Δεν είδα το debate των τριών κύριων υποψηφίων Προέδρων. Δεν το είδα και είμαι σίγουρος ότι κοιμήθηκα καλύτερα από’ τι θα κοιμόμουν αν το παρακολουθούσα.
Δεν είδα το debate, κι όμως με αυτά που διαβάζω οι σκέψεις μου ταλανίζουν και πάλι το μυαλό.
Εν πολλοίς αποτυχία λένε, και πολιτική, και επικοινωνιακή και δημοσιογραφική. Η αλήθεια είναι ότι δεν με ενδιαφέρει, γι’ αυτό δεν είδα το debate. Όχι διότι δεν με αφορά, αλλά διότι δεν με ενδιαφέρει πια. Και δεν με ενδιαφέρει διότι το debate αυτό δεν ήτανε τίποτε άλλο παρά το απόγειο μιας προεκλογικής εκστρατείας. Μιας προεκλογικής εκστρατείας με προγράμματα, θέσεις και πολιτική επικοινωνία που με είχε ήδη αφήσει αδιάφορο. Μαζί με το «αδιάφορος», για πολλούς Κύπριους, πολλές φορές πάει και το «απελπισμένος» εφόσον με αυτές τις προεδρικές εκλογές έχει εξανεμιστεί και «το μη χείρον βέλτιστον». Αφού λοιπόν πολύ απλά γνώριζα, καθώς και η υπόλοιπη Κύπρος, τι επρόκειτο να ακούσω – αν όχι να παρακολουθήσω – δεν είδα το debate.
Δεν είδα το debate διότι έχω βαρεθεί να ακούω τα ίδια και τα ίδια. Έχω βαρεθεί να κάθομαι μπροστά στην τηλεόραση και να με κοροϊδεύουν με θράσος για το παρελθόν, για το παρόν και το μέλλον. Έχω βαρεθεί ο κάθε υποψήφιος να νομίζει ότι εγώ (και ο καθένας) έχω βγει στη γύρα για αναζήτηση σωτήρα – του εαυτού μου και της Νήσου Κύπρου. Και έχω βαρεθεί να νομίζουν ότι βρήκα αυτό το σωτήρα στο πρόσωπό τους. Δεν θέλουμε άλλους σωτήρες. «Σωθήκαμε». Και η Ελλάδα είχε σωτήρες, και εκείνη «σώθηκε». Έχω βαρεθεί την παρελθοντολογία, την κομματικολογία, την πόλωση, τις πουλημένες ιδεολογίες, τις πολιτικές με το χέρι στη τσέπη, τα χρώματα, τα ουράνια τόξα, τους μεγάλους ηγέτες, τους μικρούς και άβγαλτους, τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ, τους νεκρούς, τους ζωντανούς, και τη «νέα γενιά».
Άλλο θέλω. Θέλω κάποιον να μου πει ότι τα κάναμε θάλασσα – όχι οι «άλλοι», όλοι μας. Θέλω να βγει και να πει ότι δεν μπορεί να σώσει αυτό τον τόπο διότι Θεός δεν είναι. Θέλω να πει ότι είμαστε σε αδιέξοδο από το οποίο δύσκολα βγαίνουμε. Ότι δεν έχει όλες τις λύσεις. Ότι δεν είναι ο καλύτερος των καλυτερότερων. Θέλω να πει πως δεν έχει μόνο ο ίδιος δίκαιο αλλά και οι άλλοι. Να’ ναι κάποιος που να ασχολείται περισσότερο με το πώς θα πάμε μπροστά παρά με το πώς να σκαλίζουμε το χθες. Να τον ενδιαφέρει η πολιτική και όχι η μικροπολιτική. Να τον ενδιαφέρει το συμφέρον του τόπου και του λαού του και όχι του απολιθωμένου και μονολιθικού πολιτικο-ιδεολογικού δόγματός του (όποιο και αν είναι αυτό). Να’ ναι άνθρωπος και όχι απάνθρωπος. Να επικοινωνεί χωρίς την ανάγκη να είναι επικοινωνιακός. Να λέει πολλά λέγοντας λίγα και να κάνει τα λόγια του πράξεις. Διότι έχουμε μπουχτίσει στα «να», στα «θα», στα «αν», στα «μπορούμε» και στις υποσχέσεις. Όχι άλλο, φτάνει.
Δεν είδα λοιπόν το debate και πιθανότατα να μην δω ούτε το επόμενο. Δεν είδα το debate διότι «το’ χω ξαναδεί». Κι είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Δεν το’ δα διότι ήξερα και τα πρόσωπα, ήξερα και τους ρόλους, ήξερα και το σενάριο, και την αρχή και το τέλος. Δεν μ’ αρέσει.
Γράφει: Ζήνωνας Τζιάρρας
