Δυόμισι και πλέον χιλιάδες εργαζόμενοι βρέθηκαν ξαφνικά στο δρόμο μετά την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να τερματίσει την λειτουργία της ΕΡΤ.
Δικαιολογημένα εκφράστηκαν έντονες απόψεις για τον «άκομψο» τρόπο με τον οποίο θέλησε η κυβέρνηση Σαμαρά να χειριστεί το θέμα, χωρίς να προηγηθεί διάλογος με τους κοινωνικούς εταίρους και χωρίς προειδοποίηση.
Άλλοι μίλησαν για αυθαιρεσίες και άλλοι για «πολιτική τόλμη» του Πρωθυπουργού, ώστε να τεθεί ένα τέλος κατά το πρότυπο, «ότι δεν λύνεται, κόβεται». Ανεξάρτητα από το κατα πόσο ήταν σωστή ή όχι η απόφαση της κυβέρνησης, αυτοί που θα πληρώσουν τη νύφη είναι σίγουρα όσοι θα χάσουν τις δουλειές τους. Προβάλλονται διάφορα επιχειρήματα ότι αρκετοί από αυτούς είτε χρυσοπληρώνονταν είτε δεν είχαν καθήκοντα. Υπάρχουν μάλιστα και οι περιπτώσεις αυτών που για αρκετό καιρό δεν παρουσιάζονταν στις εγκαταστάσεις της Ελληνικής ραδιοτηλεόρασης.
Ο εργαζόμενος όμως δεν έχει ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση. Την ευθύνη έχουν οι εκάστοτε διοικήσεις της ΕΡΤ και της κάθε ΕΡΤ. Όπως επίσης οι εκάστοτε κυβερνήσεις που μέλημά τους ήταν το βόλεμα ημετέρων και η ανταπόδοση πολιτικών και κομματικών υποχρεώσεων. Έτσι δημιουργήθηκε το λεγόμενο τέρας της ΕΡΤ που σήμερα αργοπεθαίνει και συμπαρασύρει μαζί του, «άμαχο πληθυσμό».
Επιμελώς αποφεύγω να παίξω το παιχνίδι της επίρριψης ευθυνών, σεβόμενη τις απόψεις όλων των εμπλεκόμενων πλευρών. Ευθέως όμως και χωρίς περιστροφές μπορώ να επιρρίψω ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, την ΕΡΤ, την Ελληνική και την Κυπριακή κοινωνία, στις μονόπλευρες και εγκληματικές πολιτικές της τρόικα που κατάφερε να μας αρπάξει από το λαιμό και να καθορίζει την πολιτική, τις κρατικές αποφάσεις κσι την ίδια μας τη ζωή. Εκεί είναι η αιτία του κακού η οποία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη λόγω των παραλείψεων του παρελθόντος και της διαχρονικής ατολμίας των κυβερνώντων.
Όσο επώδυνο κι αν είναι, η ΕΡΤ θα πρέπει να λειτουργήσει ξανά σε νέες βάσεις μέσα από ένα σχεδιασμό εξυγίανσης μακριά από παρεμβάσεις και συμφέροντα. Βεβαίως αυτό είναι ένα φιλόδοξο πλάνο που δύσκολα θα εφαρμοστεί. Αν είναι κάτι που θα πρέπει να προβληματίσει τους πάντες είναι το μέλλον των εργαζομένων, αφού οικογενειάρχες με υποχρεώσεις, παιδιά, και δάνεια τώρα πλέον αντιμετωπίζουν μια αβέβαιη επαγγελματική πορεία.
Στη δύσκολη αυτή θέση που βρισκόμαστε Κύπρος και Ελλάδα, ας δούμε ως παράδειγμα την ΕΡΤ για να αντιληφθούμε ακριβώς που πατάμε σήμερα και που μπορεί να βρεθούμε αύριο. Η μάχη που θα πρέπει να δώσουν οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου που βιώνουν τα μνημόνια, τις περικοπές και τη κοινωνική εξαθλίωση, είναι μια μάχη για ολόκληρη την Ευρώπη. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε εμείς οι ίδιοι τόσο πιο έγκαιρα θα καταφέρουμε να πείσουμε τους εταίρους μας και λεγόμενους ισχυρούς της Ευρώπης ότι χρειάζεται αλλαγή στρατηγικής και ένα νέο όραμα. Πρέπει να παλέψουμε για μια καλύτερη Ευρώπη. Η Ευρώπη της φτώχειας, της μιζέριας και των μνημονίων δεν μας αξίζει!
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
