Όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία, είχα γράψει ότι στην Κύπρο αντιλαμβανόμαστε το θέμα αρχών μ’ ένα πολύ ιδιόμορφο τρόπο. Ότι αυτές υπάρχουν μόνο όταν αφορούν και επηρεάζουν εμάς. Είχα άδικο. Αποδείξαμε ότι ακόμα κι όταν είναι οι δικές μας αρχές που παρακάμπτονται, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, φτάνει αυτό να γίνεται από τη Ρωσία.
Μια ωμή παρέμβαση από μέρους της ρωσικής πρεσβείας στα εσωτερικά της χώρας μας, ήταν η αιτία την περασμένη βδομάδα ώστε να στηθούν στη σειρά κόμματα και μμε για να επαναβεβαιώσουν την προσήλωση τους στην μητέρα Ρωσία. Καταδεικνύοντας σε τι επίπεδα χυδαιότητας και γελοιότητας συνεχίζουν να οδηγούν κάποιοι αυτή η χώρα.
Δεν βρέθηκε ένα κόμμα (συμπ. του κυβερνώντος) να εκφράσει την ενόχληση του για το γεγονός ότι πρέσβης μιας χώρας, που κατά τα άλλα ακολουθεί στάση αρχών στην Κύπρο, συμπεριφέρεται λες και έχει να κάνει με χώρα του τότε Συμφώνου της Βαρσοβίας. Προχωρά σε νουθεσίες, κατσαδιάζει την κυβέρνηση η οποία τον φιλοξενεί για την επιλογή των συνεργατών της και βάζει πίεση σε αυτήν για να απομακρύνει όσους δεν υιοθετούν τη δική της αφήγηση. Επιτίθεται με προσωπικούς χαρακτηρισμούς και καταλογίζει σε όσους αρθρογράφους ασκούν την όποια κριτική σε αντιρωσικό μένος Αντιθέτως όλα, πλην του ΔΗΣΥ, επέκριναν τον συγγραφέα που ανακάλυψε «δήθεν ευθύνες» της ΕΣΣΔ κατά την εισβολή αλλά και τον πρόεδρο επειδή προσέλαβε ως σύμβουλο του ένα άνδρα με απαράδεκτες απόψεις. Κάποιοι μάλιστα ζήτησαν, εμμέσως πλην σαφώς, την απόλυση του. Επικαλούμενοι (και αυτό είναι το εκπληκτικό) όχι το λανθασμένο των πορισμάτων αλλά τον κίνδυνο διασάλευσης των σχέσεων μας με μια φίλη χώρα.
Κι η αντίδραση του ΑΚΕΛ- το οποίο, αναλαμβάνοντας στην ουσία χρέη εκπροσώπου τύπου της ρωσικής πρεσβείας, εξέφρασε την ανησυχία του για την πολιτική που ακολουθείται έναντι της Ρωσικής Ομοσπονδίας και την ικανοποίηση του για τις “τεκμηριωμένες απαντήσεις” που αυτή έδωσε στις “αυθαίρετες τοποθετήσεις” του συγγραφέα- ήταν και αναμενόμενη και κατανοητή (δεν θα μπορούσε ένα κόμμα που έχει ξεμείνει στο δικό του παρελθόν, για το οποίο η δικαίωση της Ρωσίας εξακολουθεί να είναι και δική του δικαίωση, να είχε ενεργήσει διαφορετικά), τι να πει κανείς για τους υπόλοιπους; Για το ΔΗΚΟ, το οποίο θεώρησε ένα βιβλίο που καταπιανόταν με το ρόλο της ΕΣΣΔ τόσο απαράδεκτο ώστε να εκδώσει δύο ανακοινώσεις διερωτόμενo τι προτίθεται να πράξει ο πρόεδρος με το σύμβουλο του ο οποίος πληρώνεται από το φορολογούμενο πολίτη; Αφού στη δική του Δημοκρατία οι σύμβουλοι από τη στιγμή που πληρώνονται από το κράτος δεν έχουν δικαίωμα άποψης (κυρίως όταν αυτή συγκρούεται με αυτή του ΔΗΚΟ και της Ρωσίας). Ή τη Συμμαχία Πολιτών κατά την οποία ο πρόεδρος είχε την υποχρέωση να «αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια»(με τρόπο προφανώς που θα ικανοποιεί τη ρωσική πρεσβεία); Αφού η δική τους αντίληψη υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας επιτάσσει ο πρόεδρος να παρεμβαίνει και να νουθετεί πολίτες (συμπεριλαμβανομένων ιστορικών) των οποίων τα πορίσματα δεν συνάδουν με την επίσημη εθνική αφήγηση (τη δική μας και κυρίως της Ρωσίας).
