Μόλις πριν από μερικές μέρες μάθαμε το εξής συγκλονιστικό, ότι, από τον Μάιο του 2018 ένα παιδί έξι μόλις χρονών μαζί με την μητέρα του δηλώθηκαν ως εξαφανισμένοι. Χάθηκαν κυριολεκτικά μια μέρα από προσώπου γης.
Γράφει: Ξένια Κωνσταντίνου
Η εξαφάνιση έγινε γνωστή δυστυχώς μόνο όταν η μητέρα του παιδιού αναγνωρίστηκε ως το θύμα μίας στυγερής δολοφονίας καθώς βρέθηκε δεμένη χειροπόδαρα και ριγμένη μέσα σε πηγάδι σε κοινότητα της Λευκωσίας. Το δε πτώμα εντόπισε τυχαία ένας τουρίστας κατά την περιήγησή του στην περιοχή.
Στη συνέχεια μάθαμε επίσης ότι φίλη και συγκάτοικος του θύματος είχε καταγγείλει την εξαφάνιση από τότε. Είχε μάλιστα δώσει και πληροφορίες σχετικά με το ότι η εξαφάνιση συνέβη αφού η άτυχη γυναίκα της είχε πει ότι θα πήγαινε Λευκωσία μαζί με το παιδί της με σκοπό να μένουν πλέον εκεί μαζί με τον νέο της σύντροφο.
Άγνωστο πως και γιατί αλλά αυτή η εξαφάνιση στην οποία μάλιστα εμπλεκόταν κι ένα εξάχρονο παιδί δεν έγινε ποτέ ευρύτερα γνωστή. Παραμένει άγνωστο αν κινητοποιήθηκε κανένας με τρόπο αποφασιστικό και ουσιαστικό. Το σίγουρο πάντως είναι πως δεν κάναμε εκστρατείες, δεν κυκλοφόρησαν οι φωτογραφίες των αγνοούμενων, ούτε και σήμανε συναγερμό η εξαφάνισή τους. Αντίθετα μάλιστα τα μέχρι στιγμής στοιχεία που διαρρέουν στα μμε φανερώνουν μάλλον μία προχειρότητα και βιασύνη στην όλη έρευνα.
Μετά τον εντοπισμό και την αναγνώριση του θύματος από την συγκάτοικό του έγινε γνωστό ότι μάνα και κόρη είχαν καταχωρηθεί στον κατάλογο εξαφανισμένων γυναικών πριν από ένα περίπου χρόνο. Έτσι, έγινε αντιληπτό ότι σε πολλές περιπτώσεις στην χώρα μας εξαφανίζονται άνθρωποι και ότι αυτό, είναι “business as usual”. Ανοίγει φάκελος και γίνεται καταχώρηση στον σχετικό κατάλογο εξαφανισμένων προσώπων σε περίπτωση που κάποιος κάποτε βρει τους ιδίους ή το πτώμα τους. Προφανώς, η περίπτωση εξαφάνισης της Mary Rose και της 6χρονης κόρης της έτυχε αυτής της γραφειοκρατικής διαδικασίας και στην συνέχεια έμεινε για πάντα ξεχασμένη στο συρτάρι ενός γραφείου. Αμέσως μετά την εύρεση του πτώματος και προτού το θύμα αναγνωριστεί, δημοσιογράφοι επικαλούμενοι αστυνομική πηγή μάς μετέφεραν ότι «το θύμα είναι ασιατικής καταγωγής, κάτι που παραπέμπει σε νόμιμη ή παράνομη οικιακή βοηθό ή εργάτρια». Πόση ξεφτίλα και πόσος ρατσισμός χωράει μέσα σε μία πρόταση αστυνομικής ή έστω δημοσιογραφικής πηγής; Όσο χωράει πάντως, στην προκειμένη περίπτωση, χώρεσε.
Φανταστείτε όμως έστω και για μία στιγμή τι έχει να γίνει αν αύριο το πρωί εξαφανιστεί μία Κύπρια μάνα 38 χρονών μαζί με την 6χρονη κόρη της. Μέχρι το βράδυ θα αποτελεί παντού πρώτο θέμα. Πρώτη είδηση σε ολόκληρη την επικράτεια του νησιού.
Η τραγική Mary Rose όμως δεν ήταν Κύπρια μάνα. Ήταν μια Φιλιππινέζα μάνα. Η οποία είχε την ατυχία να βρεθεί στην Κύπρο για ένα καλύτερο αύριο. Να γνωρίσει και να συνάψει σχέση με έναν Ρουμάνο και από αυτή την σχέση να προκύψει η εξάχρονη κόρη της. Οικονομική μετανάστις, θύμα κακοποίησης από τον σύντροφό της, θύμα μίας στυγερής δολοφονίας στην συνέχεια και θύμα ρατσισμού ακόμη και μετά τον θάνατό της. Αυτή ήταν η τραγική ζωή της.
Ας μην είμαι όμως άδικη. Τώρα συγκλονιστήκαμε. Συγκλονίστηκε και το δικαστήριο διαβάζω. Συγκλονισμένα και τα μέλη της αστυνομίας που ανακάλυψαν ότι λείπει και το παιδί. Κάλεσαν την Europol και την Interpol και κατέβασαν και κάμερες στο φρεάτιο. Για να βρουν επιτέλους και το παιδί και να κλείσει ο επίλογος αυτής της τραγικής ιστορίας.
Mary Rose Tiburcio, λυπάμαι. Αιωνία σου η μνήμη. Είθε τουλάχιστον ο στυγερός και άδικος θάνατός σου να έχει αφυπνίσει ένα μέρος της κοινωνίας και των θεσμών για τις δικές τους ασήκωτες ευθύνες.
Γράφει: Ξένια Κωνσταντίνου
