Το Σκοπιανό με το Κυπριακό είναι δυο εντελώς διαφορετικά πολιτικά προβλήματα τα οποία όμως συντείνουν σε μια ουσιαστική ομοιότητα:
Και στις δυο περιπτώσεις η περιρρέουσα ατμόσφαιρα (στα όρια της φαντασίωσης) που αναπτύσσεται ή αναπτύχθηκε στο εσωτερικό της χώρας, δεν έχει καμιά σχέση με εκείνο που ισχύει στην ευρύτερη πολιτική σκηνή, στο υπόλοιπο πλανήτη.
Στο Κυπριακό ακόμα τα πράγματα δεν έχουν οδηγηθεί σε αυτό το σημείο αλλά είμαστε σχεδόν στην κόψη του ξυραφιού. Είναι αναπόφευκτο, ωστόσο, και αποδεδειγμένο ότι κάποια στιγμή η φαντασίωση θα συναντήσει την πραγματικότητα και τότε θα χρειαστεί να μιλήσουμε και εμείς με την σειρά μας για τον «ελέφαντα στο δωμάτιο». Όπως συνέβηκε προχθές στην Ελλάδα.
Και αν ο ελέφαντας στο δωμάτιο στην μια περίπτωση ήταν η ονοματολογία μιας γείτονος χώρας, στην άλλη περίπτωση είναι η συνθηκολόγηση, παράδοση και νομιμοποίηση κατεχομένων εδαφών μιας μισής πατρίδας.
Αυτοί που φλερτάρουν με την ιδέα του «εμείς ποτζιει τζιαι τζιίνοι ποδά» είναι η καλύτερη λύση, είναι και οι πρώτοι θα εξαπολύουν μύδρους προς τον όποιο πρόεδρο, έρθει στο σημείο, όταν αναγκαστεί να αναγνωρίσει την «Βόρεια Κύπρο» για το «εθνικό συμφέρον» της «Νότιας». Όσο και αν αυτό το σενάριο φαντάζει απομακρυσμένο είναι το φυσικό επακόλουθο της παρούσας κατάστασης.
Ως εκ τούτου, όσοι νομίζουν ότι με πάσας μορφής πατριωτικές κορώνες μπορούν να διατηρήσουν το status quo στον αιώνα τον άπαντα χωρίς να έχουμε πραγματικό εθνικό κόστος και θα καρπώνονται μόνο εκλογικό όφελος, τότε πλανώνται πλάνην οικτράν.
Πρέπει επιτέλους έστω για μια φορά στην Ιστορία μας , να πρυτανεύσει η λογική, να παραμεριστεί η συναισθηματική προπαγάνδα και κάθε είδους εθνικιστική φαιδρότητα. Αν συνεχίσουμε να αναλωνόμαστε στην στενομυαλιά μιας παροχυμένης αυταρέσκειας τότε θα διαπράξουμε τα ίδια λάθη με τις ίδιες ακριβώς δικαιολογίες . (Μα νομίζαμε διαφορετικά- Μας ξεγέλάσαν- Μας φούσκωσαν τα μυαλά κλπ).
Είναι ανεπίτρεπτο ο ίδιος λαός να κάνει τα ίδια εθνικά λάθη έρμαιο ακριβώς της ίδιας προπαγάνδας. Ο Κύπριος πολίτης του 2018 οφείλει να ξέρει καλύτερα, έστω και αν η προσπάθεια είναι προς την αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση.
Τα Πράγματα είναι Απλά και Χιλιοειπωμένα
Αν η Κύπρος δεν επανενωθεί , αυτομάτως, το κατεχόμενο κομμάτι είτε θα προσαρτιστεί στην Τουρκία είτε θα προβεί σε διαδικασίες διεθνούς αναγνώρισης. Μεταξύ άλλων αυτό σημαίνει και παράδοση από εμάς στην άλλη πλευρά του 60% της σημερινής μας ΑΟΖ και την παραμονή κάποιων δεκάδων χιλιάδων τουρκικών στρατευμάτων.
Και τότε εκεί είναι που θα απολαύσουμε κρεσέντο αλυτρωτισμού όπου οι μετριοπαθείς «λιγότερο πατριώτες» θα σταματήσουν να αναφέρονται για τον «ελέφαντα στο δωμάτιο» και εμβρόντητοι θα παρακολουθούν τους «εθνοσωτήρες» μέσα από οργή και δάκρυα να κουνούν το δάκτυλο λέγοντας ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί» και « ότι πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα’ναι.»
Και εγώ θα συνεχίζω να βάζω hashtag # «Μόνο Ζήτω» ακούγοντας στο βάθος τον αθάνατο αοιδό να λέει ξανά και ξανά,
Πώς η ανάγκη γίνεται Ιστορία. Πώς η Ιστορία γίνεται Σιωπή –
Γράφει: Αντρέας Καυκαλιάς