Τι να πει κανείς για τα μμε; Και το επίπεδο δημοκρατίας και αξιοπρέπειας που επίσης τα χαρακτηρίζει; Για τον αρθρογράφο που έγραψε το εκπληκτικό ότι ο πρόεδρος θα έπρεπε να είχε παρέμβει ώστε να μην εκδοθεί το βιβλίο; Γιατί στέλλονται λανθασμένα μηνύματα; Ή τον άλλο (της ίδιας εφημερίδας, της οποίας είναι ξεκάθαρο ότι οι αρθρογράφοι εμφορούνται από τα δημοκρατικά ιδεώδη) που τάχθηκε υπέρ της… «της ελεύθερης διακίνησης ιδεών μέχρι θανάτου… (εξήγησε όμως ότι) …τα ψέματα και η παραποίηση της Ιστορίας ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ διά ροπάλου…»;
Για το γεγονός ότι απ’ όλους αυτούς τους υπερήφανους πατριώτες- πολιτικούς και δημοσιογράφους- που συνεχώς ξεσκεπάζουν προσπάθειες και σχέδια ξένων να μας επιβληθούν, που είναι έτοιμοι να τα βάλουν με όλο τον κόσμο για να υπερασπιστούν την εθνική μας υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια- που είναι «αδιαπραγμάτευτα» και «δεν πωλούνται»- δεν βρέθηκε ένας να εκφράσει τη δυσαρέσκεια, τον προβληματισμό του έστω, για το γεγονός ότι η Μόσχα μας συμπεριφέρεται ως να είμαστε υποτελείς της; Το μόνο που δεν έκαναν ήταν να απαιτήσουν τον τερματισμό της κυκλοφορίας του βιβλίου. Ή να μας παραπέμψουν στη Ρωσική πρεσβεία για να μας υποδείξουν την ιστορική αλήθεια.
Όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία, είχα γράψει ότι στην Κύπρο αντιλαμβανόμαστε το θέμα αρχών μ’ ένα πολύ ιδιόμορφο τρόπο. Ότι αυτές υπάρχουν μόνο όταν αφορούν και επηρεάζουν εμάς. Είχα άδικο. Αποδείξαμε ότι ακόμα κι όταν είναι οι δικές μας αρχές που παρακάμπτονται, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, φτάνει αυτό να γίνεται από τη Ρωσία. Η οποία και χρήμα ρίχνει στην Κύπρο και θέσεις «αρχών» ακολουθεί στο Κυπριακό. Διασφαλίζοντας στο Σ.Α. ότι καμιά λύση και κανένα σχέδιο δεν θα προχωρήσει.
Εξού και όλοι αυτοί οι υπερπατριώτες και προστάτες της ακεραιότητας μας και των ευρωπαϊκών ιδεωδών έσπευσαν να αναλάβουν χρέη θεματοφύλακα της εικόνας της Ρωσίας, ως οι εδώ εκπρόσωποι της, και να καταργήσουν την ίδια τη έννοια της Δημοκρατία στη χώρα, την οποία έχουν κληθεί να υπερασπίζονται, απαιτώντας τη φίμωση όλων σε ό,τι αφορά μια άλλη χώρα με το επιχείρημα ότι είναι φίλη. Αυτό που είπαν στον κόσμο ήταν: «Βουλώστε το διότι η Ρωσία και εμείς σας παρακολουθούμε. Η Ρωσία αποφασίζει ποιος έχει δικαίωμα να γράφει ιστορία- ενίοτε την γράφει και η ίδια- και όλοι εμείς την αποστηθίζουμε. Όποιου οι θέσεις ή η ιστορική καταγραφή δεν συνάδουν με αυτές της Μόσχας, δεν θα πρέπει να τις εκφράζει αλλιώς δεν έχει θέση σε οποιαδήποτε θέση εξουσίας, είτε προεδρικό είτε αλλού. Επειδή έτσι ρισκάρουμε διασάλευση των σχέσεων μας με μια παραδοσιακή σύμμαχο». Διότι το προτεκτοράτο δεν θα πρέπει μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται. Και διότι υπάρχει κι ένα θέμα αρχών στη μέση.
Δημοσιεύτηκε και στην Καθημερινή της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
