδιά μας και πρέπει να μαθαίνουν από πολύ νωρίς τι είναι το καταφύγιο, οι εχθροπραξίες και οι πυροβολισμοί; Γιατί πρέπει τα δικά μας παιδιά να βλέπουν τρομακτικά όνειρα και εφιάλτες, νομιζόμενα ότι οι τούρκοι στρατιώτες θα βομβαρδίσουν ξανά τον τόπο μας;
Η Δερύνεια δεν έπαψε ποτέ να ζει με τον φόβο και τον πανικό. Από το 1974 μέχρι σήμερα εμείς συνεχίζουμε να ακούμε εκρήξεις και πυροβολισμούς. Πότε επιτέλους κάποιοι θα λάβουν σοβαρά υπόψη τις κραυγές απόγνωσης των παιδιών, των νέων και των συνταξιούχων μας γι’ αυτή την κατάσταση; Εμείς δεν ζητάμε πολλά, μόνο να ζούμε ήσυχα και ειρηνικά.
Δεν θα πάψουμε ποτέ να διεκδικούμε μια πιο δίκαιη ζωή για τα παιδιά μας, γιατί αυτήν αξίζουν. Δεν φταίνε τα παιδιά μας που το αθώο τους βλέμμα και χαμόγελο χάνεται με την πρώτη ρήψη πυροβολισμών. Έστω και αν προσπαθούμε να διασκεδάσουμε τις ανησυχίες τους, δεν θα πάψουν ποτέ να φοβούνται και να νοιώθουν ανασφάλεια.
Μπορεί εμείς στη Δερύνεια να μην κάνουμε αρκετό θόρυβο όπως τα αντιαρματικά όπλα του κατοχικού στρατού, όταν διεκδικούμε κάτι καλύτερο για τα παιδιά και τον κόσμο μας, αλλά δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για δικαιοσύνη και σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας. Αποτελεί απόλυτο δικαίωμα των παιδιών μας να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή όπως όλα τα παιδιά. Το κλάμα των παιδιών μας, ευχόμαστε αυτή τη φορά να φτάσει στα αυτιά των υπευθύνων και να μην σκοντάψουμε σε βουλωμένα από τα πυροτεχνήματα ώτα. Καλούμε τον οποιονδήποτε να έρθει στη Δερύνεια, να ρωτήσει τους δημότες μας μικρούς και μεγάλους, πως περνούμε δίπλα από τον κατοχικό στρατό και θα καταλάβουν τι θα πει να ζεις στην αβεβαιότητα.
Οι καθημερινές εκρήξεις και οι πυροβολισμοί στιγματίζουν τα παιδικά χρόνια των νέων μας. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να λύσουμε επιτέλους το Κυπριακό, γιατί με την αποστρατικοποίηση της Κύπρου θα έρθουν καλύτερες μέρες για τα παιδιά και τον τόπο μας. Η καλύτερη κληρονομιά για τη σημερινή γενιά που νιώθει φοβισμένη είναι να βελτιώσουμε τις συνθήκες διαβίωσής τους. Ας προσφέρουμε στα παιδιά μας πιο πολλή αξία στη ζωή τους, μακριά από πολέμους, συγκρούσεις και συρματοπλέγματα.
Γράφει: Άντρος Γ. Καραγιάννης
Δήμαρχος Δερύνειας
