Ο Λάζαρος Μαύρος επαναλαμβάνοντας τον εαυτό του για εκατομμυριοστή φορά επιχείρησε -μέσα από τις μακρόσυρτες προτάσεις του που περιλαμβάνουν ένα συνονθύλευμα παραπομπών, παρενθέσεων, καθαρεύουσας, κρικλις και ασυνάρτητων ιστορικών γεγονότων- να μας αποδείξει πόσο έξυπνος είναι.
Για παράδειγμα γράφει, «Α Υ Τ Ο , λοιπόν το επιχείρημα τής δήθεν «Μόνης Εφικτής Λύσης», στους εξ ημών γηραιότερους εξ αρχής δεδηλωμένους αρθρογραφικώς Αντι-Διζωνικούς, το αντέτασσαν, στη νεότητά μας, πλειάδα αειμνήστων από χρόνια ηγετών, τα χρόνια που ασκούσαν εξουσία κι επιρροή…» και η πρόταση καταλήγει μετά που αραδιάζει άλλες τρεις γραμμές. Το άλλο του χαρακτηριστικό είναι ότι αποδεικνύει τον δικό του πατριωτισμό -όπως ο ίδιος τον αντιλαμβάνεται– σχεδόν πάντοτε κατηγορώντας κάποιον.
Αυτή τη φορά λοιπόν, στο στόχαστρο του συνονθυλεύματος που ο Λ. Μ. ονομάζει «εξ αρχής δεδηλωμένο αρθρογραφικό αντιδιζωνικό» πόνημα βρέθηκε η υποφαινόμενη με αφορμή δηλώσεις που είχα κάνει αναφορικά με το κυπριακό στην τηλεόραση του Σίγμα.
Ο Λ. Μ. εφόσον αφιέρωσε την πρώτη παράγραφο για να περάσει ένα μήνυμα απαξίωσης προς το πρόσωπό μου, χαρακτηρίζοντάς με «κοπελιά» και υπονοώντας έτσι, ότι είμαι πολύ νέα για να με παίρνουν στα σοβαρά, στη συνέχεια, μου [μας] «παραδίδει» ένα γραπτό «μάθημα» ιστορίας και πολιτικής ανάλυσης. Με επιλεκτικές αναφορές και με επιχειρηματολογία που δεν αντέχει στη βάσανο καμιάς εκλογικής ανάλυσης, ισχυρίζεται ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, όσοι υποστήριξαν (μορφοποίησαν) τη ΔΔΟ έχασαν από τον λαό (με Λάμβδα κεφαλαίο κατά τον ίδιο).
Συγκεκριμένα, ισχυρίζεται ότι το ΑΚΕΛ έχασε στις βουλευτικές του ‘85 επειδή υποστήριζε την ΔΔΟ, ότι ο Βασιλείου έχασε το ’93 για τον ίδιο λόγο όπως και ο Κληρίδης το 2003! Είναι πραγματικά θλιβερό για έναν άνθρωπο που παριστάνει καθημερινά τον ειδήμονα, επί παντός επιστητού, να έχει κυριευθεί τόσο πολύ από το πάθος της αυτοεπιβεβαίωσης που να προβαίνει σε τέτοιου είδους υπεραπλουστεύσεις δίχως να λαμβάνει υπόψη τους συσχετισμούς, τις συμμαχίες, το διακύβευμα των εκλογών, τι προηγήθηκε και με τι ποσοστό έχασε ή κέρδισε ο κάθε υποψήφιος.
