Απάντηση στο άρθρο του κ. Λοΐζου Λουκαΐδη που τιτλοφορείται “Οι εορτασμοί των εθνικών επετείων στα δημοτικά σχολεία της Κύπρου – Σκηνές ακατάλληλες για ανηλίκους.”
Θα γινόταν πιστευτή ως γνήσια η "έγνοια" του αρθρογράφου για την "προαγωγή της βίας" μέσω των σχολικών εορτασμών αν αναφερόταν και σ' αυτούς που έχουν να κάνουν με κοινωνική πάλη (βλέπε επέτειος του Πολυτεχνείου) ή του αγώνα κατά του ναζισμού (βλέπε επέτειος του ΟΧΙ). Και για τις δύο πιο πάνω επετείους, ο κύριος Λουκαΐδης αποτυγχάνει(;) να αναφερθεί στο περι ου ο λόγος στοιχείο της "βίας".
Η διάκριση αυτή δεν είναι τυχαία. Εδράζεται στο πολιτικο-ιδεολογικό προσανατολισμό του γράφοντος, οι προθέσεις του οποίου, προφανώς, είναι άλλες: εργολαβικά εξαπολύει επίθεση στην καλλιέργεια εθνικής συνείδησης, στις αξίες και τα ιδανικά που πρεσβεύει η ελληνική παιδεία.
Κύριε Λουκαΐδη, η απέλπιδα προσπάθειά σας να ταυτίσετε την φιλοπατρία με τον εθνικισμό και τον σωβινισμό, την αυτοθυσία με τις “αυτοκτονικές τάσεις” μόνο μικρόνοες μπορεί να πείσει. Την αδυναμία σας αυτή καταδεικνύει και η καταφυγή σας στην πλάνη του αχυρανθρώπου (straw man fallacy): Αν δεν μπορείς να αρθρώσεις πειστική επιχειρηματολογία για ένα θέμα, διαστρέφεις την πραγματικότητα και επιτίθεσαι στη χαλκευμένη εικόνα της αντί για την πραγματική.
Από πότε, Κύριε Λουκαΐδη, η απότιση φόρου τιμής στους αγωνιστές της ελευθερίας οδηγεί “… στη δημιουργία μιας κουλτούρας της βίας”[sic]; Από πότε η ανάδειξη ιδεωδών όπως η αγωνιστικότητα, η ανιδιοτέλεια, η συλλογικότητα είναι ταυτόσημη με την “προώθηση της μισαλλοδοξίας” και την ένταξη των παιδιών “στον κύκλο της βίας”[sic];
Η γκροτέσκο εικόνα που παρουσιάζετε, κύριε Λουκαΐδη, για τις σχολικές εορτές σίγουρα δεν είναι αντιπροσωπευτική (σας υπενθυμίζω ότι υπάρχουν και φιλολογικά μνημόσυνα). Kαι σε τελική ανάλυση, κύριε Λουκαΐδη, ούτε οι μαθητές είναι επαγγελματίες ηθοποιοί, ούτε οι εκπαιδευτικοί επαγγελματίες σκηνοθέτες/σκηνογράφοι για να ικανοποιήσουν τo αισθητικό σας κριτήριο…
Εάν αποτυγχάνετε να αντιληφθείτε πού αποσκοπούν οι εορτασμοί αυτοί, τότε αναλογιστείτε μια νέα γενιά χωρίς ιδανικά, χωρίς πυξίδα, χωρίς άμυνες απέναντι στις ολοκληρωτικές δυνάμεις που απεργάζονται την κατάλυση της Δημοκρατίας, απέναντι στο φασισμό, χωρίς συλλογική μνήμη. Μια γενιά που δε γνωρίζει για το ολοκαύτωμα, που δεν εκτιμά τις ελευθερίες και τα δικαιώματα που απολαμβάνει, γιατί αγνοεί τους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες, το αίμα και τις ζωές με τις οποίες κερδήθηκαν. Σκεφτείτε μια γενιά χωρίς πρότυπα, μια γενιά καταναλωτών, έρμαιο του υλισμού, του ατομοκεντρισμού.
Επομένως, κύριε Λουκαΐδη, πάψτε να συμπεριφέρεστε ως κακομαθημένος νεοκύπριος και στον επόμενο εορτασμό της 17ης Νοεμβρίου, της 28ης Οκτωβρίου, της 1ης Απριλίου ή άλλης επετείου φέρτε στο μυαλό αυτούς τους ανθρώπους που θυσίασαν ότι πολυτιμότερο, τη ζωή τους, για να απολαμβάνετε εσείς σήμερα ελευθερία και δικαιώματα.
Τέλος, οι πολιτικές ατζέντες που υπηρετείτε δεν έχουν θέση στην εκπαίδευση…
Γράφει: Χρίστος Γεωργιάδης
