Πρόκειται για μια συζήτηση που διαρκεί τουλάχιστον από την Τουρκική εισβολή και μετά.
Η ειρωνεία είναι ότι οι αυτοαποκαλούμενοι εκφραστές της λεγόμενης “διεκδικητικής” πολιτικής οικειοποιήθηκαν το σύνθημα να “καθίσει η Τουρκία στο εδώλιο”, εννοώντας να κριθεί για τη συνεχιζόμενη κατοχή του βορείου τμήματος της Κύπρου.
Βεβαίως, αντιλαμβάνομαι πως μέσα σε όλη αυτή τη –δίχως αντίλογο- συνθηματολογία, ακόμα και οι “διεκδικητικότεροι” των διεκδικητών, δεν εννοούν ότι θα συσταθεί ποτέ ένα διεθνές δικαστήριο το οποίο να δικάσει και να καταδικάσει την Τουρκία. Γιατί όσες φορές υιοθετήσαμε μία νομικίστικη αντίληψη του κυπριακού είδαμε αποφάσεις να βγαίνουν υπέρ μας, αλλά και αποφάσεις εναντίον μας. Ποτέ όμως δεν είδαμε δικαστήρια να επιλύουν πολιτικά προβλήματα μεταξύ κρατών. Μένει συνεπώς το πολιτικό κομμάτι της διαδικασίας κρίσης της Τουρκίας.
Η αλήθεια όμως είναι ότι ποτέ δεν ακούστηκαν σαφείς, ρεαλιστικές, τεκμηριωμένες και εφαρμόσιμες προτάσεις από αυτή την σχολή σκέψης. Η ειρωνεία ολοκληρώνεται με ακόμα μια διαπίστωση. Κάθε φορά που γίνεται μία σοβαρή προσπάθεια από ελληνοκυπριακής πλευράς που θα αναγκάσει την Τουρκία να βρεθεί αντιμέτωπη με τη διεθνή κοινότητα οι ίδιοι κύκλοι φωνάζουν ότι οι ενέργειες επίλυσης του κυπριακού ενέχουν τον κίνδυνο της αναγνώρισης του ψευδοκράτους!
Συνεπώς, βάση των πιο πάνω καταλήγουν σε ένα λογικό αδιέξοδο.
Επειδή πολύ απλά ο μοναδικός τρόπος για να βρεθεί η Τουρκία αντιμέτωπη με τις πράξεις της θα είναι τη στιγμή που θα εξαναγκαστεί να αποσύρει τα στρατεύματά της και να συναινέσει σε λύση του κυπριακού.
Όσοι βρισκόμαστε στο στρατόπεδο της ρεαλιστικής πολιτικής του Γλαύκου Κληρίδη και άλλων πολιτικών ηγετών και δυνάμεων του τόπου, βλέπουμε ότι, το «πολιτικό γώνιασμα» της Τουρκίας περνά μέσα από τη διαδικασία επίλυσης του κυπριακού. Κανένας άλλος δρόμος δε μπορεί να οδηγήσει στην άρση της κατοχής.
Κατά συνέπεια και επειδή επιτέλους θα πρέπει να φύγουμε από την κενή συνθηματολογία, θα παραθέσω τρία μόνο χαρακτηριστικά παραδείγματα του πως η σύνεση θέτει με τρόπο ουσιαστικό την Τουρκία στο εδώλιο:
1ο. Η Τουρκία κρίνεται από την στάση της στο Κυπριακό. Αυτή την στιγμή διεξάγονται επιτέλους σοβαρές διαπραγματεύσεις για επίλυση του κυπριακού. Η διαδικασία βρίσκεται σε κομβικό σημείο και υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο σύντομα η Τουρκία να κληθεί να απαντήσει επί των θεμάτων που την αφορούν άμεσα. Θα επιμένει στον αναχρονιστικό εγγυητικό της ρόλο; Θα αποσύρει τα στρατεύματα αμέσως μετά την λύση; Θα συμβάλει εποικοδομητικά στο ζήτημα των εποίκων; Όλα αυτά, δεν είναι αόριστα αλλά ουσιαστικά ερωτήματα στα οποία η Τουρκία θα κληθεί να τοποθετηθεί πάρα πολύ σύντομα.
2. Η Τουρκία κρίνεται στις διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και εδώ αποδεικνύεται η σοφή και ρεαλιστική στρατηγική των αειμνήστων Κληρίδη-Κρανιδιώτη. Με την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Τουρκία να χτυπά την πόρτα. Με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ζητούν απαντήσεις από την Τουρκία για τη μη εφαρμογή του πρωτοκόλλου 10 και της αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας, όλα δηλαδή όσα ονομάζουμε ως κυπρογενείς υποχρεώσεις. Επομένως η Τουρκία κι εδώ κρίνεται.
3. Η Τουρκία κρίνεται και σε περιφερειακό επίπεδο. Μετά την έξαλλη πολιτική προσπάθειας ηγεμονισμού στην περιοχή, τι έχει πετύχει η Τουρκία; Ποια είναι άραγε η σχέση της με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Συρία, τον Λίβανο και την Ιορδανία; Με εξαίρεση κάποιες αναλαμπές συνεργασιών, όλοι παραδέχονται ότι η Τουρκία έχει αποξενωθεί από την νοτιοανατολική μεσόγειο. Σε μια περιοχή δε, που όλοι αναγνωρίζουν και πάλι την σοφή, διαχρονική και συνετή πολιτική των ρεαλιστικών ηγεσιών του τόπου, να διατηρούν σχέσεις φιλίας και συνεργασίας με όλους. Καθιστώντας έτσι την Κύπρο σημείο αναφοράς και συνεννόησης, σε μια αποξενωμένη για την Τουρκία περιοχή. Που βρίσκεται συνεπώς η Τουρκία; Κρίνεται από όλες τις χώρες της περιοχής την στιγμή που εμείς προβαίνουμε σε σειρά διμερών και τριμερών συνεργασιών.
Θα μπορούσε κανείς να παραθέσει κι’ άλλα παραδείγματα σαν τα πιο πάνω. Μένω ως εδώ γιατί θεωρώ πως ήρθε ο καιρός οι συμπολίτες μας να κρίνουν και να μας κρίνουν όλους και για όλα. Και όσους οικειοποιήθηκαν την λεγόμενη διεκδικητική πολιτική και όσους διορατικά και δραστήρια μετέτρεψαν ένα σύνθημα σε πράξη. Έβαλαν την Τουρκία επιτέλους στο εδώλιο!
Γράφει: Ξένια Κωνσταντίνου
Πρόεδρος ΓΟΔΗΣΥ