Όμως, δε θα πέσω στην παγίδα να του απαντήσω με υπεραπλουστεύσεις. Είναι εξάλλου πολύ ευτελές για το νεανικό μου μυαλό να αραδιάσω 5 εκλογικές νίκες κομμάτων που υποστηρίζουν την ΔΔΟ. Αναφέρω απλά ότι τα δύο μεγάλα κόμματα στην Κύπρο που ιδεολογικά τα χωρίζει ένα χάος, ποτέ δεν παρεκκλίνανε από τον στόχο της ΔΔΟ και εξακολουθούν να είναι συμπαγή και ισχυρά. Το μοναδικό κόμμα που μέχρι σήμερα υποστήριξε δημόσια κάτι διαφορετικό -αναφέρομαι στους Νέους Ορίζοντες- δεν υπάρχει. Ακόμη και ο νέος και φιλόδοξος πολιτικός σχηματισμός του Γ. Λιλλήκα προτιμά να παραπαίει ανάμεσα σε αοριστίες και με τη λογική «απορρίπτω τα πάντα» αντί να μας πει τι ακριβώς διαφορετικό προτείνει. Ακόμη και ο Τάσσος και ο Κυπριανού που χαρακτηρίστηκαν ως οι εκφραστές της λεγόμενης σκληρής γραμμής ποτέ δεν απέρριψαν την ΔΔΟ. Ο μεν Κυπριανού προσυπόγραψε τη Συμφωνία Κορυφής του ’79 η οποία, παραπέμπει στην Συμφωνία Μακαρίου- Ντεκτάς όπου η αναζητούμενη λύση περιγράφεται ως “δικοινοτική ομοσπονδία” όπου κάθε κοινότητα θα έχει “περιοχή υπό τη διοίκησή της“ και ο δε Τάσος, υπέγραψε τη Συμφωνία της 8η Ιουλίου η οποία σαφώς ονοματίζει την επιδιωκόμενη λύση ΔΔΟ (και μάλιστα χωρίς καμιά αναφορά στην …ουρά του ορθού περιεχομένου) .
Επί της ουσίας όμως. Προσωπικά, επιθυμώ το συντομότερο δυνατόν να δω μια συνολική λύση στο κυπριακό. Με τον όρο «λύση» εννοώ μια αμοιβαία συμφωνημένη διευθέτηση. Θεωρώ ότι η ομοσπονδία είναι η καλύτερη λύση για τους εξής λόγους
Το πιο σημαντικό είναι ότι η ομοσπονδία αίρει την κατοχή και τερματίζει τον εποικισμό. Τα κατεχόμενα παύουν να είναι προτεκτοράτο της Τουρκίας. Επανενώνεται το νησί. Επιστρέφονται εδάφη υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση και ένας σημαντικός αριθμός προσφύγων ανακτά τις περιουσίες του. Αποζημιώνεται για την απώλεια η υπόλοιπη προσφυγική κοινότητα. Επιστρέφει και ξανανοίγει η πόλη της Αμμοχώστου. Παράλληλα, η λύση αυτή μπορεί να γίνει αποδεκτή από την Τουρκική και την Τουρκοκυπριακή πλευρά. Η διζωνικότητα παρέχει ένα αόρατο δίχτυ ψυχολογικής ασφάλειας. Η πολιτική ισότητα αποτελεί το ουσιαστικό εργαλείο ασφαλείας και αποτελεί ισχυρό κίνητρο δέσμευσης στην από κοινού υλοποίηση και οικοδόμηση του νέου κράτους. Το πιο ουσιαστικό είναι ότι μπορούμε να κάνουμε μια νέα αρχή! Μια νέα αρχή στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δίνεται προοπτική μεγιστοποίησης της εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου. Ανοίγει η αγορά της Τουρκίας για τους κύπριους επιχειρηματίες και έρχονται στην οικονομία προοπτικές ουσιαστικής ανάπτυξης.
Γι αυτούς τους λόγους και άλλους τόσους κυρίως ιδεολογικούς αλλά και συναισθηματικούς υποστηρίζω την ΔΔΟ. Την υποστηρίζω επειδή όταν θέλεις κάτι επιζητείς ρεαλιστικούς τρόπους για να το πετύχεις. Όμως θα ήθελα πραγματικά να μάθω τι υποστηρίζει ο Λάζαρος Μαύρος. Γιατί αν υποστηρίζει τη λύση δύο κρατών (αυτό είναι η διχοτόμηση) να μας πει πως αυτό είναι καλύτερο από το πιο πάνω. Αν από την άλλη υποστηρίζει τη διαιώνιση της παρούσας κατάστασης, τότε αυτό δεν είναι λύση, είναι όμως μια επιλογή η οποία οδηγεί επίσης σε λύση δύο κρατών. Ένα αναγνωρισμένο -και αιωνίως λειψό- και ένα μη αναγνωρισμένο.
Αλλά κ. Μαύρο σας ικετεύω μην ακούσουμε και πάλι το ποίημα, «η πολιτική ηγεσία έχει καθήκον να επανεξετάσει την μέχρι σήμερα πολιτική και στρατηγική μας και να χαράξει νέα στρατηγική που θα λαμβάνει υπόψη τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα εάν θέλουμε να απαλλαγούμε από την τουρκική κατοχή». Επειδή, με όλο το σεβασμό, από αερολογίες χορτάσαμε και ας είμαστε και 3 δεκαετίες νεότεροί σας.
Γράφει: Ξένια Κωνσταντίνου
