Η κοινή γνώμη απολαμβάνει τις συναισθηματικές αφηγήσεις και ο Τύπος απολαμβάνει να της τις προσφέρει απλόχερα.
Πόσο μάλλον σε μια εποχή που το «συναίσθημα» θα φέρει like, το like θα φέρει share και όλα μαζί θα φέρουν πολλά κλικς. Ακολούθως τα κλικς θα μεταφραστούν σε μεγαλύτερο κομμάτι από τη διαφημιστική πίττα που μοιράζουν τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, τα supermarket, πολυεθνικές εταιρείες και λοιποί «αιμοδότες της ενημέρωσης».
Μέρες που είναι, θα ακούσουμε με πολλή συναίσθημα, αφηγήσεις για μοτοσυκλέτες και καλοκαιρινές «επαναστάσεις» που κατέληξαν στα γνωστά τραγικά γεγονότα της Δερύνειας με τις δολοφονίες των Ισαάκ και Σολωμού.
Εδώ και πολλά χρόνια, διαβάζω κείμενα που αναφέρονται στα γεγονότα τα οποία γράφτηκαν από ανώριμες πέννες, λες και τους ανατέθηκε να πλάσουν «εκθέσεις ιδεών» χωρίς τεκμηρίωση στις μαρτυρίες αλλά με πολλή δόση συναισθήματος. Διαβάζω επίσης, άρθρα και αναλύσεις, από τεχνίτες του είδους, έμπειρους πια λαοπλάνους, που σε απόλυτη ταύτιση συμφερόντων, ταΐζουν τους αναγνώστες με το ίδιο κουτάλι που ταΐζονται και οι ίδιοι από το οικονομικό κατεστημένο.
Τις σκόρπιες σκέψεις μου, δεν θα τις ντύσω με δάκρυ. Χαρίζω τα δάκρυα στους πολιτικούς που θα σταθούν στα βήματα των επιμνημόσυνων δεήσεων. Αποτελούν και αυτοί κομμάτι του ιδίου συστήματος. Για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, πολλοί από τους πολιτικούς που περπάτησαν στη σκαλιά του Αυγούστου του 1996 για να φτιάξουν καριέρα –και που το κάνουν ακόμα- τότε απλά σιωπούσαν. Καιροσκοπούσαν, αναμένοντας την εξελίξη των πραγμάτων για να την αξιοποιούσουν πλάθοντας τις δικές τους «εκθέσεις ιδεών». Όπως ακριβώς έκανε ο τότε Πρόεδρος Κληρίδης ο οποίος κώφευε στις προειδοποιήσεις ότι η διοργάνωση θα είχε μαύρα αποτελέσματα, αλλά, πιστός στην πολιτική του «ενεργού ηφαιστείου» άφηνε τα πράγματα να προχωρήσουν. Μοναχά, λίγο πριν την κατάληξη της «πορείας» προχώρησε σε κάποιες δηλώσεις, όταν βέβαια λόγω της δυναμική που δημιουργήθηκε, οι μοτισυκλετιστές δεν μπορούσαν να κάνουν πίσω. Περιττό να αναφέρω, ότι μεταγενέστερα ο ΔΗΣΥ ακόμα και σήμερα, επιχειρεί να κερδίσει πολιτικά από τα γεγονότα εκείνα. Ακόμα χειρότερη και περισσότερο ανεύθυνη ήταν η στάση διαφόρων πολιτικών που, απροκάλυπτα και επιδεικτικά, ωθούσαν τους μοτοσυκλετιστές να σπάσουν το συρματόπλεγμα.
Στιχουργοί και συνθέτες, εμπνεύστηκαν από εκείνα τα γεγονότα και έγραψαν τραγούδια. Από όλα όσα γράφτηκαν, προσωπικά κρατώ μόνο το στίχο «όχι άλλα τραγούδια για μοτοσυκλέτες» του Πανούση. Στα δικά μου αυτιά, ο στίχος δεν καταφέρεται ούτε στην ηρωική θυσία των Σολωμού και Ισαάκ αλλά ούτε στη μάζα των διαδηλωτών. Καταφέρεται σε όσους πρώτα και κύρια, λόγω της ανεύθυνης σιωπής ή προτροπής τους, άφησαν να εξελιχτεί μια κατάσταση που έντυσε στα μαύρα οικογένειες αλλά και που γέννησε το φόβο σε πάρα πολλές άλλες. Καταφέρεται επίσης σε όλο εκείνο το αλληλοτροφοδοτούμενο κατεστημένο – οικονομικό, δημοσιογραφικό, καλλιτεχνικό, πολιτικό – που πάτησε πάνω στις θυσίες.
Τον Αύγουστο του 1996, δεν ήμουν διακοπές, ούτε παρακολουθούσα τα γεγονότα από την παραλία όπως πιθανόν κάποιοι θα προτρέξουν να σκεφτούν. Τον Αύγουστο του 96, το μόνο που πρόλαβα να δω από την τηλεόραση ήταν , σε ζωντανή σύνδεση, τους φίλους μου, μέλη του λόχου από τον οποίο είχα πρόσφατα μετατεθεί, να παρατάσσονται απέναντι στον κατοχικό στρατό, δίπλα στο οδόφραγμα Δερύνειας. Και δεν πρόλαβα να δω κάτι περισσότερο γιατί αστραπιαία, εκείνη την Κυριακή του Αυγούστου, πήρα διαταγή να οδηγήσω τους στρατιώτες του φυλακίου μου στα ορύγματα της πράσινης γραμμής. Το αν υπήρχαν βάσιμοι λόγοι ή αν έπαιζαν οι ανώτεροι με την ψυχολογία μας, αυτό δεν μας το είπε ποτέ κανένας. Αυτό που σίγουρα γνωρίζω, είναι ότι κανένας δεν μας είχε προετοιμάσει για αυτό. Ωστόσο, στα 19 μας χρόνια και μετά από μια πολύμηνη διάρκεια επιφυλακών και απαγόρευση εξόδων και αδειών που ξεκίνησε από τον Ιανουάριο λόγω Ιμίων και συνεχίστηκε μέχρι τον Αύγουστο, μπορούσαμε να αντιληφθούμε ότι η εξέλιξη της πορείας των μοτοσυκλετιστών δεν θα είχε ευχάριστα αποτελέσματα για κανένα.
Καλό το συναίσθημα, αλλά όταν ντύνει αφηγήσεις εθνικής ανέγερσης γίνεται επικίνδυνο.
Γράφει: Πέτρος Κλεάνθους
